Rock Werchter 2017 – festivalverslag

Het stikt in Nederland van de gezellige festivals met goede artiesten, dus waarom zouden wij van Lust For Life afreizen naar onze zuiderburen? Wat Rock Werchter betreft moge de line-up voor zich spreken. Met namen die reiken van Prophets Of Rage tot Radiohead en van Arcade Fire tot System Of A Down staat ons een vol muziekprogramma te wachten.

Maar evengoed als de muziek is het ook de sfeer die ons naar het pittoreske Werchter trok. Festivalweides hebben we allemaal wel eens gezien, maar Rock Werchter is andere koek: rond deze vier dagen feest wordt een heus dorp gecreëerd. Een internationaal dorp zelfs – het idee dat men vooral Vlamingen tegen zou komen, is al sinds de jaren negentig passé. Naast de huismoeders en –vaders, eindelijk weg van de dagelijkse sleur met een pilsje in de hand, valt er te struikelen over de verliefde stelletjes, her en der op kleedjes verspreid, en de groepen jongeren die het frietkot leeg lijken te eten. Iedereen lijkt gegrepen door de diversiteit die Rock Werchter te bieden heeft.

Donderdag
Als er iets specifiek aandacht verdient, is het de prachtige aankleding van de podia. Van de vrolijke kleurtjes van het hoofdpodium tot de futuristische Klub C en de duizenden betoverende lichtjes aan het plafond van The Barn. Een act die goed past bij deze lichtjes is Cigarettes After Sex, met een melancholische dreampop-sfeer gecombineerd met de sfeervolle film noir-beelden op de schermen. Spijtig dat deze set in niets anders uitmondt dan een luistersessie naar een groep in zichzelf gekeerde muzikanten. Na deze teleurstelling kunnen we ons geluk niet op bij supergroep Prophets Of Rage. Juist het feit dat de raprockformatie – leden van Rage Against The Machine en Audioslave, Public Enemy en Cypress Hill – weinig eigen materiaal heeft, maakt dat dit een samengestelde ‘greatest hits’-show is. Oldschool hiphop, beukende drums, Tom Morello’s karakteristieke gitaaracrobatiek, enorme moshpits op het veld – Prophets Of Rage heeft het allemaal. Als dan ook nog afgesloten wordt met Killing In The Name kunnen we niet anders dan laaiend enthousiast zijn.

Al van veraf kondigt de volgende band zich aan. Waar rook is, is Arcade Fire. Maar starten met de hit van dit moment, is dat wel zo’n goed idee? Eigenlijk is hiermee het hoogtepunt geweest voor het goed en wel van start is. Zelfs voor een band van dit formaat blijkt het te veel gevraagd van het publiek, dat na het horen van Everything Now een zitplaatsje op het gras inneemt. Er wordt weliswaar vurig gespeeld door de enorme band op het podium, maar memorabel wordt ’t niet: hoewel we onder andere een viool en saxofoon op het podium waarnemen, gaan deze instrumenten in de mix verloren in een brei van geluiden. Zonde!

Slecht vertoeven is het gelukkig nooit op Rock Werchter. Een rondje over het terrein onthult prachtige kunst, een breed assortiment aan eten en drinken (mosselen en mojito’s, wie had dat ooit gedacht?), en een nieuwe toevoeging aan de weide dit jaar: The Slope. Dit enorme gevaarte blijkt, wat dichterbij bekeken, een soort uitkijkpost-en-vakantieoord in één. Onder de helling kan gezeten worden aan een van de vele picknicktafels of een dutje gedaan worden in een grassige hangmat, terwijl men bovenop uitzicht heeft over het uitgestrekte terrein.

Het is vanaf hier goed te aanschouwen dat Kings Of Leon lang niet meer de enorme hoeveelheid publiek trekt als het ooit deed. Het is dan ook 2017, alweer enkele jaren na de tijd dat de mannen daadwerkelijk hits scoorden. Ondanks dit gegeven nodigde de organisatie de band voor de zevende (!) maal uit. Het enige dat de mensen ervan weerhoudt vroegtijdig hun tentjes in te duiken, zijn de strategisch over de set verdeelde hitjes van toen. Afsluiten wordt gedaan met, hoe kan het ook anders, Sex On Fire. Laten we hopen dat voor de komende jaren een minder ‘veilige’ headliner wordt gekozen – Kings Of Leon, dat heeft men hier wel gezien.

Vrijdag
Ondanks enkele dreigende wolken lijkt het weer op de Rock Werchter-vrijdag nog mee te zitten, en verschillende ontblote, verbrande bovenlijven sieren het terrein. Men heeft er zin in, dat is te merken: bij Future Islands wordt zelfs al enthousiast meegeklapt voor de eerste woorden gezongen zijn. Hun synthpop (hoewel ze de term zelf afwijzen) a la Editors, maar dan vreemder en speelser, vormt voor zowel publiek als band de perfecte soundtrack voor dansjes. Frontman Samuel Herring blijkt een dijk van een stem te hebben, die in soepelheid niet voor z’n moves onderdoet.

