The Smashing Pumpkins was in de jaren negentig een van de grootste (alternatieve) rockbands, maar wegens allerlei interne problemen en albums van wisselende kwaliteit konden frontman Billy Corgan en de zijnen die status niet vasthouden. Anno 2013 is Corgan het enige Pumpkins-lid van het eerste uur in de line-up en hoewel het meest recente album Oceania vorig jaar terecht prima werd ontvangen, is de vraag: is The Smashing Pumpkins van nu nog net zo’n topband als in de gloriedagen? Afgaande op het concert in 013 van gisteravond: het komt aardig in de buurt.
De laatste drie plaatsen waar The Smashing Pumpkins optrad in Nederland: Heineken Music Hall in Amsterdam (2011), Brabanthallen te Den Bosch (2008) en als afsluiter op Pinkpop (2007). Wat dat betreft past het concert in 013 dus perfect in dat rijtje: de podia worden steeds wat kleiner. Dat wil echter niet zeggen dat de kwaliteit van de shows recht evenredig is teruggelopen. Het reünie-optreden op Pinkpop (de originele band ontplofte in 2000, waarna Corgan in 2005 de scherven weer aan elkaar probeerde te plakken) was niet bepaald headlinerwaardig. De dame en heren speelden wat onwennig en slordig en hoewel de oude hits best positief onthaald werden, sloegen de nieuwe songs van het, sowieso al niet al te beste, comebackalbum Zeitgeist niet aan.
Opgaande lijn
Een jaar later, in de Brabanthallen, was het nog een stuk erger. Een onsamenhangende setlist, een ongeïnspireerde Corgan, een sfeerloze, halfvolle zaal…ellende troef. In de HMH was er echter weer een glimp van de oude Pumpkins te zien. De nieuwe bandleden leken eindelijk goed op hun plek, Corgan was voor zijn doen verrassend mondig en ook het recentere materiaal (van de Teargarden By Kaleidyscope-ep’s en het toen net aangekondigde Oceania) kwam prima tot zijn recht. En in de werkelijk bloedhete 013 (airco kapot?), met de eerste echt goede Smashing Pumpkins-plaat sinds Adore (1998) op zak, wordt die opgaande lijn vanavond doorgezet.
Afstandelijk
Goed, voor veel interactie of vrolijk gebabbel met het publiek moet je nog steeds niet bij The Smashing Pumpkins zijn – na drie kwartier komt het eerste ‘thank you’ over Corgans lippen en in het midden van de show vraagt de immer cynische frontman het publiek wat songtitels te roepen van liedjes die hij vervolgens toch niet zal spelen. Persoonlijk lig ik daar niet zo wakker van, maar ik kan me voorstellen dat mensen zich enigszins ergeren aan de wat afstandelijke houding van de frontman – die overigens in de loop der jaren aardig wat kilo’s is aangekomen, maar dat terzijde.
Kneiterhard
Het grootste deel van het publiek is echter al om na de eerste paar songs. De band opent ijzersterk met de hit Tonight Tonight, gevolgd door fanfavoriet Cherub Rock van het album Siamese Dream, dat trouwens precies twintig jaar geleden het licht zag. Corgans vocalen snerpen als vanouds, zijn gitaarspel is bij vlagen beestachtig goed en de rest van de band speelt strak. Wat volgt, is een interessante setlist met uiteraard de bekende nummers (Disarm, Today, Zero, Bullet With Butterfly Wings, om er maar een paar te noemen) en behoorlijk wat materiaal van Oceania, maar ook een aantal sterke albumtracks en minder grote hits passeert de revue. Zo overdondert de band met een kneiterharde versie van X.Y.U., maar ook het ronduit schitterende Thirty-Three is een hoogtepunt in de ruim twee uur durende set.
Heilige vuur
Niet elk nummer is een klapper – de ellenlange titeltrack van Oceania bijvoorbeeld blijkt voor veel mensen een ideale plaspauze – maar door het afwisselen van bekende en minder bekende nummers zit er wel een fijne flow in de show. De tijd vliegt voorbij en na een korte toegift, met o.a. het heerlijk lang uitgesponnen Porcelina Of The Vast Oceans van het album Mellon Collie And The Infinite Sadness, pakken Billy en co hun biezen. Een perfecte show was het niet, en ergens mis ik ook wel een beetje het heilige vuur dat de band ‘vroeger’ wel duchtig tentoonspreidde, maar los daarvan was dit ‘gewoon’ een prima concert van een uitstekende band die andermaal bewijst ook in dit millennium bestaansrecht te hebben.
Gezien op 27 juli 2013 in 013, Tilburg
Foto’s: Cristel Brouwer
Meer over
0 Reacties