Pinkpop 2017 – festivalverslag

De meest controversiële headliner tot nu toe? Met het aantrekken van Justin Bieber als hoofdact koos de organisatie van Pinkpop dit jaar voor jong elan. Een gewaagde keuze, waar zelfs ‘Mister Pinkpop’ Jan Smeets zijn bedenkingen bij had. En terecht: Lust For Life zag dat het toch echt de zogenaamde ‘oudjes’ waren die het langstlopende muziekfestival ter wereld kleur gaven.

Bieber dus. Zelden zorgde de bekendmaking van een hoofdact voor meer reuring dan die van popster Justin op Pinkpop. Deze meneer heeft toch helemaal niks te maken met alternatieve muziek, was een veelgehoorde klacht. Maar aan de andere kant was er ook bewondering voor de durf van de organisatie van het Limburgse festival en sprongen verschillende media op de bres voor de artiest, die door VPRO’s 3voor12 zelfs een legende werd genoemd. Met de komst van de Canadees zou Pinkpop een nieuwe doelgroep aan zich kunnen binden.

Het valt ook op hoeveel vaders met dochters dit jaar over het terrein lopen. De groepen tieners die in het gras liggen. De enorme hoeveelheden cola die over de toonbank gaan. Ook nieuw: gegil in Landgraaf als er een gozertje het podium op wandelt. En er zal ongetwijfeld weleens eerder geplaybackt zijn op Pinkpop, maar het lag er nooit zo dik bovenop. Justin Bieber is in alles het stereotype popster: eentje die geen idee heeft waar hij eigenlijk is, die het moet hebben van de show en de hits, maar waar een concert op een paar danspasjes na eigenlijk niks toevoegt aan wat je op plaat hoort. De duizenden jonge dames die voor het hoofdpodium staan hebben de tijd van hun leven, maar ons doe je dan toch meer plezier met een echte liveband.

Bak met gitaren
Die zien we op de eerste dag van Pinkpop trouwens ook. Neem de mannen van Five Finger Death Punch, die er eigenhandig voor zorgen dat het testosterongehalte tussen namen als Bieber, Martin Garrix en Chef’Special een beetje op niveau blijft. Het lijkt alsof een groot gedeelte van het Pinkpop-publiek smacht naar een bak met gitaren, want de Amerikanen hoeven vrij weinig te doen om het veld voor de 3FM-stage te laten ontploffen. Five Finger Death Punch is zo’n band die een beetje op de achtergrond is uitgegroeid tot een van de grootste metalbands van het moment, zo blijkt wel uit de hoeveelheid mensen die hier een song als Wrong Side Of Heaven woord voor woord mee kunnen brullen. En hoewel zanger Ivan Moody niet de meest uitbundige persoon op het podium is, zingt hij wel loepzuiver. Ook een geoliede machine: Kensington. De Utrechters moeten tegenwoordig waarschijnlijk kiezen welke hits ze níet gaan spelen, zoveel hebben ze er inmiddels op hun conto. En hoewel af en toe de vraag rijst of frontman Eloi Youssef het wel leuk vindt, dat hele optreden, hebben we dat niet bij het publiek. Zouden de mannen inmiddels klaar zijn voor de rol van hoofdact?

Je zou bijna vergeten dat Kaiser Chiefs daar ook ooit naar op weg waren. Waarom dat niet gelukt is? Dat laat het optreden deze zaterdag goed horen. Want als de band rond frontman Ricky Wilson iets van succesplaat Employment of opvolger Yours Truly, Angry Mob speelt, gaat het dak eraf. Het zaakje stort echter helemaal in als de Britse groep recent werk speelt. Wat is daar in hemelsnaam gebeurd? Maar wat de band ook hier laat zien: met een overdosis enthousiasme kom je ook met minder werk een heel eind.

