Hij maakte voor het eerst naam bij neoprogband Arena, werd lid van supergroepen Frost* en Kino, en speelt tegenwoordig bij It Bites, een band waar hij als puber al bewondering voor had. John Mitchell is een progger in hart en nieren. We spraken de zanger en gitarist over zijn eerste kennismaking met het genre, de huidige progscene en de onlangs uitgereikte Progressive Music Awards.
De 39-jarige Mitchell kan zich zijn allereerste prog-lp nog goed herinneren. “Dat was het titelloze album van Anderson, Bruford, Wakeman & Howe uit 1988. Toen was ik 14. De tekening van Roger Dean op de hoes sprak me erg aan en ik wist eigenlijk niet welke muziek ik kon verwachten. Voor hetzelfde geld was het een reggaeplaat, maar het bleek een schitterend album.” Rond die tijd leerde hij ook It Bites kennen, de band waarvan hij inmiddels de frontman is. “Er was een programma op televisie genaamd Equinox waarin Francis Dunnery, de oorspronkelijke zanger van It Bites, te gast was. Vanaf dat moment werd ik een groot bewonderaar van de band. Het album Once Around The World (1989) was van enorme invloed op mijn latere werk.”
Hoewel de platen die It Bites in de jaren tachtig maakte van grote waarde zijn voor Mitchell, viel er volgens hem ook wel wat aan te verbeteren: “Toen ik bij It Bites kwam, zijn we van dat typische jaren tachtig-geluid afgestapt. De productie uit die tijd, bijvoorbeeld bij Duran Duran, vind ik echt dramatisch. Daarnaast denk ik dat It Bites er altijd goed aan gedaan heeft om niet andere bands te imiteren, zoals sommigen die in de jaren tachtig ineens als Queen wilden klinken.”
Tongue-in-cheek
Mitchell schaamt zich niet voor de term prog. “Zeker niet, want er is ontzettend veel mooie progmuziek gemaakt. Mijn definitie van het woord? De muziek is in ieder geval altijd in bepaalde mate experimenteel. De nummers hoeven geen veertig minuten door te gaan, maar het moet grenzen verleggen. Tenslotte had Genesis ook korte tracks en ik ben dol op The Resistance van Muse. Heel veel bands ontberen tegenwoordig een gevoel voor humor, maar Muse maakt tenminste nog ‘tongue-in-cheek’-muziek. Ik wil niet zeggen dat ze direct prog zijn, maar die band heeft in ieder geval het verlangen om experimenteel te zijn. Helaas zijn er nu bands die alleen prog lijken te willen maken om prog te zijn. Ik houd van groepen als Genesis, maar als mensen proberen diezelfde sound na te bootsen, begrijpen ze niet waar prog om draait. Het moeten in eerste instantie goede songs zijn. Wat hebben we eraan als je een nummer alleen maar gaat rekken om het rekken? Ik hoor graag bands die slimme arrangementen hebben en echt entertainment brengen.”
Progressive Music Awards
Onlangs werden de Progressive Music Awards uitgereikt. Mitchell was genomineerd in meerdere categorieën, waaronder die van ‘best album’ voor It Bites’ recente Map Of The Past en ‘best virtuoso’. Zelf vindt hij echter dat je geen virtuoos hoeft te zijn om progrock te maken. “Er zijn zat progartiesten die helemaal niet zo goed kunnen spelen als muzikanten die eenvoudigere muziek maken. Zo ben ik naast mijn werk met It Bites bezig met het mixen van de band McFly, een Britse popband. Veel simpelere muziek, maar ze spelen hartstikke goed.”
Overigens ging Mitchell met lege handen naar huis na de uitreiking van de Progressive Music Awards. “Ach, stuk voor stuk waren het terechte winnaars. Ik vond het geweldig om te zien dat al die beroemdheden kwamen opdraven. Dat er zulke evenementen zijn, bewijst dat er een prog-renaissance gaande is. Ik was niet teleurgesteld toen bleek dat ik niets had gewonnen. want natuurlijk verdient een band als Rush de prijs voor beste album. Clockwork Angels is een fantastische plaat!”
0 Reacties