Beth Hart: “Ik kies altijd de moeilijkste weg”

“Het interview begint iets later, Beth Hart geeft nu therapie aan fans.” Met deze woorden word ik backstage ontvangen bij AFAS Live. Wanneer de zangeres klaar is met deze sessies, laat ze me de kleedkamer binnen. Meteen begint ze honderduit te praten – over kwetsbaar zijn, Rihanna, acteren en het emotionele verhaal achter haar achtste studioplaat Fire On The Floor. Maar vooral opvallend is hoe Beth praat over de eigenschappen die iemand een ster maken – en benadrukt dat ze dit zelf ‘absoluut niet’ is. Toch doet ze naast Bospop binnenkort in mei 2018 zelfs de immense Ziggo Dome aan.

Als ik haar kleedkamer binnenwandel, komt de Amerikaanse artiest direct enthousiast naar me toe om me een stevige knuffel te geven. Dan kijkt ze me aan. “Oh my god. Je bent zo mooi! Je ziet eruit als een filmster”, roept ze uit. Een beetje verlegen bedank ik haar. Is zij niet de ster van ons twee? “Oh god. Nee!”, beantwoordt Beth mijn vraag even later. “Ik zou echt niemand aanraden om mijn voorbeeld te volgen, ik kies namelijk altijd de moeilijkste weg. Ik ben echt geen grote popster hoor. En al helemaal geen rolmodel.” Terwijl ze bij het open raam gaat zitten, steekt ze een sigaret op. “Misschien had ik dat kunnen zijn toen ik een jaar of twintig was, maar ik was er niet klaar voor op dat moment. Ik was bang dat het ‘ster zijn’ me in een hokje zou plaatsen en later in het leven zou ruïneren.”

Dromerig tuurt de zangeres uit het raam. “Veel van mijn helden werden pas écht goed op latere leeftijd. Bijvoorbeeld Bonnie Raitt, Tom Waits en Etta James – hun muziek vond ik beter naarmate ze ouder werden. Dat geldt zelfs voor Tina Turner en zo kan ik nog wel even doorgaan. Toen ik daarover nadacht, realiseerde ik me: ook voor mij kan het alleen maar beter gaan. Toch kon ik daar niet mee leven. Onbewust saboteerde ik mezelf, ik schaamde me namelijk zo erg voor wie ik was dat een deel van me helemaal geen muziek wilde maken. Maar wat ik deed was ontzettend gevaarlijk – ik had wel dood kunnen gaan.”

Hiermee verwijst ze naar haar onstuimige verleden waarin ze verslaafd raakte aan drugs en alcohol en te maken kreeg met een eetprobleem. “…en mijn bipolaire stoornis heeft ook niet geholpen. Nu ben ik 44, ik heb alles overleefd en ik ben gezegend met nuchterheid. Ik geloof weer in God, maar dat geloof is wankel. Toch blijf ik eraan werken, want het is belangrijk voor me.”

Moed
Beth kijkt me bloedserieus aan en gaat dan verder: “Weet je wat ook belangrijk is voor me? Dat ik me kan verstoppen. Ik ben echt net een angstig katje, man. Totaal geen moedige vrouw.” Ik vraag haar of het niet juist moedig is dat ze voor een groot publiek durft op te treden, waarop ze vol ongeloof nee schudt. “Echt niet! Als je wist wat er in mijn hoofd omgaat op een slechte dag, zou je me waarschijnlijk gerust proberen te stellen en zeggen: ‘Beth, het is oké, echt waar!’ Er zijn ook dagen dat het goed gaat hoor, dan neem ik mezelf niet zo serieus en realiseer ik me: het is maar muziek en we zijn allemaal gezellig samen. Maar op zo’n slechte dag vind ik mezelf zo’n fucking loser.”

Kwetsbaarheid
“Zoals ik net al zei, verstop ik me graag. Dat is niet altijd handig. Tegenwoordig laat ik mijn kwetsbaarheid zien aan mensen door muziek te maken en door te praten met vrienden, familie en nu ook met jou. Dat is belangrijk. Stel je voor: je loopt een fucking donkere kamer binnen.” Beth pakt haar aansteker erbij en drukt de knop naar beneden. “Als je er een lichtje aansteekt – al is het maar zo klein als dit vlammetje – dan verdwijnt het donker.” Om de woorden kracht bij te zetten, knipt ze met haar vingers. “Zo gaat dat ook met je kwetsbare kanten. Als je die laat zien, maakt dat je alleen maar sterker.”

Je praat dan ook heel open over je verslavingsproblemen. Vind je dat weleens eng om te doen?
“Niet echt. Ik ben opgegroeid in een familie waarin het heel normaal was om open te zijn over emoties, dus ik voel me er comfortabel bij. Daarnaast ben ik al vanaf mijn vierde in therapie en heb ik al zo vaak aan dokters uitgelegd hoe ik me voel. Ik vind het prima om hier in het openbaar over te praten. Als ik het humeur van anderen verpest, dan vind ik het wél vervelend. Dat deed ik laatst nog per ongeluk, toen ik in Engeland optrad. Ik beschreef bepaalde trauma’s die ik meemaakte als kind iets te gedetailleerd. Dat maakte me verdrietig, want het is niet eerlijk om mijn shit te dumpen op een publiek. Het is juist mijn plicht om fans zich goed te laten voelen en een connectie te scheppen zodat ze mijn muziek beter begrijpen.”

