IQ gold als een van de grote namen binnen de progressieve rock van de jaren tachtig. Ook in de decennia erna bleef de Britse formatie een aantal formidabele platen uitbrengen. De laatste plaat van de band, Frequency, stamt alweer uit 2009, maar gitarist Mike Holmes zegt dat de opvolger volgend jaar uitkomt. Lust For Life sprak hem over zijn definitie van de term ‘prog’, het opbeurende werk van Genesis en het underdog-imago van het genre.
Volgens Holmes heeft de term prog geen duidelijke definitie. “Ik vind het moeilijk om te zeggen wat prog precies inhoudt. Ik heb het vroege werk van Alice Cooper altijd als prog gezien. Op een album als Killer staan zeker een heleboel echte progmomenten, zoals in Halo Of Flies. Maar het genre begon toch echt met bands als The Moody Blues en King Crimson. Onder progrock verstaan wij de bands die eind jaren zestig, begin jaren zeventig opkwamen, maar tegenwoordig zie je in allerlei bladen metalbands die ook progrock genoemd worden. Ik zie het verband niet. ‘Progressief’ betekent voor mij het verleggen van grenzen, en als je progressive metal ‘prog’ noemt, kun je net zo goed progressive house onder ‘prog’ scharen.”
Toch kan Holmes sommige progressieve metalbands wel waarderen. “Zeker wel. Ik vind sommige van die progmetalbands best goed, zoals Dream Theater, met de geweldige toetsenist Jordan Rudess. Maar het is compleet anders dan wat Genesis deed. Prog kan alleen goed zijn als er een goede melodie is, daar begint alle goede muziek mee, en dat mis ik in veel progressieve metal.”
Prog binnen twee minuten
Bij het horen van het woord ‘prog’ denken velen aan lang uitgesponnen composities, zoals Firth Of Fifth van Genesis of Heart Of The Sunrise van Yes. Ook IQ heeft het nodige langere werk op plaat gezet, zoals Widow’s Peak van The Wake (1985). Toch is een fikse speelduur geen vereiste voor een progtrack, vindt Holmes. “Prog draait niet om de lengte van een nummer. Op ons album Subterranea [1997] staan nummers die korter dan twee minuten zijn en toch samenvatten waar wij voor staan.”
Holmes is een groot fan van het vroege Genesis. “Voor mij is Selling England By The Pound het beste album ooit gemaakt. Er is geen duf moment op die plaat te vinden. Meestal is het makkelijk een favoriet van een plaat te kiezen, maar op die lp staan gewoon te veel meesterlijke songs. Het is compleet anders dan Foxtrot, veel beter geproduceerd. Wat ik zo goed vind aan Genesis is dat het prog in majeur is. Volgens mij is het veel makkelijker om een track in mineur te maken. Daarom hoor je dat tegenwoordig ook veel meer dan het opbeurende werk van Genesis. Erg uitdagend is veel van de hedendaagse progmuziek niet.”
Underdog
Al op jonge leeftijd luisterde de medeoprichter van IQ naar het genre. “Als tiener heb je de neiging om vooral naar één genre te luisteren en voor mij was dat progrock, hoewel ik op een gegeven moment ook de popmuziek van ABBA ging waarderen. Natuurlijk ook helemaal niet cool. Er zijn tegenwoordig nog mensen die progshirts dragen in vol daglicht, maar zeker voor jongeren is het genre gewoon niet hip. Toch heeft prog een grote groep trouwe volgelingen. Het genre heeft een underdog-imago, misschien dat het daarom toch bepaalde mensen blijft aanspreken.”
0 Reacties