De Amerikaanse zanger/gitarist Ryley Walker werd aanvankelijk onthaald als een muzikaal kleinkind van Nick Drake. Zijn eerste albums waren dan ook nadrukkelijk geënt op de Britse folktraditie, met Fairport Convention als een andere belangrijke inspiratiebron. De expressieve stem en het fenomenale gitaarspel waren echter helemaal van hemzelf. Het leverde hem zelfs een welgemeend schouderklopje op van Robert Plant. De rusteloze Walker sloeg desondanks aan het experimenteren. Op zijn vorige werkstuk Golden Sings That Have Been Sung klonk het geluid van zijn thuishaven Chicago al luid door, waarbij hij zich deels liet inspireren door free-jazz. Op Deafman Glance – naar eigen zeggen zijn meest eerlijke plaat ooit – slaat hij zijn vleugels nog verder uit en ontstijgt hij alle genres en kwalificaties. Van Steely Dan-achtige miniatuurtjes tot progressieve uitstapjes, het komt allemaal voorbij. Vergeleken daarbij zijn de teksten opvallend homogeen. Ryley Walker is iemand die voortdurend worstelt met zichzelf en zijn directe omgeving. Als hij zegt dat dit het album is dat hij altijd al wilde maken, geloof ik hem. Het is dan ook zijn beste tot nu toe.
0 Reacties