Als Echo And The Bunnymen-frontman Ian McCulloch iets niet is, dan is het wel een bescheiden man. Tijdens het concert in de Muziekgieterij in Maastricht oogt de zanger als iemand die nonchalant cool over probeert te komen bij de schoolvrienden van zijn zoon of dochter. Hij draagt een zonnebril in de toch al flink donkere concertzaal, aan zijn voeten prijken licht afgetrapte adidasjes en aan zijn coupe is – behalve de haardikte – niets veranderd sinds de jaren tachtig. En aan zijn attitude ook niet.
“Oh, shut up,” mompelt McCulloch in zijn stroperige Noord-Engelse accent, als reactie op een schreeuwende concertbezoeker. De Brit heeft geen tijd voor jouw bullshit en laat dat blijken ook. Hij beweegt traag, met een zelfverzekerde – tegen het zelfvoldane aan – air en glimlacht vrijwel niet. Zijn zonnebril maakt elke vorm van oogcontact onmogelijk. Hoewel hij zeker op zijn eigen manier het publiek probeert te charmeren: na elk nummer zegt hij netjes ‘dankjewel’ in onze moedertaal en verwerkt hij ‘Maastricht city’ in de tekst van verschillende songs. Fijn dat hij weet waar hij is, ondanks het feit dat hij waarschijnlijk geen hand voor ogen ziet.
Intiem
McCulloch mag dan een afstandelijke uitstraling hebben, het publiek staat erg dicht bij de rockster en de show vindt plaats in een intieme setting. Er is bijna geen beveiligingspersoneel te bespeuren in de relatief kleine zaal van de Muziekgieterij en de toeschouwers staan dicht op elkaar. Zij zijn een mix van jong en oud – hoewel voornamelijk wat ouder – die voor een groot deel van de show ernstig met hun hoofden heen en weer deinen op de duistere new wave-klanken. Eén arm steekt echter de gehele show van de Britse post-punkers onvermoeibaar boven de hoofden in de zaal uit: een bebrilde toeschouwer houdt zijn wijsvinger persistent in de lucht alsof de mannen van Echo And The Bunnymen hem een rekensom hebben voorgelegd en hij vastberaden is het antwoord te geven. Soms komt de tweede arm in het spel of verandert het gebaar in iets wat lijkt op een hysterisch scratchende dj. Maar wat er ook gebeurt, de hand gaat niet omlaag.
Tijdens het nummer Meteorites, afkomstig van het in 2014 uitgekomen, gelijknamige album van de groep, valt de aandacht van het publiek jammerlijk weg. Zelfs de voorste rij begint tegen de rand van het podium te leunen en door de telefoon te scrollen. Bij de daaropvolgende EATBM-klassieker Seven Seas lijken de toeschouwers het slaapzand uit hun ogen te wrijven en wordt er zowaar gedanst. De eenzame arm krijgt er een paar vrienden bij.
Bierbuik
Achter de frontman staat een tafeltje met tissues, een flesje water, een glas donkergekleurde drank en iets wat op melk lijkt. Na afloop van elke song draait Mac The Mouth zich om en neemt hij een slok van een van de drankjes. De vorige keer dat hij Nederland aandeed, hoorde daar ook nog een hijs van een sigaret bij, maar het lijkt erop dat de zanger die gewoonte opgegeven heeft. Het glas melk op de tafel blijft ongeroerd. Of de zanger last heeft van maagzuur of dat hij er zijn keel mee had willen smeren, is niet helemaal duidelijk. Hoewel hij dat laatste misschien beter wel had kunnen doen. Zijn stem klinkt – logischerwijs – iets minder soepel dan drie decennia geleden en soms lijkt hij moeite te hebben met het vasthouden van bepaalde noten. Tegen het eind van de set weet hij echter te verrassen met publieksfavoriet The Cutter: plotseling haalt hij feilloos alle ‘highs’ en ‘lows’ en zingt hij het woord ‘cutter’ in het refrein met een rauwe, manisch klinkende krijs.
Natuurlijk doet ook The Killing Moon het erg goed bij het publiek, waarbij tijdens de gitaarsolo van Will Sergeant plotseling luid gejuich uitbarst. Dat is gelijk het hoogtepunt in de performance van het enige andere originele EATBM-lid: Sergeant staat tijdens het optreden stationair in de linkerhoek van het podium en laat zijn gitaar tegen zijn bierbuik rusten. Een showman is de gitarist dus niet bepaald, maar gelukkig slaagt McCulloch er prima in om alle aandacht naar zichzelf toe te trekken. Aanvankelijk is er geen touw vast te knopen aan het Engelse gebrabbel van de zanger, maar uiteindelijk maakt hij een paar goed ontvangen grappen en grijnst hij zelfs een paar keer zijn tanden bloot. De avond wordt natuurlijk afgesloten met Lips Like Sugar en covers van onder andere Lou Reeds Walk On The Wild Side en In The Midnight Hour van Wilson Pickett. Al met al is het een niet verpletterend, maar toch erg vermakelijk optreden waar het publiek duidelijk van geniet. Onmodieuze zonnebrillen, bierbuiken en meer van dat soort zaken: het lijkt voor de band niets uit te maken. McCulloch geeft geen moer om wat zijn publiek denkt, zoals het een echte rockster betaamt.
Echo And The Bunnymen in de Muziekgieterij, Maastricht
Gezien op zondag 31 januari 2016
Foto: Mitchell Giebels
0 Reacties