Eddie Vedder houdt van Nederland en Nederland houdt van Eddie Vedder. Dat bleek wel bij de recente concerten van Pearl Jam in Ziggo Dome en zijn bezoekje aan het optreden van Tom Petty afgelopen maand. Gisteren stond de zanger in een heel andere setting in Carré. Geen Stone Gossard, Jeff Ament of Mike McCready aan zijn zijde en weinig scheurende gitaren en solo’s, maar juist uitgekleed, intiem en sfeervol. En dat werkt voor Vedder.
Je hebt opwarmen, en je hebt platspelen. Voorprogramma Glen Hansard doet deze avond onbetwist het laatste. Hij zit er goed in, zo merkten we een dag eerder al in De Duif, waar hij als hoofdact stond geprogrammeerd en de zaal betoverde. In Carré is dat niet anders. De sympathieke Ier, bij wie de woeste landschappen van zijn thuisland immer doorklinken in zijn van liefdesperikelen doordrenkte songs, voelt zich zichtbaar op zijn gemak. Amsterdam is als een warm bad voor hem, zo laat hij weten. En dat merken we. Hij speelt zelfs een nieuw nummer, dat bijna niet doorgaat omdat hij de tekst is vergeten. Gelukkig is er een roadie die een blaadje met de tekst heeft meegenomen en het podium op spurt. En het publiek eet uit zijn hand: het zingt mee, schreeuwt in extase en geeft de zanger een staande toegift, die alleen al door het slotnummer Astral Weeks (een cover van Van Morrison) regelrecht verdiend is.
Vedders woonkamer
Na een korte pauze zitten we ineens in de woonkamer van de heer Vedder. Tenminste, dat had het met de stoelen, boekenkasten en oude bandrecorder op het podium zomaar kunnen zijn. Het wordt een intieme show en dat gevoel wordt nog maar eens versterkt door het decor. Het past ook wel bij het imago van de Pearl Jam-zanger: geen feestbeest, maar juist iemand die aan een tafeltje in de kroeg het beste tot zijn recht komt. Enigszins mysterieus, maar goed voor sterke verhalen, anekdotes en interessante gesprekken. Zo’n type waarvan je wilt dat hij je oom is, of buurman. Waar de mannen bier mee willen drinken en de vrouwen wat anders. En nu zitten we dus waar we willen zitten: bij hem thuis (later zullen we overigens nog verhuizen naar de tent van Vedder en het strand van Vedder).
Flinke fluimen
Vedder trapt af met de eerste drie songs (Can’t Keep, Sleeping By Myself en Without You) van zijn tweede album Ukelele Songs en het valt al snel op dat de man wel eens beter bij stem is geweest. Niet dat het stoort tijdens de songs – Vedder heeft van nature geen stem als een nachtegaaltje, maar juist een met karakter – maar de moeizame eerste gesproken woorden en de fluimen die de zanger eens in de zoveel tijd in zijn handdoek mikt, verraden het. Gelukkig lijkt het ‘m niet te deren, want hij spaart zijn strot niet en het doet nergens afbreuk aan de show.
Geen levensoverpeinzingen
De songs volgen elkaar snel op. Zo krijgen we onder andere puike uitvoeringen te horen van Far Behind, No Ceiling en Guaranteed, afkomstig van de soundtrack van Into The Wild, Vedders geprezen solodebuut. Af en toe wordt even pauze genomen voor een anekdote – we zijn tenslotte nog steeds in zijn woonkamer en dan vertel je elkaar dingen. Vedder laat overigens niet het achterste van zijn tong zien. Verwacht geen levensoverpeinzingen, het zijn vaker grappige anekdotes. Die zijn overigens wel de moeite waard. Wij wisten in ieder geval nog niet dat onze Eddie ooit door Paul McCartney op zijn muil is gehengst. En als het dan even serieus wordt, zoals het herdenken van zijn goede vriend Dennis Flemion van The Frogs die eerder deze maand overleed, wekt het nog meer sympathie.
Het is de blauwdruk voor deze imposante en intieme avond. Vedder speelt – zoals we ook van hem gewend zijn bij Pearl Jam – songs waar hij een band mee heeft. Niet alleen eigen werk, maar natuurlijk ook van de band die hem het grootste gedeelte van het jaar bezighoudt (zoals het gevoelige Sometimes, een prachtige bewerking van Better Man en Parting Ways). En Vedders liefde voor covers is ook bekend. Vanavond speelt hij onder andere You’ve Got To Hide Your Love Away, wat er bijna voor zorgt dat Carré verandert in een pub waar vrolijk wordt ingehaakt. Hoogtepunt lijkt afsluiter Porch te worden, dat door Vedder als een bezetene wordt gespeeld . Maar dan hebben we de toegift (na wederom een staande ovatie) nog niet gehad.
Op visite
En die is, zoals we stiekem al een beetje hadden verwacht, samen met Glen Hansard. Het blijkt de laatste schot in de roos waar we op zaten te wachten. Er wordt afgetrapt met Society en Sleepless Nights, om door te gaan met Falling Slowly: het Oscarwinnende duet dat Hansard zong met Markéta Irglová – wier ouders in de zaal zitten. Vedder gooit daarna nog een Springsteentje op tafel (Open All Night) om in de tweede toegift af te sluiten met Hard Sun. De lichten gaan aan en de setting heeft zich inmiddels verplaatst naar een strand. Uitbundiger krijg je het zelden – Vedder crowdsurft zelfs nog even. Het is de perfecte afsluiting van het bezoek van de zanger: al hadden we eerder het gevoel dat we bij hém op visite waren.
Gezien op woensdag 25 juli 2012 in Carré, Amsterdam
Foto’s: Luuk Denekamp
0 Reacties