Heroïne
Soms moet je je fouten toegeven. Bijvoorbeeld dat uw recensent de keuze voor Richard Ashcroft op een dag die gedomineerd werd door Bieber-gekte niet helemaal kon begrijpen. Het was voor de meeste Pinkpop-bezoekers natuurlijk minder vreemd dan de boeking van Bieber zelf. Richard heeft immers met The Verve het festival nog eens afgesloten. Maar je moet een oude junk nooit de rug toekeren – voor je het weet heb je een mes in je rug. Richard was overduidelijk het enige gevaar op de eerste Pinkpop-dag en hoewel de tent toch echt veel te slecht gevuld was, lijkt Ashcroft te willen bewijzen dat hij wel te vertrouwen is. Even denk je ook dat zijn wervelende vertolkingen van Lucky Man en The Drugs Don’t Work de reden zijn dat de tent langzaam voller wordt. Maar helaas zijn het de hoosbuien die het volk naar binnen stuwen. En dan gewoon afsluiten met Bitter Sweet Symphony. Nee, niet gewoon, het nummer haast opnieuw ontdekken en weergaloos belichamen.

Pretentieloos
Undeclinable Ambuscade was al een flinke tijd gestopt, maar na een belletje van de organisatie van Groezrock bleek dat de punkers uit Den Bosch best wel weer de gitaren wilden oppakken. Pinkpop besloot ook toe te happen en daarom staat de band ineens op het affiche met Rancid en Green Day. Wat dat toevoegt aan deze editie van Pinkpop? Iets wat we bij andere bands dit weekend nog weleens missen: gewoon lekker spelen zonder pretenties. Lekker met je maten er een leuke tijd van maken. Alleen daarom al is Undeclinable Ambuscade een van de leukste acts van de dag. Het staat in schril contrast met het optreden van Biffy Clyro, de band die in theorie misschien wel de beste van de dag is. Fijne riffs, catchy refreinen, de looks: eigenlijk kan er niks mis gaan bij deze groep. Maar dat doet het wel. Op het podium blijkt de band er zo een te zijn waarvan je verwacht dat ze naderhand de tatoeages van hun lichaam wassen, de haartjes netjes doen, een pak aantrekken en hup, in de sedan naar huis rijden. Technisch uitstekend, maar verschrikkelijk ongeloofwaardig. Nee, dan is Charl Delemarre in de intieme Garden Of Love even verderop een verademing. De goedlachse songwriter-in-het-Nederlands heeft het zelf ook zo naar zijn zin, en dat straalt af op het lekker in het gras liggende publiek. Die kun je volgend jaar ook gewoon op een groter podium zetten.

Rancid leek van tevoren voor velen slechts de opwarmer voor zondaghoofdact Green Day. Zonde. Ze stonden al eens eerder op Pinkpop, zo’n twintig jaar geleden. Op meer tatoeages en een baard na is alles hetzelfde gebleven. We mogen weer gewoon meeschreeuwen en dansen. Toch fijn dat in een snel veranderde wereld sommige dingen, vaste waardes blijven. Wanneer Time Bomb ingezet wordt, verandert de tent dan ook gewoon in een grote hossende menigte.

Geen Bieber-bullshit
Green Day stond enkele maanden terug nog in de Ziggo Dome. Fans die toen ook een kaartje hadden, zagen precies dezelfde retestrakke show. Hoe gemaakt en georkestreerd het ook allemaal is, het voelt toch echt. Zelfs de tranen van het kleine mannetje dat op Pinkpop uit het publiek wordt getrokken om drie akkoorden te spelen. Ja, en natuurlijk mag hij de gitaar houden. De cover-medley die begint met Careless Whisper op saxofoon komt ook voorbij, evenals alle hits. Ja, allemaal. Ze hebben er ook verdomd veel en iedereen kent ze. Met punk heeft het allemaal niets meer de maken, maar dit is top-entertainment van de bovenste plank, uitgevoerd tot in perfectie. Zo perfect dat het lijkt alsof ze er een studie van hebben gemaakt. Maar zanger Billie Joe Armstrong weet ten minste wel waar hij staat en zelfs wat er gisteren speelde: “This ain’t no Justin Bieber bullshit”. Hoppa, zo simpel, maar zo mooi. Net als al die nummers van Dookie tot en met 21st Century Breakdown. Ruim twee uur lang Green Day, wederom de perfecte afsluiter van een Pinkpop-dag.

