De beste zanger die we uit de jaren tachtig hebben over gehouden, deed gisteren de Ziggo Dome te Amsterdam aan. George Michael moest vorig jaar nog zijn Symphony tour onderbreken vanwege ziekte. Vanavond wilde hij vieren dat hij nog leeft en laten horen dat hij niets geleden heeft van zijn gevecht met de dood. Het werd een uiterst memorabele avond.
In 2011 werd een vervelende longontsteking de 49-jarige zanger bijna fataal en een aantal dagen lang vocht hij voor zijn leven. Bij ontwaken vroegen de doktoren of hij wist wie hij was. “King of the world?”, vroeg hij met een weke glimlach. Dan weet je zeker dat het goed komt. Maar of hij die koning vanavond is moet nog blijken.
Niet lang erna ging hij aan de slag met een nieuw nummer dat over zijn gevecht met de sterfelijkheid ging: White Light. Tijdens de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen ten overstaan van een wereldwijd publiek bracht hij het dance-nummer voor het eerst ten gehore en een rel in eigen land was geboren. Beschuldigingen dat hij de Spelen slechts ter promotie van zijn nieuwe single gebruikte, lachte hij weg met de verrukte opmerking dat zijn lied op de nr.2 positie in iTunes was binnen gekomen… It’s good to be the king!
Wervelend
Voor het publiek dat naar Amsterdam is afgereisd, hoeft de man niets te bewijzen. De uitverkochte Ziggo Dome is tot de nok toe gevuld met stoelen waarop een zeer divers publiek heeft plaatsgenomen. Als om kwart over acht de lichten doven en de zanger van achter een rood doorschijnend gordijn begint te zingen, sterven de eerste woorden weg door het gigantische applaus en gejoel van het publiek. Through van het album Patience (2004) laat de zanger meteen excelleren, introduceert het voltallige orkest dat hem begeleidt deze avond en laat een weldadige warmte vallen over de enorme hal. Heel even wordt er gevochten om het geluid precies goed te krijgen maar tegen het einde van het nummer is het precies goed. Hierna volgt zijn versie van Nina Simone’s My Baby Just Cares For Me en het wervelt in de zaal. Lieftallige bakvissen, charmante dames en verliefde juffers stormen naar voren door de paden dit tot hilariteit van een gedeelte van het publiek en tot ergernis van een ander. Zij die voor vele euro’s aan de zijkant een stoeltje hebben bemachtigd, moeten nu ook wel gaan staan. Anders zien ze niets meer. Vriendelijk doch strikt worden de dames verzocht terug te keren naar hun stoelen. Maar niet voordat een magistrale versie van Father Figure is afgelopen.
Divers
Patience wordt nog enkele malen bezocht met het krachtige Amazing en het ietwat scheef zittende John And Elvis Are Dead. Werkelijk prachtig klinkt het jazzy Cowboys And Angels, Kissing A Fool en het intieme Let Her Down Easy. Ook de coverversies van het beladen Rufus Wainwright-nummer Going To A Town en de erg lounge-achtige Sting-song Roxanne deden de zaal verstillen. Bij het traditionele Brother Can You Spare A Dime, You’ve Changed van Billie Holiday en Feeling Good wordt de luisteraar getransporteerd naar een andere tijd. Een tijd waarin crooners de macht grepen, je hoofd lieten knikken terwijl mensen whisky dronken met veel te veel ijs en al ritmisch vingerknippend hun rook door de romantische kroeg lieten kringelen. Ook de cover van Rihanna’s Russian Roulette is van ongekende klasse en spoelt de wansmaak van de enige misser van de avond snel weg. De versie van True Faith van New Order had zo mooi kunnen zijn. Helaas werd zijn stem te erg vervormd door auto-tune, eeuwig zonde!
Uitzinnig
Een handvol andere nummers volgen voordat de zanger van het podium afwandelt en zich naar een magistraal einde toewerkt. Verguld is de man over het feit dat Amsterdam eindelijk een Arena heeft en laat dit tot twee keer horen. Aangezien het de laatste avond is dat het Nationaal Orkest van Tsjechië hem zal begeleiden worden ze extra uitvoerig bedankt. Jammer dat er geen applaus werd gevraagd voor de makers van de fantastische videoprojecties; perfect passend en wonderschoon. De belangrijkste andere instrumentalisten worden voorgesteld en zoeken allen een plekje voor op het podium. Wat volgt komt over als een bijeen geraapt zooitje straatmuzikanten die uitzinnige en enorm aanstekelijke versies van I’m Your Man en Freedom’90 ten gehore brengen. Ook dankzij de wederom naar voren gestormde menigte is het een groot feest. Nog eenmaal komt hij terug. Voor een zeer ingetogen I Remember You die hij met een simpel wijzend gebaar opdraagt aan iedereen in zijn nieuwe favoriete arena. Een staande ovatie volgt. It’s good to be the king!
Gezien op 14 september 2012 in Ziggo Dome, Amsterdam
Foto’s: Willem Schalekamp
0 Reacties