“Bruuuce!”, klinkt het onvermijdelijk vanaf het Malieveld. Toen Tom Petty ooit eens vóór Bruce Springsteen moest optreden en geconfronteerd werd met deze fan-kreet, wist Jackson Browne de blonde zanger te vertellen: “Maak je geen zorgen, ze zijn niet ‘boe’ aan het roepen. Ze roepen voor Bruce.” Waarop Petty droogjes antwoordde: “Wat is het verschil?” Anno 2016 zal niemand het ‘Bruuucen’ nog verwarren met boegeroep. Niet alleen omdat het tafereel niet meer weg te denken is bij een concert van The Boss, maar ook omdat de man simpelweg nooit teleurstelt.
Wist je een kaartje te scoren voor het marathonconcert in Den Haag, dan kon je dus van tevoren al zeker zijn van een goede avond – al leek het er even op dat je wel rekening moest houden met doorweekte kleding, een nat hoofd en modder op de schoenen. Net als bij het vorige bezoek van Springsteen en zijn E Street Band aan Nederland, bijna drie jaar geleden. “It ain’t raining hard enough”, meende de zanger toen, terwijl een flinke bak regen over het Nijmeegse Goffertpark viel en genoeg poncholoze mensen op het veld er waarschijnlijk toch nét even iets anders over dachten.
Afgezien van de modderpoel blijft het ditmaal echter droog als er opgetreden wordt, ook na de degelijke maar koeltjes ontvangen openingsset van het toch niet bijster onbekende Stereophonics. En aangezien je nooit precies weet wat Springsteen gaat spelen, wijkt natuurlijk ook de setlist af van de vorige keer. Startte hij toen in zijn eentje met een akoestisch The Ghost Of Tom Joad, nu vergezelt The E Street Band hem meteen voor een grootser Badlands. ‘One, two, three, four…!’, en door naar de energiebommen No Surrender en My Love Will Not Let You Down.
Springsteens huidige tour staat in het teken van zijn 36 jaar oude dubbelplaat The River, die niet zo heel lang geleden in een mooie boxset (The Ties That Bind: The River Collection) gestoken werd. Dat betekent echter niet dat de man alle songs van het originele album afgaat, zoals hij in juni 2013 wel deed met Darkness On The Edge Of Town. In plaats daarvan maakt hij een sterke mix van hits, albumtracks, covers en fanverzoekjes. In die laatste twee categorieën valt bijvoorbeeld het toch vrij verrassende Jersey Girl, origineel door beroepsgrommer Tom Waits op plaat gezet, bekender gemaakt dankzij Bruce en door lezers van Lust For Life begin 2014 opmerkelijk genoeg zelfs uitgeroepen tot één van de vijftien beste nummers van The Boss. De beste Springsteen-song die Springsteen nooit schreef? Als je hoort hoe moeiteloos Jersey Girl in de setlist past en meegeshalalala’d wordt, kun je er bijna niet meer omheen.
Charismakanon
De met een goedgebruind hoofd en onwaarschijnlijk witte tanden gezegende Springsteen blijft op zijn 66ste nog altijd een charismakanon. Mannen willen hem zijn, vrouwen willen hem hebben. En minstens zo belangrijk: hij geeft nog altijd zijn alles in nummers die hij al véle keren gezongen heeft. Zo legt hij hoor- en zichtbaar zijn hele ziel in The River en zit er intense emotie in elke breekbare zucht en overdonderende schreeuw tijdens Jungleland. Maar ook zijn E Street-vrienden krijgen welverdiende momenten in de spotlight. Zo mag ‘The Professor’ Roy Bittan met zijn pianospel Racing In The Street tot een machtig einde leiden, speelt de immer onderschatte Nils Lofgren een krankzinnige gitaarsolo in Because The Night en maakt ook wijlen ‘Big Man’ Clarence Clemons indruk – simpelweg door tijdens Tenth Avenue Freeze-Out op het grote scherm te verschijnen. En Stevie Van Zandt? Die hoeft alleen maar zijn kenmerkende strenge Silvio Dante-blik in de camera te werpen om op te vallen.
Nadat tijdens I’m On Fire langzaamaan de duisternis over het Malieveld valt en onder meer Land Of Hope And Dreams en Born To Run het hoge energiegehalte vasthouden, lijkt een knetterende cover van Shout een extreem vreugdelijke finale in te leiden. Springsteen keert echter terug om de voor zowel band als publiek bijna uitputtende show te eindigen zoals hij ‘m de vorige keer in het Goffertpark begon. Solo dus, met alleen zijn akoestische gitaar en harmonica, voor een ontroerend This Hard Land waarmee de meester zijn toehoorders tot passende stilte dwingt.
Net even wat anders
Het zijn momenten als deze die een show van Bruce Springsteen & The E Street Band weer even net wat anders maken dan de vorige, ook al zijn er naast het eerder genoemde ‘Bruuuce!’-geroep van fans meer taferelen die steeds weer opduiken. Neem de dame (in dit geval dames) uit het publiek die even de Courteney Cox mag uithangen door met haar held te dansen tijdens Dancing In The Dark of het kind (in dit geval een meisje) dat uit de menigte getrokken wordt om mee te zingen met Waitin’ On A Sunny Day. Toch gaan ook de vaste, voorspelbare onderdelen niet vervelen, dankzij het plezier en het charisma waar Springsteen deze momenten mee vult. En zolang Bruce er zelf breed bij grijnst, grijnzen we met hem mee.
Bruce Springsteen & The E Street Band
Gezien op dinsdag 14 juni 2016
Foto’s: Mitchell Giebels
0 Reacties