“Dit is een familieaangelegenheid”, zegt John Fogerty tegen het publiek, terwijl hij plotseling ook zijn jongste – en nogal flamboyante – zoon Tyler op het podium verwelkomt. De oudste zoon van de Creedence Clearwater Revival-zanger, Shane, staat al de hele show naast zijn vader zijn gitaar aan flarden te spelen. Je neemt me de woorden uit de mond, John. Zelfs het publiek in de Ziggo Dome is vanavond een mengelmoes van drie generaties, waar zonder twijfel een paar vaders en zoons en zelfs grootouders en kleinkinderen tussen staan.
Vlak voordat het doek dat de muzikanten bedekt valt en vuurwerk het startsein voor de show geeft, kan ik dankzij mijn gunstige positie in de zaal toch een stukje van het podium zien. Fogerty staat klaar met gitaar in hand, terwijl zijn vrouw nog even zijn haar fatsoeneert en een laatste kus op zijn lippen plant. Dit aandoenlijke schouwspel is vele malen interessanter dan wat zich op het doek afspeelt, want daarop wordt een slaapverwekkend interview met de beste man geprojecteerd, waarbij het beeld en geluid ook nog net niet synchroon met elkaar lopen. Maar ik mag niet klagen – nooit eerder heb ik tijdens een concert zo dicht bij het podium mogen staan. Fogerty’s show is niet uitverkocht en de zaal is dan ook maar ongeveer voor tweederde gevuld. Het publiek geeft elkaar netjes de ruimte en hoewel ik door files en – toegegeven – slechte planning nipt op tijd voor aanvang in de concertzaal aankom, kan ik zonder moeite helemaal naar voren wandelen. Zelfs zonder mijn bril kan ik Fogerty haarscherp in levenden lijve voor me zien staan. Ik denk terug aan al die festivalheadliners die ik over duizenden krioelende hoofden heen op een groot scherm heb bekeken. Nee, geef mij dit maar.
Het concert staat vanavond in het teken van 1969, zoals duidelijk op de drumhead te lezen valt. Er worden oude beelden van Fogerty en Woodstock afgebeeld en de muzikant haalt af en toe herinneringen aan Creedence Clearwater Revival op. “Wat ze ons niet vertelden op Woodstock…”, begint hij, “was dat we op moesten na The Grateful Dead. De bandleden hadden allemaal LSD genomen toen ze om middernacht begonnen te spelen en gingen in hun benevelde staat door tot half drie in de ochtend! Ik keek in het publiek en zag een hele hoop mensen die op mij leken, alleen waren ze naakt… En sliepen ze. Behalve één gast, waar we de hele show speciaal voor gespeeld hebben.” Het publiek geniet zichtbaar van de anekdote, waarna Fogerty Who’ll Stop The Rain inzet, een nummer dat hij naar eigen zeggen geschreven heeft na de bewuste nacht op Woodstock. En hoewel het festival bijna vijftig jaar geleden plaatsvond, klinkt Fogerty geen dag ouder. Zijn stem is – in tegenstelling tot veel andere nog levende legendes – nog altijd fantastisch en zoals een concertbezoeker naast mij zijdelings opmerkt: hij klinkt live precies als op zijn albums.
Mick Jagger op speed
Een van de hoogtepunten van de show komt tot stand wanneer Fogerty ongeveer halverwege zijn twee zoons introduceert. Shane Fogerty, die al een uur lang in de schaduw van zijn vader staat te spelen, wordt naar voren geroepen en mag een oorverdovende, jankende gitaarsolo laten horen. Het is duidelijk dat pa Fogerty niet de enige in de familie is met talent en dit wordt nog duidelijker wanneer een opvallend geklede jonge man, die even eerder naast mij van de show stond te genieten, het podium oploopt. “Dit is mijn zoon, Tyler”, zegt Fogerty, terwijl hij hem beetpakt. Tyler Fogerty doet qua uiterlijk denken aan een jonge David Crosby en draagt een felrode, suède jas met franjes. De jongste zoon van de zanger neemt de microfoon over en zingt een nummer mee met zijn vader. En hoe: Tyler Fogerty heeft duidelijk de strot van zijn ‘old man’ en zingt en krijst met een bezieling die ik zelden heb gezien. Hij danst rond op het podium als een Mick Jagger op speed en verdwijnt hierna, om helaas de rest van de show zijn gezicht niet meer te laten zien.
Fogerty trakteert het publiek op al zijn grootste CCR-hits, waarbij vooral Have You Ever Seen The Rain – ultieme meezinger – en het heerlijk bluesy I Heard It Through The Grapevine het erg goed doen. De concertbezoekers reageren aanvankelijk wat koeltjes op het spektakel, maar komen tegen het eind plotseling helemaal uit hun schulp. Komt het doordat de bars in de concertzaal door de relaxte sfeer constant vrij toegankelijk zijn? Misschien een beetje. Maar vooral doordat Fogerty een echte vakman is die na een halve eeuw zijn beroep alles behalve verleerd is. En het schijnbaar ook nog prima doorgeeft aan de jongere generatie. Chapeau, John!
John Fogerty in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op woensdag 28 juni 2017
Foto’s: Willie Kerkhof
2 Reacties
Was er gisteravond ook bij, uitgenodigd en ook nog eens bovenin de VIP-ring, voor het eerst in de Ziggo dome. En op mij, met heel weinig ervaring en routine met live concerten, maakte het veel indruk; je moet ook wel van CCR houden natuurlijk. Mooi hoor; gaandeweg kreeg ik ook wel de indruk dat je eigenlijk er met je neus op moet staan, zoals in de recensie al aangegeven, maar ook zonder dat, een geweldige ervaring. En die Tyler, die lijkt ook wel een beetje op zijn oom, Tom, althans, indertijd.
Om – voor mij onbegrijpelijke redenen – was de zaal idd niet helemaal gevuld, maar geen moment leek dat Fogerty te deren. Voor degenen die wel eens YT video’s kijken van andere optredens, was het praatje over Woodstock een grijsgedraaide plaat -of noem het routineus. Maar dat mocht de pret zeker niet drukken, want Fogerty is domweg een briljant muzikant, zeker met een verhaal en mening, maar daarvoor kan je zijn interviews op Amerikaanse zenders kijken. In de Ziggo Dome deed hij waar je voor komt, namelijk zijn muziek ten gehore brengen, en dat was wederom fenomenaal. Ja, hij wordt ouder, probeert dat te ‘verhullen’ door het podium op en neer te rennen met een 70’ers pasje, waardoor hij soms even te laat komt voor de tekst met net iets te weinig zuurstof over, maar de ‘classics’ werden prachtig vertolkt! In een andere recensie werd gemijmerd over het ontbreken van de ‘rammelige’ CCR klanken, dat is idd waar, maar het is 2017 en de band is gewoon top (het geluid in de ZD overigens ook!). Het familiaire onderonsje bij ‘Good Molly, Miss Molly’ mag wmb worden uitgebreid, wat een geestig en goed uitgevoerd intermezzo! Tyler Fogerty heeft een enorme power in z’n stem en ook het raspende van z’n fameuze vader zit er in! Hopelijk doet hij voor hij z’n carrière beëindigd ons landje nog eens aan, ik sta vooraan!