Coldplay in Ahoy

Coldplay is een bijzonder fenomeen. Hoeveel indiebandjes van de jaren nul zijn uitgegroeid tot mainstream rockacts? Artiesten die hele stadions voltrekken, doen dat tegenwoordig nauwelijks nog met een gitaar in handen. Geheel tegen die tijdsgeest in is één jong Britpopbandje echter tot megalomane hoogtes gestegen.  Hoe hoog, blijkt tijdens een betoverende avond in een afgeladen en uitzinnig Ahoy.

De laatste keer dat ik Coldplay in Ahoy mocht beleven, was in 2002. Het bandje had zich met breekbare songs als Trouble en Yellow naar de frontlinie van de Britpop gewurmd. Opvolger A Rush of Blood To The Head was net uit, maar de single Clocks moest nog de immense megahit worden. Een mooi concert in een ‘slechts’ half gevulde Ahoy; welk bandje zou er op meer succes durven hopen? Inmiddels is Coldplay de duurste live act ter wereld, met een gage van 1.3 miljoen voor het recente optreden op Pinkpop. De hits komen op Sky Radio. Het publiek dat de Ahoy vult, bestaat uit tieners, studenten en volwassenen; van doorgewinterde muziekfans tot gelegenheidsluisteraars.

En zoals het hoort bij een act van dat kaliber, is de show die volgt zoveel meer dan een goed concert. Coldplay is live een tot in de puntjes verzorgde beleving waarin het publiek veel meer is dan enkel de toeschouwer. Bij de ingang worden polsbandjes uitgedeeld, die bij aanvang van de openingssong massaal beginnen te knipperen en de gehele Ahoy in een zee van kleurige lampjes verandert. Na dat betoverende staaltje publieksinteractie hoeft Chris Martin ons alleen nog in eigen taal welkom te heten en het publiek is van hem.

Stadionrock
De megalomane koers die Coldplay is ingeslagen met het album Vida La Vida en de recente opvolger Mylo Xyloto, is de ideale stadionrock. Overweldigend en met het onstuitbare optimisme van een popact, maar de songs zijn gelijktijdig artistiek verantwoord, persoonlijk en intiem. Live zou de uitvoering daarvan ook zonder lampjes, lasers en ballonnen al indrukwekkend zijn. Rennend over het podium laat Chris af en toe wat nootjes vallen, maar het spel is razend energiek. Gelijktijdig is er ruimte voor muzikale improvisaties en krijgt God Put A Smile Upon Your Face een volledige makeover.

Balans
Zo zet de band een show neer die vrijwel perfect in balans is. De betonnen vloer veert onder de uitzinnig springende massa tijdens Vida La Vida, die tevens met gesloten ogen meezingt nadat de stilte is ingevallen voor The Scientist. De prachtige kleine liedjes van ‘het oude Coldplay’, Trouble en See You Soon ontbreken, maar persoonlijke noten zijn er genoeg. Een akoestisch intermezzo van Chris en drummer Will Champion, in het midden van de hal, brengt de wereldband weer op gelijk niveau met het publiek. Chris is vriendelijk en bescheiden; een mens zonder sterallures. De succesvolste muzikant van zijn generatie oogt  op het podium gelijktijdig als de meest sympathieke miljonair ter wereld.

Continue staat van euforie
De liefde die de band ontvangt, is dan ook ongekend. Als Chris vraagt om een applaus voor drummer Will, die ook even een stukje zang op zich neemt, is de herrie zo oorverdovend dat ze het nummer moeten afbreken. De band zet alles in om het publiek in een continue staat van euforie te houden, en slaagt daar moeiteloos in. Met polslampjes, lasers, ballonnen en een prachtige energieke show. Betoverd door de meest geraffineerde live band van dit moment, slentert de massa na afloop uit de arena. In koor zingen ze die ene letter van het refrein uit Vida La Vida. De nasleep van een indrukwekkende beleving waarin het nogmaals bevestigd werd: Coldplay is een bijzonder fenomeen.

Gezien op 17 december 2011 in Ahoy, Rotterdam