Voor hun vierde maal op Rock Werchter mogen Royal Blood op het hoofdpodium aantreden. Hun korte bestaan (sinds 2013) en bescheiden repertoire (slechts twee albums) hebben desondanks al een verrassende hoeveelheid hitjes opgeleverd. Ook de wedergekeerde hitte kan de springende mensenmassa vooraan niet ontmoedigen. Niet alleen technisch is het duo sterk, maar juist hun samenspel zorgt dat de vonk overspringt: dit zijn twee vrienden die er duidelijk van genieten samen muziek te maken. Een plezier dat ook terug te zien is bij The Pretenders, wiens plaatsing in de hypermodern aangeklede Klub C bijna ironisch lijkt gezien de leeftijd van de band. “You came here to see something cheap and cheesy? You got it!”, roept Chrissie Hynde tegen haar publiek, vooral bestaande uit 40- en 50-ers. Hoewel de show draait op nostalgie, wordt het nooit ‘cheap’ of ‘cheesy’ – de hits uit de jaren tachtig doen het nu eenmaal beter, en daar is niets mis mee.

Hoewel veelbesproken lijkt er weinig publiek vandaag aanwezig om Radiohead de dag te zien afsluiten. Veelgehoord commentaar op de weide ligt in de trend van het onbegrip: “Radiohead, tja, da’s mij net te ingewikkeld,” zei mijn buurman. “Ik snap da gewoon nie,” hoorde ik zeggen bij de toiletten. De critici mogen echter de handjes dichtknijpen vanavond. Niet alleen wordt de set acht minuten te vroeg begonnen – reden onbekend – de heren zijn in topvorm. In het jubileumjaar van OK Computer horen we hier veel materiaal van terug, evenals van In Rainbows, en als vanzelfsprekend wat van A Moon Shaped Pool. Voor wie de eigenzinnige muziek ’t niet doet, is er ook visueel genoeg te ontdekken. Een prachtige lichtshow siert de lucht, terwijl Thom Yorke verrassend stilletjes op het podium staat – geen dansjes en geen lange monologen dit keer. Als Karma Police klinkt, blijken echter zelfs de aanwezige sceptici het niet te kunnen laten mee te zingen, alvorens de feestjes op de campings op te zoeken.

Zaterdag
Die feestjes, die eindigden helaas niet droog. Wakker worden op een van de vele Rock Werchter-campings op zaterdagmorgen is een trieste bedoening, meer valt er niet van te maken. Verzopen tentjes, doorweekt toiletpapier, de wegen verworden tot haast onbegaanbare hindernisbanen vol modder en plassen. Het programma van de zaterdag is echter wel bestand tegen een spatje regen. Zeker de main stage staat vandaag in het teken van de hardere muziek, en hoewel in The Barn en Klub C ook gewoon gedanst kan worden op Crystal Fighters of Bonobo, doet Rock Werchter haar naam vandaag de meeste eer aan. Met veel rock, in al haar subgenres, mogen de donkere wolken en het modderige terrein de moshpits en crowdsurfers niet in de weg zitten.

Vroeg op de middag speelt Blues Pills. De retro-looking Zweedse groep speelt hardrock, met psychedelische en bluesinvloeden. Jammer dat dit verwordt tot een aaneenschakeling van solo’s, waarbij de stem van zangeres Elin Larsson naar de achtergrond wordt gedegradeerd ten behoeve van artisticiteit. Zelfs een cover van Jefferson Airplane’s Somebody To Love ontvangt maar mondjesmaat applaus. Dat is wel even anders bij Seasick Steve. De man van vele verhalen, ook al weet hij zelf misschien niet eens meer welke waar zijn en welke niet, betreedt het podium slechts gewapend met een arsenaal aan zelfgefabriceerde instrumenten, zijn fles drank en een grote lach. Steve is duidelijk goed in z’n hum, wat een anders vrij voorspelbaar optreden toch de moeite waard maakt. Als hij een van zijn naar eigen zeggen favoriete bands van dit moment het podium ophaalt, Black Box Revelation, horen we hoe Seasick Steve ook kan klinken – voller van klank, maar met minder karakter.

Bijna twintig nummers, dat weet blink-182 in een ruim uurtje spelen te proppen. Het spektakel doet vermoeden dat we hier al met de headliners te maken hebben: confetti en vuur voor blink-182, terwijl in het voorste vak de eerste System Of A Down-shirtjes al opduiken. De release van de meest recente plaat California werd voorafgegaan door het vertrek van Tom DeLonge, wiens plaats ingenomen werd door Alkaline Trio-frontman Matt Skiba – een betere zanger, hoewel hier vandaag weinig van te merken is. Ook Mark Hoppus laat vocaal ruimschoots liggen, en van samenzang is amper sprake. Eigenlijk mag gezegd worden dat blink er een potje van maakt. Maar al sprintend door de hits kunnen deze vormfouten het publiek niet storen. Nostalgie doet veel vergeten.

