Jack White – Boarding House Reach

Ooit stond de naam Jack White – en dan met name zijn band The White Stripes – garant voor bloedspannende, vaak lekker gammele bluesy alternatieve rock met zoveel scherpe randjes dat handschoenen dragen een must was als je een lp van hem op je draaitafel legde. Na het uiteenvallen van The White Stripes in 2011 richtte hij zich voornamelijk op zijn solowerk, met als tastbare resultaten Blunderbuss (2012) en Lazaretto (2014). Allebei prima platen vol sterke songs, maar op White’s uit duizenden herkenbare, af en toe tegen het valse aanschurende zang na werd er muzikaal veel meer binnen de lijntjes gekleurd dan voorheen. Da’s op zich niet erg, maar stiekem miste ik de rauwe explosies die The White Stripes zo speciaal maakten. En kijk, mijn gebeden zijn verhoord: Boarding House Reach is een stuk excentrieker dan zijn voorgangers. Wat er hetzelfde is gebleven? White haalt vocaal nog altijd lekker dramatisch uit, zijn rauwe gitaarspel is om je vingers bij af te likken en het album bevat weer een paar cleane (lees: minder interessante) radiovriendelijke tracks, zoals de van een obligaat gospelkoortje voorziene opener Connected By Love. Leuk, maar dat kennen we inmiddels wel. Veel interessanter is het ronduit gestoorde Hypermisophoniac (leuk Scrabble-woord!), met een bijzonder irritante bliep die me even deed vrezen dat ik tinnitus had opgelopen, maar dat wel unieker en geïnspireerder klinkt dan alles op Lazaretto. Het fors doordenderende Over And Over And Over klinkt als een goed opgepoetste oude White Stripes-track – en bij nader onderzoek blijkt dat ook heel aardig te kloppen, want het nummer stamt al uit 2005 en was destijds inderdaad bedoeld voor een album van de Stripes. Ook heel mooi is de licht bevreemdende afsluiter Humoresque, dat de sfeer van een rokerige nachtclub uitwasemt. Af en toe vliegt de Amerikaan wat mij betreft iets te ver de bocht uit, zoals met de wat stuurloze (semi)instrumental Corporation of het abstract-drammerige Respect Commander, maar dat maakt niks uit. Jack White verrast zowaar weer en daar heb ik wel een beetje hoofdpijn voor over.