Bryan Ferry in De Vereeniging

Zeker nu we al maanden in een wereld zonder David Bowie en Prince leven, moeten we de nog levende popiconen van weleer koesteren. Bryan Ferry genoot misschien nooit zó’n wereldwijde sterrenstatus als die twee kunstenaars en zijn muziek had wellicht ook niet zó’n grote impact op de nieuwe generatie luisteraars – althans, zo doet het geringe aantal mensen jonger dan vijftig jaar in de zaal vermoeden – maar vooral in de jaren zeventig en tachtig behoorde de Roxy Music-frontman tot de top van de Britse pop- en rockmuziek. Tijdens een show in De Vereeniging, onderdeel van een reeks intieme optredens in Nederland, werd nog eens duidelijk waar hij die roem ook alweer aan te danken had.  

Dat klinkt misschien alsof Ferry, 71 jaar inmiddels, de afgelopen decennia niets opzienbarends meer toevoegde aan zijn oeuvre, maar dat is niet helemaal waar. Twee jaar geleden bracht de man de sublieme plaat Avonmore uit, misschien wel zijn beste solowerk na het succes Boys And Girls (1985). Onder meer het titelnummer en het op een onweerstaanbaar ritme drijvende Driving Me Wild roepen niet alleen de mysterieuze sfeer van de latere Roxy Music-platen in herinnering, maar klinken tegelijkertijd ongeforceerd modern. Met die twee recentere songs opent Ferry ook het concert van vanavond. Gewaagd? Misschien, maar in combinatie met een meeslepende lichtshow vormen ze een meer dan prima inleiding voor een avond met verder bijna alleen maar klassiekers.

Een aantal van die hits is afkomstig van eerdere soloplaten, maar het leeuwendeel van de setlist leunt op het inmiddels opgeheven Roxy Music, de onvergetelijke band (met even onvergetelijke platenhoezen) die in de beginjaren wist te doen wat weinig andere acts ze nadeden: commercieel succes genereren met experimentele muziek. Na het vertrek van Brian Eno in 1973 werd de sound langzaamaan omgevormd tot een commerciëler geluid, uitmondend in de romantische sophistipop van millionseller Avalon (1982).

Futuristisch en catchy
Ferry’s uitstekende veelkoppige tourband, met regelmatig een prominente rol voor de Australische saxofoniste Jorja Chalmers, weet beide uitersten knap samen te brengen: van het futuristische Re-Make/Re-Model en Virginia Plain tot catchy hits als Oh Yeah en Take A Chance With Me. Zoals al genoemd draagt de belichting sterk bij aan de sfeer van de avond. Het ene moment waan je je in een film van David Lynch (bijvoorbeeld tijdens Ferry’s macabere ode aan een opblaaspop: In Every Dream Home A Heartache), elders lijk je door een zwoel nummer als Slave To Love even in 9½ Weeks te zijn beland.

En Ferry zelf? De Brit klinkt al jaren heser en breekbaarder dan in de hoogtijdagen van Roxy Music, maar tijdens zijn vorige bezoek aan Nederland (de Heineken Music Hall, november 2014) was dat meer dan ooit hoorbaar – wat uiteindelijk het gevolg bleek te zijn van een strottenhoofdontsteking. Hij zag zich dan ook genoodzaakt een aantal van de volgende shows te annuleren. Vanavond in Nijmegen valt het gelukkig alleszins mee met die heesheid, maar vooral in de tweede helft blijkt Ferry wel bepaalde nummers een toontje lager te moeten pakken. Bijvoorbeeld de hit More Than This, die hij twee jaar geleden nog in een ingetogen, uitgeklede versie bracht – wat uiteindelijk ook nu een betere keuze was geweest.

Haperend fluitje
Het is natuurlijk geen schande dat een artiest van in de zeventig niet meer alle hoge zangpartijen van vroeger aankan en vooral Bob Dylans Don’t Think Twice, It’s All Right brengt hij nog heel behoorlijk. Hetzelfde geldt voor een andere cover, het onvermijdelijke Jealous Guy – al zit Ferry er dan weer behoorlijk naast in het fluitgedeelte, maar dat is slechts een detail. De in blauw pak gestoken zanger en stijlicoon beschikt bovenal nog over een geweldige podiumpresence en hij lijkt hier met meer plezier te staan dan in de grotere HMH twee jaar geleden. Het tempo ligt mooi hoog en met onder meer Love Is The Drug en Let’s Stick Together krijgen Ferry en zijn medemuzikanten ook bovenin de zaal iedereen uit de stoelen.

‘Let’s stick together’ gaat helaas niet op voor Roxy Music. In dezelfde maand van Ferry’s eerdergenoemde concert in de HMH kondigde ex-lid Phil Manzanera aan dat zijn oude band hoogstwaarschijnlijk nooit meer bij elkaar komt. De gitarist richtte zich op zijn eigen carrière en zette zijn samenwerking met Pink Floyds David Gilmour voort, en dus is het aan Bryan Ferry om tijdens zijn soloshows het unieke werk van Roxy Music levend te houden. Ondanks enige stemslijtage doet hij dat voortreffelijk, terwijl hij ook nog altijd – net zoals Bowie dat laat in zijn loopbaan deed – opwindende nieuwe muziek uitbrengt. Een geruststellende gedachte in een muziekjaar dat vooral in het teken staat van gemiste popiconen.

Bryan Ferry in De Vereeniging, Nijmegen
Gezien op zaterdag 1 oktober 2016
Foto’s: Willie Kerkhof