B-film
Bij het aanbreken van deze laatste festivaldag verandert de bekende stage-tent op het terrein in een bioscoop. Het is warmer dan verwacht, binnen stiekem net iets te warm. Dat er toch nog zoveel mensen blijven staan terwijl Gutterdämmerung op een groot doek wordt geprojecteerd, is dan ook volledig te danken aan de film vol muzikale helden en de band die de soundtrack live meespeelt. In de film zijn rollen weggelegd voor onder anderen Iggy Pop, Lemmy, Tom Araya, Josh Homme, Jesse Hughes, Grace Jones en Henry Rollins (die gewoon zijn eigen schreeuwende zelf speelt). Het zijn voornamelijk iconische beelden in een verder niet bijster fantastische film. Nogal clichématig. En wat blijkt? Veel van deze muzikanten zijn niet de beste acteurs. Misschien komt het concept ook gewoon net iets minder goed over in een warme festivaltent en zouden we het in een oud vervallen theater moeten zien. Maar wat een fijne band en fantastische zanger die de covers van onder meer Led Zeppelin, Metallica, Slayer en Motörhead vertolken. Kovacs komt nog even vanachter het filmdoek om White Rabbit van Jefferson Airplane te brengen.

Flesje wijn
Op het hoofdpodium begint dan de gevallen held Seasick Steve, wiens levensverhaal uiteindelijk toch niet zo spannend bleek te zijn als eerder werd beweerd. Maar uiteindelijk maakt het niet uit of je tien jaar jonger of ouder bent wanneer je rauw uitgeklede blues zo heerlijk klinkt. Met zijn zelfgebouwde gitaren kleurt Seasick Steve de zonnige Pinkpop-weide even blauw. Zelf vermoedt hij dat zijn muziek wellicht beter tot zijn recht komt in een donker dranklokaal, het publiek op het veld weet wel beter. Dit is de soundtrack van de zomer. Een jankende gitaar en een stampende drum. Een fles wijn naast de stoel en genoeg zielenpijn om zelfs in de volle zon te blijven janken.

We lopen door naar het 3FM-podium en verrek, daar is hij weer! Seasick Steve zit languit op de grond tegen de dranghekken voor het podium waar Rag’N’Bone Man speelt. Goedkeurend knikt hij mee op de muziek en af en toe neemt hij een slok uit de fles wijn waar hij nog steeds mee rondsjokt. Niet alleen Steve, maar iedereen lijkt de Rag’N’Bone Man goed te keuren. Hij staat daar dan ook met een dijk van een stem en al zijn tekortkomingen. Wereldhit Human lijkt dat volledig te bevestigen. Een aardige, bedeesde kerel die het beste met iedereen voor heeft. Iemand die oude vrouwtjes helpt bij het oversteken. Ook al durven ze zijn hand niet vast te pakken vanwege de vele tatoeages, hij is een en al charme en beleefdheid. Je gunt hem dan ook alles, ook al zijn de soulvolle liedjes af en toe iets te pathetisch. Maar och, wat een stem. Dan klinken de dame en heer van het Britse duo Oh Wonder een stuk minder rauw. Maakt overigens niet uit, want de twee moeten het juist hebben van hun kleine, intieme songs die worden aangekleed met een fijne dosis elektronica. Veruit de schattigste act van het weekend!

Inwisselbaar?
Geheel toevallig en niet gepland zag uw recensent nog niet zo lang geleden zowel Green Day als Sum 41. Beide shows blijken in meer of mindere mate inwisselbaar te zijn met het optreden op Pinkpop. Is dat erg? Niet als het zo strak en meeslepend is als de show van Green Day. Het is wel iets minder prettig bij Sum 41, voornamelijk omdat lang niet alle songs tot het collectieve geheugen horen. Stiekem lijkt het publiek toch gewoon te wachten op Fat Lip en wellicht In Too Deep, de hitjes van de groep. Op die momenten, aan het einde van de set, krijgt de pretpunk van de heren iedereen aan het springen, zoals ook de covers We Will Rock You van Queen en een fijn Master Of Puppets van Metallica doen. Natuurlijk gaat het er vooraan wel heftig aan toe, maar iets verder van het podium af wordt toch voornamelijk gediscussieerd over de bands die erna gaan komen.

