Hoeveel mensen kun je op de been krijgen met moeilijke, behoorlijk deprimerende muziek? Laat het aan Radiohead over, en uit heel het land stromen mensen van alle leeftijden en subculturen en masse naar Amsterdam. De band die als geen ander artistieke virtuositeit weet te koppelen aan commercieel succes, zorgde in het uitverkochte Ziggo Dome voor een magische ervaring.
Vier jaar heeft het geduurd voordat we Radiohead weer op Nederlandse bodem mochten bewonderen. In de tussentijd verscheen het wéér ijzersterke The King Of Limbs, maar de band lijkt zijn concerten eerder toe te wijden aan het totale oeuvre dan enkel aan die laatste plaat. De show opent weliswaar met Bloom, maar gedurende het concert springt Radiohead behendig van oud naar nieuw werk en weer terug. Die opbouw is extra verrassend omdat de Britten deze tour geen vaste setlist aanhouden. Enkele vaste songs daargelaten, is het bij ieder concert opnieuw de vraag welke songs op zullen duiken. A Wolf At The Door bijvoorbeeld, maar ook Myxomatosis en andere songs van het minder succesvolle en live vaak onderbelichte Hail To The Thief.
Betoverende ervaring
Net zo makkelijk springt Radiohead van hun opzwepende dansbare kant naar hun langzame deprimerende alter-ego. Het wordt hier geen makkelijk avondje uit: de muzikanten deinzen er niet voor terug het publiek tot tranen te roeren met een fenomenale uitvoering van Reckoner. Na het breekbaar verstilde Nude krijgen ze juist iedereen massaal in beweging met het opzwepende Full Stop. De lijst met prachtige songs die live absoluut gehoord zouden moeten worden, is exact twintig jaar na het debuut dan ook vrij eindeloos geworden. De eigenzinnige samenstelling die live hieruit voortkomt is dan ook de grootste verrassing, want dat Radiohead live een betoverende ervaring is, mag al bekend zijn. Doordrenkt van de emotie komen hun gelaagde en complexe songs tot leven, op zo’n natuurlijke wijze dat het haast lijkt of het de band geen enkele moeite kost. In de heerlijke akoestiek van de Ziggo Dome is de kraakheldere stem van Thom Yorke alleen al genoeg om op weg te zweven.
Absolute top-act
De muziek mag vanavond voor zich spreken. Op een enkele ‘thank you’ na verdoen de muzikanten hun tijd niet met praatjes of andere joligheden. Dat bewijst ergens ook hoe vreemd het is dat deze gesloten muzikanten bij zo’n grote massa een snaar kunnen raken. Sprekende persoonlijkheden zijn het immers niet. Je zou Thom waarschijnlijk in janken laten uitbarsten als je hem een celebrity noemt. Hun muziek is loodzwaar en zelfs hun lichtvoetiger werk klinkt raar en chaotisch. Zonder enige compromissen te doen is deze eigenzinnige club echter uitgegroeid tot een absolute top-act. Wellicht omdat iedereen in Radiohead kan horen wat hij wil: in de betoverend toegift How To Disappear Completely laat Yorke zijn toehoorders ontsnappen uit het hectische bestaan, om diezelfde luisteraars zichzelf tijdens de definitieve afsluiter Idioteque te laten verliezen in de hectiek van aanzwellende samples en pompende bassen.
Verwarring
Het succes van Radiohead is alleen te verklaren doordat ze als geen ander de tijdsgeest in muziek en woorden weten te vatten. Yorke voelt zich eenzaam en overweldigd, maar kan er tevens geen genoeg van krijgen. ‘I’ll laugh until my head comes off,’ huilt hij in Idioteque, ‘I’ve seen too much; I haven’t seen enough’ en van ‘Women and children first’ naar ‘Take the money and run’: die complexe en tegenstrijdige verwarring brengt Radiohead live nog mooier en oprechter tot uitdrukking dan op hun vele schitterende platen. Met het gevolg dat dit concert een van de zeldzame momenten is waarop je luisteraars ziet huilen terwijl ze schouder aan schouder staan met mensen die dansen.
Gezien op 14 oktober 2012 in Ziggo Dome, Amsterdam
Foto’s: Luuk Denekamp
Bekijk voor meer foto’s onze Facebook-pagina!
0 Reacties