Rammstein in Ahoy

In het Rammstein-theater is geen plaats voor fijnzinnigheid. Zo wordt aan een uitverkocht Ahoy de verwachte grootse en meeslepende show gepresenteerd, waarbij je vooraf al weet dat meer over de visuele effecten dan over de uitvoering van de muziek zal gaan. En dat is goed zo. Want met minder dan een twee uur durend overdonderend spektakel neemt Rammstein geen genoegen.

Rammstein staat voor karikatuur. Voor ‘tanzmetal’ met een hele vette apocalyptische knipoog. Dat is al zeventien jaar geen verrassing meer. De fans komen voor stoere, opzwepende riffs, diepdonkere beats en snoeiharde rock met lichte techno- en elektro-invloeden. Bovenal komen zij voor de provocerende presentatie van Till Lindemann en zijn kameraden, waarbij alle registers worden opengetrokken. Ook tijdens de Nederlandse editie van de Made In Germany 1995 – 2011 tour krijgen de fans precies waar ze om vragen. En meer.

Zodra het Duitse collectief met fakkels en vlaggen vanaf de zijingang de arena binnen komt lopen, is de bijna elektrisch geladen spanning al direct goed voelbaar. Dit gaat, wederom, een bijzondere avond worden. De band betreedt het kleine middenpodium, terwijl een gigantische, meterslange brug ‘uit’ het plafond naar beneden daalt. Zo marcheert Rammstein vervolgens naar het hoofdpodium om met ongekend volume, inclusief de heftigste basdrums ooit, opener Sonne in te zetten. Zei iemand vuurwerk? Jawel! Meteen schieten de vlammen vanuit alle richtingen het podium af, waarbij het een wonder is dat de eerste rijen nog over huid en haar beschikken.

Het is daarom niet onlogisch dat ieder Rammstein-concert tot op de seconde in een draaiboek is uitgeschreven. Beetje jammer voor de spontaniteit in de show, maar anders zouden de lokale brandwondencentra iedere avond minimaal zes patiënten kunnen opnemen. Naast de vuurkanonnen, worden vuurspugende kokers aan de monden gemonteerd (Feuer Frei!), staat Lindemann minutenlang onder een vonkendouche (Mutter) en worden er vuurpijlen en knalvuurwerk afgestoken (niet zelden vanaf het lichaam van de muzikanten zelf). En ja, ook microfoonstandaards en gitaren zijn er vanavond om in de fik te steken.

De vormgeving van het hoofdpodium en pyro-show zijn voor een groot deel identiek aan dat wat al in 2009 in het Gelredome te zien was, aangevuld met een serie fraaie extra’s. Visueel hoogtepunt is de horrormusical van Mein Teil waarin Lindemann met koksmuts, bebloede armen en slagersschort toetsenist Christian ‘Flake’ Lorenz in een reusachtige kookpan ‘onder handen neemt’. Zodra de eerste vlammenwerper door de Duitse slager op de pan wordt gericht, moet Lorenz met gevaar voor eigen leven diep in de pan duiken om niet in rook op te gaan. Lindemann is zichtbaar niet tevreden met het resultaat en krijgt een nog groter exemplaar aangereikt, die hij op de pan, zijn toetsenist en zowat het halve podium loslaat. Een wonder dat iedereen dit daadwerkelijk overleeft.

Zoals de naam van de tour al aangeeft, bestrijkt de set tussen het vuurwerkgeweld door een brede selectie aan publieksfavorieten. Van Du Riechst So Gut uit 1995 tot Haifisch uit 2010 (met Lorenz in een rubber bootje crowdsurfend over de mensenmassa) en alle hits die daar tussen zitten (o.a. Amerika, Du Hast, Ich Will, Mann Gegen Mann en Links 2-3-4) komen in vol ornaat voorbij. Natuurlijk ejaculeert Lindeman in Bück Dich, inmiddels voor de toegift terug op het middenpodium, met zijn superdildo weer eens minutenlang het publiek zeiknat en zien we hem in Engel met de gigantische – uiteraard – vuurspuwende vleugels kort voor het afsluitende Pussy afscheid nemen.

Eindelijk weer eens megaconcert waarbij we na afloop niemand over de hoge prijzen van de concertkaarten horen klagen. Het publiek kwam oren en ogen tekort en hoefde zich geen seconde te vervelen. Waar voor je geld, op een manier waarop alleen Rammstein dat garandeert. Ondertussen hopen we stiekem toch een beetje op muzikale en visuele vernieuwing bij een volgend album, al was het maar omdat de Duitsers zichzelf in deze topvorm nauwelijks meer kunnen overtreffen.

Gezien op zondag 4 maart in Ahoy, Rotterdam
Foto’s: Luuk Denekamp