De ultieme playlist van Bruce Springsteen

_MG_1382_Bruce_Springsteen_15062016_Malieveld_Mitchell_Giebels_WB_900

In Lust For Life vind je maandelijks de rubriek De Playlist, waarin bekende muzikanten een afspeellijst met tien songs van hun favoriete artiest maken. Op lflmagazine.nl stellen medewerkers van LFL wekelijks hun tien favoriete songs van een artiest of band samen. Vandaag: redacteur Dominique van der Geld over Bruce Springsteen.

De vorige keer dat ondergetekende een playlist samenstelde voor deze website schreef ik dat ik me maar niet aan een Springsteen-lijstje had gewaagd, omdat het simpelweg onmogelijk was om slechts tien songs te kiezen uit dat enorme oeuvre. Dus ging ik maar voor een top 10 van een andere held: Jackson Browne (niet dat die selectie nou zo makkelijk was, maar dat terzijde). Toch vind ik dat The Boss absoluut niet mag ontbreken in de playlistreeks en daarom heb ik toch maar met pijn in het hart vele favorieten weggestreept tot er slechts tien overbleven.

Voordat u op deze selectie gaat schieten: de woorden ‘ultieme playlist’ staan bovenaan dit artikel, maar het lijstje is natuurlijk strikt persoonlijk. Veel van Springsteens grootste klassiekers ontbreken hier immers, zoals The River, Badlands, Streets Of Philadelphia en Born In The U.SA. Voor een iets ‘objectievere’ lijst verwijs ik graag naar de top vijftien in LFL038, samengesteld door de lezers van ons blad.

Een meesterwerk weggegeven
Maar goed, Bruce Springsteen dus. Zoals ik eerder al eens in een blog schreef, duurde het bij mij even voordat ik écht onder de indruk was van zijn werk. Mijn broertje was mij voor. Ik had een aantal lp’s voor hem gekocht, waaronder Born In The U.S.A. en The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle, maar na een tijdje moest hij toch toegeven dat hij ze niet meer dan aardig vond. Ik kreeg Darkness On The Edge Of Town van hem terug en besloot er eens goed naar te luisteren. Waarom had ik dit meesterwerk ooit weggegeven, dacht ik bij mezelf! En zo kwam elke plaat van de man bij mij in de kast terecht en probeerde ik genoeg geld bij elkaar te sparen voor een kaartje wanneer Springsteen – voor mij de beste live-act aller tijden – weer eens naar Nederland kwam voor een concert. Dan maar een paar weekjes op rijst en bonen leven.

In mijn playlist probeer ik zoveel mogelijk de verschillende kanten van de zanger te belichten: de sombere Bruce (Nebraska), de – min of meer – blije Bruce (Hungry Heart), de boze Bruce (Adam Raised A Cain), de romantische Bruce (Tougher Than The Rest), enzovoort. Geniet ervan!

10. 4th Of July, Asbury Park (Sandy) (The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle, 1973)

Al voordat Springsteen internationaal doorbrak, had hij enkele hits geschreven. Althans, nummers die later hits werden voor andere artiesten. Zo maakte The Hollies – een van mijn favoriete bands – een prima versie van Sandy die netjes in de Nederlandse top tien belandde. De romantische, beeldende tekst is vanaf de eerste zin ‘Sandy, the fireworks are hailin’ over Little Eden tonight’ alleen zo typisch Springsteen dat ik toch liever naar de opname op zijn tweede album The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle luister.

9. Hearts Of Stone (Tracks, 1998)

Het is misschien een beetje raar om een zogenaamde out-take in een ‘ultieme playlist’ van een artiest te zetten, maar deze ballad is meer dan zomaar een afdankertje uit de sessies voor Darkness On The Edge Of Town. Springsteens goede vriend Southside Johnny en zijn Asbury Jukes brachten Hearts Of Stone namelijk in 1978 uit op het gelijknamige album. Twintig jaar later verscheen de eigen versie van Bruce op Tracks, een boxset vol zeldzaamheden. Mede dankzij het schitterende saxspel van Clarence Clemons heeft deze lekker rauwe opname uit 1977 een onweerstaanbare nachtelijke sfeer, vergelijkbaar met de platen van Tom Waits rond die tijd.

8. Adam Raised A Cain (Darkness On The Edge Of Town, 1978)

Voordat ik me echt in het werk van Springsteen ging verdiepen, luisterde ik vooral naar Queen en andere bands met vaak gepolijste, theatrale producties. Nog altijd niets mis mee, natuurlijk, maar dankzij Bruce ontdekte ik dat rauwe, minder opgeblazen rockmuziek ook erg mooi kon zijn – zolang de emoties maar overkomen. Zoals in deze meedogenloze song van Darkness On The Edge Of Town. Ik krijg van een heleboel muziek koude rillingen, maar zelden in positieve zin. De hoge uithalen van Bruce en de stormachtige gitaarsolo’s maken van Adam Raised A Cain een van die uitzonderingen.

