Golden Years Of Dutch Pop Music in het Hart van Nederland

Nadat de vaste begeleidingsband The Clarks heeft afgetrapt met een medley van rock & roll- en sixties-hits, wandelt ceremoniemeester Johan Derksen het podium op. Gelijk in zijn korte openingsmonoloog krijgen de hedendaagse radio-dj’s (‘met hun schijtlollige grapjes’), cabaretiers (‘waarom je nog niet eens kunt glimlachen’) en de musicals van Joop van den Ende ervan langs. De toon is daarmee gezet: deze avond voert ons terug naar de tijd toen Geluk nog heel Gewoon was. De zaal zit dan ook vol met jongeren van toen, die de gloriejaren van The Motions, George Baker Selection, Johnny Kendall & The Heralds, The Shoes en The Golden Earrings bewust hebben meegemaakt.

Veel van de hoofdrolspelers van deze avond waren de afgelopen jaren ook al te zien in de succesvolle theatertournee Pioniers Van De Nederpop, een initiatief van voetbalanalyticus en muziekliefhebber Johan Derksen. Golden Years Of Dutch Pop Music, vernoemd naar de compilatiereeks, zou al in oktober vorig jaar plaatsvinden. Omdat op dat moment de Pioniers nog in de theaters stonden, kwam de kaartverkoop voor die datum wat stroef op gang, wat de organisatie ertoe bracht het evenement te verplaatsen. Een goede beslissing, zo blijkt. In december vorig jaar werd in een uitverkocht Ahoy in Rotterdam afscheid genomen van de Pioniers van de Nederpop, waarmee de Golden Years Of Dutch Pop Music opeens een aangename toegift is. Een die velen willen meemaken, want de zaal is nu gewoon uitverkocht.

De vertrouwde Pioniers hebben voor deze bijzondere avond gezelschap gekregen van wat extra gasten. Zoals Peter Koelewijn. Hij is met zijn 77 jaar een van de oudsten van het optredende gezelschap, maar hij dartelt nog als een veulen over het podium en werkt een deel van zijn korte set zelfs in de gangpaden tussen het publiek af. In zijn Je Wordt Ouder Papa, Veronica Sorry en Kom Van Dat Dak Af klinkt zijn stem vitaal. Waarom horen we verder zo weinig meer van die man, denk je dan. Het is opvallend dat ook de rest van de artiesten nog zo goed bij stem is. Aan de doorgroefde hoofden en de stramme ledematen zijn de jaren vaak wel af te zien, maar muzikaal hebben ze opvallend weinig ingeleverd. Michel van Dijk schittert in Such A Cad van zijn vroege band Les Baroques en overtuigt ook in het stevige When People Talk van Rob Hoeke. Frans Krassenburg laat de prille jaren van The Golden Earrings herleven met hits als Please Go en Sound Of The Screaming Day. Zoals het ook erg leuk is om George Baker zijn Little Green Bag te horen zingen, al is het opvallend dat zijn wereldhit Paloma Blanca in de tas blijft. Te weinig beat, vermoedelijk.

Frans Krassenburg

Aan de ene kant ontpopt de avond zich als een triomf voor een generatie – het publiek en de artiesten – die nog een keer vol overgave de jeugd wil herbeleven. Toch is Golden Years ook een confrontatie met de eindigheid, ook van deze ogenschijnlijk onverwoestbare babyboomers. Het wordt ook niet weggemoffeld door presentator Johan Derksen. Gevallen coryfeeën als Wim Bieler van Q65, Hans Vermeulen van Sandy Coast en Harry Muskee van Cuby + Blizzards worden geëerd met liedjes. Het is ook tragisch dat de twee grote zangeressen van de Nederpop, Mariska Veres van Shocking Blue en Jerney Kaagman van Earth & Fire, er niet meer bij kunnen zijn. De eerste is ons al lang geleden ontvallen en de tweede is fysiek niet meer in staat om op te treden. Hun hits worden vertolkt door zangeres Joëlle, die dat overigens met verve doet.

Vanwege de fysieke malheur die gedeeld wordt, dreigde het Hart van Nederland soms een grote wachtkamer te worden. De chemo van Frans Krassenburg en de hersenbloeding van Johnny Kendall, alles wordt gememoreerd. Toch is ook de laatste weer van de partij. De broodmagere zanger moet in zijn gang naar het podium ondersteund worden, maar gaat toch helemaal los in See See Rider en de klassieker St. James Infirmary. Een zichtbaar ontroerd publiek beantwoordt het huzarenstukje met een staande ovatie. Zoals de zaal ook weer opgetogen reageert op het nog altijd vervaarlijke gegrom van Theo van Es van The Shoes en de met de door Rudy Bennett met veel enthousiasme gebrachte hits van The Motions. Als Van Es zich nog even waagt aan een paar nummers van Cuby + Blizzards dringt de gedachte zich op dat er aan hem een heel verdienstelijke blueszanger verloren is gegaan. Gitarist Erwin Java soleert ondertussen de sterren van de hemel, vooral in het eindeloos mooie Window Of My Eyes.

Dave Berry

Voor het slotakkoord is een fenomeen uit Engeland overgevlogen dat halverwege de jaren zestig voor koortsachtige taferelen in de Amsterdamse straten zorgde. Dave Berry, de mysterieuze zanger die zich bewoog alsof hij speelde in een film die vertraagd werd afgespeeld en zich tijdens zijn optredens vaak schuilhield in de coulissen. Als hij in Nijkerk het podium opkomt, zijn de bewegingen nog altijd traag, maar dat lijkt nu meer leeftijd dan showelement te zijn. Toch gaat het dak eraf, zoals dat heet. Vooral als hij nog iets dat lijkt op een moonwalk in de voeten blijkt te hebben. Terwijl hij zijn hits als Little Things, The Crying Game en This Strange Effect zingt, zijn heel wat dames in de zaal weer even de bakvissen van weleer. Na afloop is bij de uitgang de stemming dan ook opgetogen. De Golden Years blijken nog weinig van hun oude glans verloren te hebben.

Golden Years of Dutch Pop Music in Hart van Nederland, Nijkerk
Gezien op zondag 29 april 2017
Foto’s: Filip Heidinga