Liam Gallagher heeft een druk weekend. De dag voor zijn optreden op Pinkpop, midden in zijn tour, is hij in ‘zijn’ Manchester om als surprise-act mee te doen aan One Love Manchester, het benefietconcert naar aanleiding van de terroristische aanslag bij een concert van Ariana Grande, en tussendoor had hij ook nog tijd om ruzie te maken met zijn broer Noel. Het werkt allemaal wel een beetje door op zijn show in Landgraaf, want de voormalig Oasis-zanger maakt een wat uitgebluste indruk en klinkt zelfs een beetje hees. Niet het meest memorabele optreden van het weekend, maar met een handvol Oasis-songs wel een feest der herkenning.

Ode aan Chris Cornell
Wat missen we Rage Against The Machine toch. Gelukkig is er tegenwoordig Prophets Of Rage: deze nieuwe incarnatie van laatstgenoemde band heeft rapper B-Real van Cypress Hill en Chuck D van Public Enemy in de gelederen en man, wat werkt dat goed. Op een leuke hiphop-medley met allemaal werk van hun eigen hiphopformaties na speelt de band voornamelijk alle hits van RATM. Enkele keren mis je zanger Zach De La Rocha, maar soms zou je denken dat een nummer zelfs juist voor B-Real geschreven is. Wat passen die stemmen perfect bij de agressiviteit en energie van Rage Against The Machine! De mannen hebben natuurlijk ook nog dat andere project gehad met Chris Cornell, Audioslave. En dus is het logisch dat ze als eerbetoon aan de onlangs overleden zanger Like A Stone van Audioslave spelen en daarvoor komt Serj Tankian van System Of A Down helpen. Natuurlijk is dat mooi, maar eigenlijk doe het afbreuk aan de geweldige set vol RATM-nummers die na zoveel jaren niets aan kracht hebben ingeboet. Het hele terrein ontploft met het afsluitende Killing In The Name Of.

Tankian zien we even verderop nog, maar eerst is het tijd voor Live. De Amerikaanse band is weer alive and kicking, na een periode van rechtszaken en elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Ed Kowalczyk en de zijnen hebben de strijdbijl echter begraven en dan is Nederland en Pinkpop in het bijzonder een goede plaats om je gezicht te laten zien. Er is nog geen nieuwe plaat en dat is maar goed ook, want eigenlijk heeft Live sinds de millenniumwisseling al geen echt memorabel nummer gemaakt – Overcome even daargelaten. Maar juist die oude songs van Throwing Copper en Secret Samadhi werken prima op het festival. Hoe erg de band het tegenwoordig allemaal meent, kun je je afvragen, maar voor een uurtje meezingen kun je Live wel bellen.

Dat meezingen lukt overigens ook heel aardig bij System Of A Down, waarvan je bijna zou vergeten dat ze zoveel bekende songs op het repertoire hebben. Een evergreen zelfs, want zo kun je Chop Suey inmiddels toch wel noemen. De band vliegt werkelijk door de setlist, met bijna geen rustpunten. Maar ach, dat is zo na het eten ook helemaal niet nodig. Hysterisch strak, zo hebben we metal het liefst. Dan komt Kings Of Leon toch even wat rauwer op je dak. Niet dat de groep rond de broertjes Followill niet goed speelt – verre van dat zelfs. Geroutineerd werken ze hun grootste hits af, met One Call en Closer als muzikale hoogtepunten. Maar ze lijken er al jaren geen zin meer in te hebben. Futloos en ongeïnspireerd, Pinkpop had een betere afsluiter verdiend.

Pinkpop 2017
Gezien op 3, 4 en 5 juni 2017
Foto’s: Mitchell Giebels