Beth denkt even na en roept dan opeens enthousiast uit: “Daarom hou ik van Rihanna! Ik ben pas geleden naar haar gaan luisteren. Dat had ik niet verwacht, want haar muziek was voorheen niet echt mijn ding. Totdat ik een live-filmpje van haar zag op YouTube. De manier waarop zij optreedt, is geweldig! Alle dingen die ze heeft meegemaakt toen ze jong was, die haalt ze op zo’n moment omhoog, ze uit haar emoties. Je voelt haar pijn. Dan is ze zó [Beth pakt een millimeter lucht tussen duim en wijsvinger] dichtbij een breakdown. En soms stort ze ook echt in. Als je zo’n enorme ster kan zijn zonder ten prooi te vallen aan een verslaving, dan ben je een sterk persoon. Rihanna, Lady Gaga – dat zijn ‘tough bitches’. Toch zou ik nooit een nummer schrijven voor een popster. Als ik word opgebeld met de vraag: ‘Rihanna brengt een nieuwe plaat uit, wil je een song schrijven?’, dan zou ik het niet doen. Ik wil het niet en ik kan het verhaal van een ander niet vertellen. Er zijn mensen die dit geweldig goed kunnen, maar dat talent heb ik niet.”

Goed, nu even over iets waar je wél heel goed in bent: acteren. In de clip voor Love Is A Lie speel je een sterke vrouw die het uitschreeuwt over de liefde en het hoofd van haar vlam inslaat met een knuppel. Was dat moeilijk?
“Nee, totaal niet! Ik heb de regisseur trouwens de schrik van haar leven bezorgd. Ze had het over een scène met een moeilijke titel en ik had geen idee wat ze bedoelde. Uiteindelijk kwam ze erachter dat ik het script niet had gelezen. Daar was ze niet blij mee. ‘Dude,’ zei ze, ‘deze acteurs weten precies wat ze moeten doen en jij hebt geen flauw idee!’ Maar natuurlijk had ik het script niet gelezen!” De blueszangeres gooit haar handen omhoog en lacht. “Ik heb het nummer geschreven, ik weet waar het over gaat. Daarom was het heel makkelijk om me te identificeren met het personage in de clip.”

Love Is A Lie
Die identificatie lijkt op het eerste oog gek: Beth is namelijk al 22 jaar getrouwd en vertelt tijdens het interview dat haar echtgenoot deel uitmaakt van de ‘beschermende cirkel’ van mensen om haar heen – niet bepaald een reden voor een wraakzuchtig nummer over de nare kanten van liefde, zou je denken. Toch stond ze tijdens het schrijven van Love Is A Lie achter de bittere woorden. “Er zit ontzettend veel woede in de hele plaat en dan met name in Love Is A Lie en Baby Shot Me Down. Het zit namelijk zo: vlak voor ik Fire On The Floor maakte, was ik lange tijd bezig met mijn vorige album Better Than Home. Rob Mathes en Michael Stevens waren de producers daarvan. Rob was een engel, heel zachtaardig. Michael was een bruut. Hij geloofde in me en hield van me als persoon, maar niet als artiest. Dat zorgde ervoor dat hij ontzettend denigrerend was. Ik probeerde hem uit te leggen dat ik verschillende genres gebruik in mijn muziek omdat die me stuk voor stuk inspireren. Daar moest hij niets van weten.” Beth schudt haar hoofd. “Ik was niet goed genoeg en kreeg allerlei negatieve dingen naar mijn hoofd geslingerd. Het zorgde ervoor dat mijn persoonlijkheidsstoornis weer de kop op stak. En opeens kreeg Michael kanker en was hij stervende! Vlak na dat slechte nieuws dook ik de studio in om Better Than Home op te nemen. Vervolgens heb ik mezelf opzettelijk verwond, waardoor ik naar het ziekenhuis moest.”

Op dat moment realiseerde Beth zich dat ze zich zo snel mogelijk weer met muziek moest gaan bezighouden in een positieve omgeving. “Nog voordat Better Than Home helemaal af was, belde ik mijn label. Ik zei: ‘mag ik alsjeblieft een plaat maken? Nu meteen?’ Ik wist dat als ik het op dat moment niet zou doen, ik waarschijnlijk nooit meer de studio in zou gaan. Ze gaven me direct geld voor een nieuwe plaat. Dat had ik niet verwacht”, Beth kijkt me doordringend aan. “Wie de fuck doet dat nou? Ik weet zeker dat zelfs Rihanna daar niet mee weg zou komen. Laat staan ik.”

En toch vind je jezelf na zoveel doorstaan en overleefd te hebben geen rolmodel…
“Oh god nee! Bij een rolmodel denk ik aan een cheerleader; iemand die super ‘together’ en sterk overkomt. Maar ik weet niet of dat überhaupt wel een rolmodel is. Mensen die alles voor elkaar hebben, inspireren niet.”

Beth Hart treedt aanstaande zaterdag 8 juli op tijdens Bospop.