Als iemand nog met gemak een paar duizend man tegelijk om zijn vinger kan winden, is het Iggy Pop wel, zo bleek vorig jaar weer op het festival Down The Rabbit Hole. Jammer alleen dat het de laatste jaren op plaat allemaal niet meer zo interessant was. Sterker nog: Brick By Brick is zijn meest recente echt goede album en die dateert al weer uit 1990. Er leek een soort desinteresse over Iggy neer te dalen als hij de studio indook, met zijn chanson-coveralbum Après uit 2012 als bedenkelijk laatste wapenfeit. Maar de fonkeling is terug! Op Post Pop Depression heeft hij de handen ineengeslagen met stonerrockgrootheid en Queens Of The Stone Age-frontman Josh Homme, die duidelijk de regie over dit album heeft genomen. Je hoort duidelijk zijn kenmerkende sound, met hoekige gitaarriffs en meerstemmige zanglijnen en Iggy Pop laat het zich gewillig welgevallen. Hij bromt, kreunt, schreeuwt en houdt zich op de juiste momenten in, alsof hij deze samenwerking al jaren gewend is. Post Pop Depression klinkt fris, enthousiast en vitaal, zoals Iggy in zijn beste jaren was. Als dit, zoals wordt geroepen, zijn laatste plaat is, dan sluit hij af met een knal. Maar stiekem hoop ik dat er nog een paar albums komen – samen met Josh Homme, welteverstaan.
3 Reacties
Beste auteur
Erg fout, een van zijn sterkste albums dateert van 2001 (Beat ‘em up) maar werd nauwelijks opgemerkt…
Sterker nog zijn meest persoonlijke plaat – en daarmee in zeker opzicht zijn magnum opus (American Caesar) – is van 1993. De politieke teksten klinken bijna een kwart eeuw later als een profetie van de puinhoop die de wereld nu is; met Donald Trump als de aanstaande American Caesar. Hoe dan ook Brick by Brick overtreft het écht op alle fronten. Recensent (om in Iggy’s taal te blijven): don’t talk no shit!!