Placebo in de Ziggo Dome

Als je me toen ik een jaar of zeventien was had verteld dat van alle bands die ik destijds veel luisterde juist Placebo twintig jaar later nog in immense popzalen zou optreden, dan had ik je in je gezicht uitgelachen. Dat alternatieve rockbandje met die gekke androgyne frontman die zijn teenage angst-teksten met nasale stem de microfoon in spuwde? Dat zou toch nooit een stadionrockband worden? Twintig jaar later vieren zanger/gitarist Brian Molko en bassist/gitarist Stefan Olsdal hun jubileum echter ‘gewoon’ in een behoorlijk goedgevulde Ziggo Dome. En dat werd een verrassend gezellig verjaardagsfeestje.

Verrassend, omdat vooral Molko nou niet bepaald de reputatie van een gezellige prater heeft. Vandaag is hij echter in opperbeste stemming – voor zijn doen dan. Hij herkent diverse bezoekers die op de eerste rij staan en knoopt zowaar een kort praatje met deze fanatiekelingen aan. Ook wordt er een hoop gelachen, zowel richting het publiek als naar zijn trouwe bandmaat Stefan Olsdal. Maar het mag allemaal niet te lang duren: “Straks is er tijd voor meer zinloos gezwets”, klinkt het glimlachend. Want het gaat vanavond uiteraard toch vooral om de muziek die Placebo de afgelopen twintig jaar heeft gemaakt.

Cohen en Bowie
De avond begint met een kort maar indrukwekkend eerbetoon aan Leonard Cohen, de onlangs overleden legende voor wie ook Molko en co. bijzonder veel respect hebben. Het is overigens niet de enige keer dat de heren een van hun helden eren: David Bowie komt langs in de visuals die tijdens het nummer Without You I’m Nothing op de grote schermen vertoond worden, wat bij menigeen toch wel natte oogjes oplevert. Na het emotionele Cohen-moment volgt echter – voor mij persoonlijk althans – een van de weinige teleurstellingen van de avond: Every You Every Me, nog altijd een van de sterkste Placebo-songs, wordt niet live gespeeld, maar komt als intro van de show in clipversie voorbij op de videoschermen. Het nut daarvan ontgaat me enigszins, maar die korte wrevel vervliegt al snel als de band het podium opkomt op de eerste dreigende tonen van Pure Morning, die andere grote Placebo-klassieker. Olsdal, gehuld in pak met idioot motief en met een fikse kuif op z’n kop, doet zijn kenmerkende houterig-sexy dansjes, Molko sneert dat ‘a friend with weed is better’ en het publiek wordt gek.

Gemêleerd publiek
Mooi om te zien trouwens dat datzelfde publiek zo gemêleerd is: licht grijzende veertigers met een halve liter bier in de knuisten staan naast heftig dansende pubermeisjes die elk nummer – en dan vooral de meer recente – woord voor woord meebrullen. En toegegeven: de nieuwste plaat Loud Like Love (2013) is bepaald niet het beste werkstuk van de band, maar in het eerste deel van de set zijn het juist de songs van dat album (o.a. het titelnummer en Too Many Friends) die bijzonder sterk overkomen. Halverwege de reguliere set verschuift de focus langzaam maar zeker meer richting het oudere materiaal. In eerste instantie met een waanzinnig mooie uitvoering van Protect Me From What I Want, dat gevolgd wordt door het eerdergenoemde Without You I’m Nothing en 36 Degrees, afkomstig van het allereerste Placebo-album uit 1996.

Superstrak
Alles wordt superstrak uitgevoerd door Molko en Olsdal, die op het podium worden bijgestaan door een extra gitarist/bassist, violiste en drummer, van wie vooral de laatste behoorlijk wat indruk maakt. Het fijn gammele, bijtende bandje van weleer bestaat dan ook al jaren niet meer. Placebo is in de loop der jaren uitgegroeid tot een goed geoliede rockmachine. Maar dat is absoluut niet erg, want songs als For What It’s Worth, Special K en The Bitter End, dat de reguliere set afsluit, hebben van zichzelf genoeg scherpe randjes om in elk jasje boeiend te blijven. Een van mijn persoonlijke hoogtepunten – en van heel wat meer iets oudere Placebo-fans, zo te zien aan de reacties – volgt in de eerste toegift: Nancy Boy, de grote doorbraakhit van het titelloze debuut dat dus ook al weer twintig jaar oud is, maar zo fris en venijnig wordt gespeeld dat het lijkt alsof de heren het pas gisteren geschreven hebben. Afsluiter van de hele show is de als tweede toegift gespeelde Kate Bush-cover Running Up That Hill, waarna band en publiek elkaar uitvoerig bedanken. Placebo houdt van Nederland, Nederland houdt van Placebo. Dat was twintig jaar geleden al zo, dat is nu nog steeds het geval en iets zegt me dat we over twintig jaar gewoon weer in die Ziggo Dome staan met z’n allen.

Placebo in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op 21 november 2016
Foto’s: Robin Looy