Muse in de Ziggo Dome

Wat doe je als a) het visuele aspect bijna net zo belangrijk is als je muziek, b) je behoorlijk theatraal bent ingesteld en c) je meest recente album Drones heet? Juist: dan laat je twaalf immense balvormige drones in formatie door de concertzaal vliegen. Koppel dat aan een waanzinnige lichtshow, prachtige filmbeelden en een bizarre zaalindeling met liefst drie podia en je zou bijna vergeten dat Muse ook nog uitstekende nummers maakt. Maar ook op dat gebied overdonderden Matthew Bellamy en zijn maten hun publiek tijdens het tweede van drie concerten in de Amsterdamse Ziggo Dome.

Toepasselijkere openingsmuziek voor een concert van Muse dan het bombastische Dance Of The Knights van Sergei Prokofjev is eigenlijk niet denkbaar. Dramatisch, groots, dwingend: kwalificaties die eveneens allemaal van toepassing zijn op de liveprestaties van zanger/gitarist/toetsenmepper Matthew Bellamy, bassist Chris Wolstenholme en drummer Dominic Howard. Voor de huidige Drones World Tour, die in mei vorig jaar van start ging in het Engelse Norwich en die op 19 augustus zal eindigen op Lowlands, is – in elk geval voor de arenashows – gekozen voor liefst drie podia.

Catwalks
In het midden van de zaal is een groot plateau waarop Howard, zijn immens grote drumstel, tourmuzikant Morgan Nicholls en een aantal microfoons geïnstalleerd zijn en aan weerszijden van dat ‘hoofdpodium’ is een catwalk aangelegd die leidt naar twee kleinere podia, waarop Wolstenholme en Bellamy regelmatig hun kunsten vertonen. Deze alternatieve indeling zorgt ervoor dat alle aanwezigen hun helden prima kunnen aanschouwen, iets wat in een grote zaal als de Ziggo Dome voor de minder reusachtigen onder ons toch nog wel eens een probleem is.

Niet dat de blikken aan het begin van de show op de podia gericht zijn: tijdens Drones – het tweede stuk openingsmuziek – komen er twaalf grote, van kleur verspringende balvormige drones zachtjes naar beneden zweven en beginnen ze aan hun sierlijke, geruisloze dans boven het publiek. Imposant, en dat is ook een term die past bij de openingsriff van Psycho, het nummer waarmee de show daadwerkelijk wordt afgetrapt. Wat volgt, is een duizelingwekkende achtbaanrit die enerzijds een mooie dwarsdoorsnede is van het inmiddels aardig uitgedijde Muse-oeuvre (met overigens wel flink de nadruk op het meer recente materiaal), maar waarbij stiekem vooral het visuele spektakel imponeert. Niet dat de band slecht speelt. Integendeel. Zoals altijd wordt er uitstekend gemusiceerd en Bellamy haalt nog altijd met gemak de af en toe duizelingwekkend hoge uithalen in songs als Plug In Baby (dat gelukkig deze tweede Ziggo-dag weer is toegevoegd aan de setlist) en Time Is Running Out.

Semi-afstandelijk
Het nadeel van een dergelijke spektakelshow is dat het nogal lastig is om als band echt een connectie met je publiek te maken, en daarbij werkt het enorme formaat van de zaal uiteraard ook niet mee. Sowieso zijn de mannen vandaag (weer) niet van het gezellig kletsen met het publiek; veel meer dan een obligaat “Hello Amsterdam” van Bellamy en een kort dankwoord aan het einde van Howard zit er niet in. Maar ergens past dat semi-afstandelijke ook wel heel goed bij de show en het thema van het album Drones, dat als thema (om het kort samen te vatten) de ontmenselijking van moderne oorlogsvoering heeft.

Los daarvan: een live-show van Muse is hoe dan ook echt iets dat je ooit moet meemaken. De eerdergenoemde drones, de exorbitante podia, waanzinnig mooie visuals die worden geprojecteerd op immens grote doeken die af en toe worden neergelaten halverwege de zaal, een bataljon confettikanonnen, een heuse zeppelin die halverwege de show voorbij komt zweven… werkelijk alles wordt uit de kast getrokken om de bezoekers te overdonderen en een topavond te bezorgen, en dat werkt gewoon. En met de setlist is ook weinig mis: met vijf songs is het (overigens prima) laatste album het best vertegenwoordigd, maar oudere krakers als Plug In Baby, Map Of The Problematique, Supermassive Black Hole en Uprising ontbreken op deze avond ook niet – en worden door de mannen retestrak gespeeld. En na de laatste tonen van afsluiter Knights Of Cydonia (met, zoals gebruikelijk, Ennio Morricone’s The Man With The Harmonica als intro) gaat zowat iedereen met een grote grijns, piepende oren en vlekken voor de ogen naar huis.

Zweterige tent
Muse is in de loop der jaren van een tof klein bandje dat in 2000 de kleine tent van Pinkpop volledig afbrak getransformeerd tot een multimediaal monster dat een zaal van het formaat Ziggo Dome moeiteloos meerdere dagen kan vullen. Iets in mij mist dat bandje dat zich destijds in het zweet werkte in die tent op Pinkpop, maar we hebben er wel een waanzinnige stadionact voor teruggekregen. En da’s toch ook heel wat waard.

Muse in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op woensdag 9 maart 2016
Foto’s (gemaakt op maandag 7 maart 2016): Megin Zondervan