Met de energie en de innemendheid van een jonge popster die alles voor het eerst beleeft, stapte de bijna 70-jarige muzieklegende Paul McCartney zaterdag het podium van Ahoy op. Maar tegelijkertijd vertelde Macca ook als een wijze oude man het Nederlandse publiek mooie verhalen van vroeger, die samen met de vele hits uit The Beatles-catalogus, deze bijna drie uur durende show tot een aaneenschakeling van nostalgische momenten maakte.
Krantenkoppen, filmpjes en zwart-witfoto’s van The Fab Four zijn even voor showtime een tijd lang zichtbaar op de beeldschermen bij het podium. Een goede manier voor de eerst nog driftig twitterende concertbezoekers om de smartphone weg te leggen en weer even een sprong terug te maken in de tijd. Het herbeleven van de jaren zestig, met de opkomst van de popmuziek die toen plaatsvond en waar Sir Paul McCartney zo’n grote rol in heeft gespeeld, kan beginnen.
Eerbetoon
“Alles kits?”, vraagt de zeer vitaal ogende Paul McCartney aan zijn massaal toegestroomde fans in Rotterdam. De show begint met Hello Goodbye, de eerste Beatles-song van de avond en er zullen daarna nog vele overbekende hits met eeuwigheidswaarde volgen. Op de allereerste rij – en misschien een enkel uitzinnig meisje dat op iemands nek zit – na is de reactie uit de zaal wel wat tam in het begin van de show. Pas na het aangrijpende eerbetoon aan John Lennon (Here Today) en de schitterend meegezongen ode aan George Harrison (Something) gooit het eerst wat kalme publiek in Ahoy massaal de schroom van zich af.
High five
De zaal zet zelfs spontaan Yellow Submarine in om de, op Bospop 2011, zeer fit uitziende Ringo Starr niet compleet te negeren. Het bioscooppubliek van het begin lijkt verdwenen, want er wordt vanaf dat moment tot en met de laatste song gedanst, gesprongen en meegezongen met de voor alle generaties bekende klassiekers Hey Jude en Let It Be als uitschieters. Als Paul McCartney terug wijst naar een groepje links vooraan waar “I love you Paul!” geroepen wordt, geven deze mensen elkaar een high five: terecht trots omdat ze contact gemaakt hebben met een legende. Ook beloont Macca zijn aanhang met een Beatles-nummer dat hij naar eigen zeggen nog nooit in Holland gespeeld heeft: The Night Before.
Steekvlammen
Van het nieuwe soloalbum Kisses On The Bottom komt My Valentine voorbij, maar een echt diepe duik in zijn aanzienlijke eigen oeuvre laat McCartney achterwege. Het grote publiek krijgt wat het wil, veel bekend werk zoals Band On The Run, Maybe I’m Amazed en Live And Let Die waarbij menig digitaal cameraatje flink getrild of bewogen zal hebben door de reusachtige knallen en de metershoge steekvlammen voor het vuurwerk dat daar nog achteraan komt.
McCartney acteert na het kabaal en de traag verdwijnende kruitdamp met de vingers in zijn oren dat het wel wat minder had gemogen. Maar deze show moet en zal groots doorgaan: niet alleen met een achtbaanrit bij Helter Skelter, flitsen van het communisme in Back In The USSR maar ook met een groot kippenvelmoment tijdens Yesterday.
Clapton en Hendrix
Enige puntje van kritiek is dat de show die McCartney op deze zaterdagavond in Rotterdam geeft wel erg veel lijkt op die in het Gelredome eind 2009. Zelfs de mooie verhalen die McCartney vertelt, zoals bijvoorbeeld de anekdote over Eric Clapton die de gitaar van Jimi Hendrix niet wil stemmen, is identiek aan de vertelling die destijds door het Gelredome klonk. Het zij hem uiteraard vergeven, als je bijna zeventig bent en zo’n kleurrijk verleden hebt om uit te putten, mag je jouw publiek best keer op keer laten genieten van de verhalen van vroeger. Opmerkelijk is ook zeker zijn jeugdige charisma: het Nederlands proberen te spreken alsof je voor het eerst het land bezoekt of het ‘oeps’ zeggen en ontspannen opnieuw beginnen aan een liedje na een kleine missertje op de gitaar. Maar wat McCartney naast zijn legendarische repertoire eveneens tot een icoon maakt, is het feit dat hij met zijn band anno 2012 nog zo’n lange muzikaal en visueel uitstekende show op weet te voeren. Waarbij hij na afloop totaal niet vermoeid lijkt. Gelukkig maar, want Macca mag nog vaak terugkomen.
Gezien op 24 maart 2012 in Ahoy, Rotterdam
0 Reacties