7. Tougher Than The Rest (Tunnel Of Love, 1987)

Heel af en toe heb je gewoon behoefte aan een simpel liefdesliedje en Bruce is meester in het maken van dergelijke zwijmelballads. Het album Tunnel Of Love staat er zelfs vol mee. De openingsregels ‘Well it’s Saturday night, you’re all dressed up in blue / I been watching you awhile, maybe you been watching me too’ in Tougher Than The Rest zijn geweldig in al hun simpelheid.

6. Thunder Road (Born To Run, 1975)

Het is moeilijk te bepalen wat er genialer is aan Thunder Road: de opbouw van ingetogen naar bombastisch in het nummer of de meeslepende tekst, waarin elke regel raak is. Zinnen als ‘Roy Orbison singing for the lonely / Hey that’s me and I want you only’ en ‘You ain’t a beauty but hey you’re alright’ behoren tot de beste die je ooit in een (Springsteen)song zult horen. Een van de ultieme albumopeners en een logische live-favoriet.

5. Across The Border (The Ghost Of Tom Joad, 1995)

Een van de minder bekende nummers in dit lijstje, maar wel een perfect voorbeeld van Springsteens songwritingtalent. The Ghost Of Tom Joad, gebaseerd op het nog altijd fascinerende boek The Grapes Of Wrath van John Steinbeck, is net als Nebraska een meer ingetogen plaat – al is de muzikale begeleiding wat rijker dan op die voorganger. Across The Border dankt bijvoorbeeld veel van z’n charme aan het prachtige accordeon- en vioolspel van respectievelijk Danny Federici en Soozie Tyrell.

4. Hungry Heart (The River, 1980)

Veel fans zullen ongetwijfeld de inmiddels klassieke titelsong van The River prefereren. Ook een geweldig nummer natuurlijk, maar ik ga hier even voor een ander bekend – en veel luchtiger lied – van dezelfde dubbel-lp. Hungry Heart was bijna weggegeven aan de Ramones, maar gelukkig hield Springsteen deze enorm catchy popsong voor zichzelf. Een slimme keuze. Niet alleen omdat die naar mijn mening matig getalenteerde punkers het werk van Bruce nooit zo goed zouden kunnen spelen als de man zelf, maar ook omdat hij met Hungry Heart zijn eerste top 10-hit in Amerika te pakken had.

3. Nebraska (Nebraska, 1982)

Het eerste Bruce Springsteen-album dat ik voor mezelf kocht, was het voor mij erg verrassende Nebraska. Bob Dylan vond ik al geweldig, vooral vanwege zijn ongelooflijke teksten, en ik had geen idee dat The Boss ook een akoestische folkplaat op zijn naam had staan – compleet met teksten die niet onderdoen voor die van ome Bob. Andersom hielp Nebraska me het vroege folkwerk van Dylan meer te waarderen. De desolate harmonicaklanken en de meeslepende, verhalende tekst maken dit sombere lied naar mijn mening een van Springsteens allerbeste.

2. Born To Run (Born To Run, 1975)

Ik zou het helemaal niet gek vinden als Springsteen net als Dylan ooit eens een Nobelprijs voor de Literatuur ontvangt. Waarom, vraagt u? Kijk maar naar deze regels uit Born To Run: ‘Beyond the Palace hemi-powered drones scream down the boulevard / The girls comb their hair in rearview mirrors and the boys try to look so hard / The amusement park rises bold and stark, kids are huddled on the beach in a mist / I wanna die with you, Wendy, on the street tonight in an everlasting kiss’. Pure poëzie!

1. Racing In The Street (Darkness On The Edge Of Town, 1978)

Darkness On The Edge Of Town is mijn favoriete Springsteenplaat. Het hoogtepunt van zowel het album als ’s mans hele carrière is voor mij Racing In The Street, een ballad met een bloedmooie tekst en dito pianospel van Roy Bittan. Ik kan me dan ook niet herinneren dat ik ooit zo lang ergens met een grote grijns naar heb staan kijken als bij de integrale uitvoering van het album in het Goffertpark in juni 2013. De stomme grijns bleef overigens tijdens de rest van die marathonshow op mijn gezicht, ook toen ik aan het einde helemaal doorweekt was en rugpijn overhield aan het lange staan.