Headliner van deze rockavond is Linkin Park, maar eerst aan System Of A Down de beurt de Werchterweide op zijn grondvesten te doen schudden. De absurditeit van de muziek van de heren wordt verrassend in balans gebracht door hun oprechte, menselijke enthousiasme. De energie spat ervanaf terwijl het publiek zich mee laat slepen in de positieve chaos die System Of A Down van Rock Werchter weet te maken. Tot ver op de weide zijn moshpits te vinden, en waar zouden we zijn als niet alle armen de lucht in zouden vliegen voor Chop Suey. De vocale acrobatiek van Serj Tankian is bij velen bekend, maar dat ook gitarist Daron Malakian over zo’n strot beschikt was voor mij nieuw. Tijd voor een adempauze is er niet, en als de laatste noten van Toxicity hebben geklonken voelt het als perfecte afsluiting van de dag.

Linkin Park staat dan ook voor een zware taak in deze op voorhand al verloren strijd. Voor een legere weide dan een uur daarvoor stapt de band het podium op. De eerste nummers, allen vrij recent, worden statisch gepresenteerd. Mike Shinoda verschuilt zich achter zijn synthesizer, Chester Bennington achter zijn zonnebril. Vijf nummers verder zijn we als er eindelijk wat vaart ingebracht wordt met One Step Closer. Het is duidelijk waar het publiek op zit te wachten: dat is niet het nieuwe album One More Light, maar de oudjes als Breaking The Habit, In The End, Numb en Bleed It Out. We kunnen uiteindelijk het hart ophalen aan deze nummers, maar na een lange, saaie, elektronische weg ernaartoe. De gespleten identiteit van de band die men ooit kende als Linkin Park maakt dat zij het afleggen tegen de eigenlijke winnaars van vandaag: System Of A Down.

Zondag
De laatste festivaldag brengt gelukkig een terugkeer naar zonnebrand en wit-met-paarse Werchterpetjes. Er komt dus een einde aan de chemisch blauwe poncho’s: de zon schijnt! Desondanks is het wanneer Dropkick Murphys spelen aan de vroege kant voor pils, en zo lijkt het, ook voor eigen overdaad aan energie. Het is wonderlijk genoeg een cover van klassieker You’ll Never Walk Alone die de mensen laat dansen, waarna uiteindelijk ook Rose Tattoo en I’m Shipping Up To Boston op de nodige bijval kunnen rekenen.

Eigenlijk is de zondag niet zoveel rustiger dan de zaterdag: op het hoofdpodium doen we de vele rockacts nog eens dunnetjes over. Zo ook met The Kills, wiens zware bassdrum niet alleen de weide maar zelfs de camerabeelden doet schudden. De harmonieën van zangeres Alison Mosshart en gitarist Jamie Hince, waar ze los van elkaar missen aan kracht, blijken perfect samen te gaan. Voor aanvang al belooft alt-J een bijzondere show te worden, gekeken naar de stellage van lichtjes op het podium. De drie leden, elk in hun eigen verlichte hokje, vormen een klinkende eenheid – zo perfect dat het bij tijd en wijle lastig te onderscheiden is van de studio-opnames. De set, vooral puttend uit nummers van debuutplaat An Awesome Wave, heeft een betoverende werking op het publiek, dat voor het eerst zijn plekje niet lijkt te verlaten om pils bij te halen maar aandachtig blijft luisteren. Ook een verkeerde inzet of twee kan de betovering niet verbreken.

Al voor de eerste noten klinken heeft Foo Fighters dit publiek voor zich gewonnen. Maar hoe kan het ook anders? Nadat het optreden in 2015 onverhoopt niet door kon gaan door Dave Grohls gebroken been, viel er iets goed te maken. Gelukkig doet Foo Fighters dat dan ook, ruimschoots: starten met All My Life, gevolgd door Times Like These en Learn To Fly, er valt genoeg te headbangen, mee te blèren en air guitar te spelen, zeker als ik mijn achterbuurman moet geloven. Hoewel Dave Grohl bij vlagen slordig en onverstaanbaar is, klinkt het instrumentaal nagenoeg perfect en is het vooral de sfeer die deze 2,5 uur meer dan de moeite waard maakt. Een rustige uitvoering van Wheels brengt een aangename adempauze, alvorens de eindsprint wordt getrokken naar afsluiters Best Of You en Everlong.

Voor de laatste maal legt men massaal de weg af naar auto of tent, het grootste festivalcliché uit de kast trekkend: moe maar voldaan. Rock Werchter, zo hebben we ervaren, kent naast een gigantische bak aan muzikaal talent ook een Vlaamse gezelligheid waar Nederlandse festivals maar moeilijk tegenop kunnen.

Rock Werchter
Gezien op 29 juni t/m 2 juli 2017
Foto’s: Robin Looy