Een betere Graspop-editie dan die van 2018 is haast ondenkbaar. Op twee druppels na geen regen en alleen maar fantastische bands. Er viel ook wel wat te klagen: een verkeersinfarct op de eerste dag hoort er nu eenmaal bij en de campinggasten moesten enorm lang wachten voor ze de camping op konden (al bleek er ook een tweede ingang voor de camping te zijn die niet goed werd aangegeven). Een kleine rondvraag onder de metalheads deed de logische antwoorden opleveren: fans van de ene band vonden de andere groep klote en andersom. En opvallend vaak: ‘alle vrouwen zijn hier met hun vriend of man!’ De dames waren daarentegen bijna allemaal unaniem verbolgen over het tekort aan toiletten, want ook daar ontstonden flinke wachtrijen. Verder was er niets dan lof voor de line-up en voor de medebezoekers. Het gezelligste, vriendelijkste en leukste metalfestival van de wereld besloeg dit jaar ook nog eens vier in plaats van drie dagen! Hieronder ons verslag van de donderdag.
The Pink Slips
Er zijn altijd enkele bands die om een of andere reden aan een festival worden opgedrongen. Zo van: ‘Wil je deze band? Dan moet je deze er ook bij nemen.’ Dat was vast en zeker het geval met The Pink Slips. Het bandje van de dochter van Duff McKagan van Guns N’ Roses. Er werd veelvuldig door mensen opgemerkt dat de groep de vorige avond in Antwerpen had opgetreden voor dertig betalende bezoekers en dat Axl Rose en Duff samen in het publiek stonden. Dat je gewoon met de Guns N’ Roses-zanger kon praten en dat hij aardig was, maar niet op de foto wilde. Dat was dan eigenlijk interessanter dan het optreden zelf. Grace McKagan heeft duidelijk entertainmentbloed in zich, want ze kruipt, rolt en springt over het podium. Maar wordt het publiek warm van de L.A. punkrock van The Pink Slips? Nee, dat niet. Al komen er wel steeds meer mensen kijken naar de openingsact op het hoofdpodium. De aandacht verslapt echter snel: de nummers zijn te eenzijdig en de acties van Grace worden al snel gezien als maniertjes. De twee à drie nummers die eruit springen krijgen het volk enigszins in beweging, de rest wordt gebruikt om bier te halen en om elkander te begroeten. En op een festival moeten ook daar bands voor zijn…
Doro
Doro daarentegen imponeert op het andere hoofdpodium. De 54-jarige zangeres staat op het podium om het Warlock-album Triumph And Agony te vieren. Daar komen dan ook de grootste meezingers vandaan: Für Immer en All We Are natuurlijk. De glimlach wijkt niet één keer van haar gezicht en ook bij de fans voor het podium niet. Hier komen de Graspop-metalheads voor: pure metal, meezingklassiekers, ijzersterke nummers met krachtige riffs en fijn soleerwerk. Het is de eerste keer dat iemand op het podium refereert aan de liefde die men voelt van het publiek. Maar niet de laatste keer, zo zal blijken. Iedereen lijkt het iedere dag weer te voelen.
Jonathan Davis
Jonathan Davis
De Korn-zanger staat met zijn soloproject op de bühne van Graspop en dat lijkt geen onverdeeld succes. Het nieuwste album heet Black Labyrinth en lijkt vooral echte Davis/Korn-fans te kunnen interesseren. Het is al niet erg druk bij het podium, maar na enkele nummers lopen er veel mensen weg. Underneath My Skin is wellicht de bekendste song van het nieuwe project, maar dat kan ook komen omdat zinsneden en loopjes je aan andere nummers doen denken. En dat is vaker het geval tijdens dit optreden.
Ghost
De grootste tegenvaller van de dag is wellicht Ghost. Dit is zo ongeveer de twintigste keer dat ondergetekende de band live ziet en iedere keer is het anders – en vaak ook steeds een beetje minder goed. Nu het nieuwe typetje Cardinal Copia meer als Inspector Clouseau klinkt, werkt de act niet meer. De crossover-mix van ABBA en Blue Ӧyster Cult verandert zo van een metalmusical steeds meer in een metalklucht en dat is zonde, want Ghost was zeker op weg naar een perfecte toekomst. Ook jammer: de zang is lang niet zo goed als op plaat, een beetje binnensmonds zelfs, maar dat kan ook aan het nieuwe masker liggen. De niet zo heel sterke grappen krijgen met het Inspector Clouseau-typetje zelfs iets sneus. Nee, ik hoop dat er snel een nieuwe paus wordt gekozen…
Ghost
Guns N’ Roses
Op donderdag staat afsluiter Guns N’ Roses van 22:00 tot 1:30 uur in het programmaboekje. Wie denkt dat het een drukfout betreft of dat er vast rekening wordt gehouden met de mogelijkheid dat Axl en kornuiten pas een uur later dan gepland het podium oplopen: niets is minder waar. De band begint mooi op tijd. Voor de muziekliefhebber die de afgelopen jaren onder een steen heeft geleefd: Guns N’ Roses is (min of meer) weer bij elkaar, toert de wereld rond onder de titel ‘Not In This Lifetime’ en de mannen lijken werkelijk beter met elkaar op te kunnen schieten dan ooit tevoren. Zanger Axl ziet er minder wanstaltig uit dan voorheen en Duff en Slash zijn al jaren clean. De band is zowaar bezig aan een tweede jeugd en dat wordt drie en een half uur lang gevierd voor de gigantische massa mensen op Graspop. De aftrap is een weifelend It’s So Easy. Het publiek zingt massaal mee, maar dat maskeert niet dat de zanger de enige gemankeerde van het stel is. Zijn stem lijkt af en toe gewoon weg te vallen en de beroemde schelheid lijkt verdwenen. Als bij het derde nummer Chinese Democracy zijn stem nog steeds niet fijn klinkt, zie je al vertwijfelde gezichten: ‘moeten we hier drie en een half uur naar luisteren’? Maar dan komt Welcome To The Jungle, waarmee de strijd is gewonnen en de band weer zoals vroeger klinkt. Het moet gezegd worden: met ieder nummer dat volgt, wordt Axl beter, als een oude stoomlocomotief die langzaam op gang moet komen krijgt hij meer kracht, meer volume en ook zijn ijzige schreeuw terug. Guns N’ Roses verkeert verder in topvorm, vooral Slash die als een waanzinnige soleert. Als je dan toch wilt zeiken: iets minder solo’s had gemogen en enkele (cover)nummers zouden beter geschrapt kunnen worden. Ook de opbouw tegen het einde van de set is minder gunstig. Wichita Lineman, een cover van Jimmy Webb, gevolgd door Don’t Cry, Wish You Were Here van Pink Floyd en meteen daarna November Rain zorgen toch wel voor een erg rustige periode. Maar ja, hier komt gewoon drie en een half uur Guns N’ Roses-geschiedenis voorbij en dat had een aantal jaren terug niemand kunnen bevroeden!
Ook gezien:
De hardrock met blues- en southern rock-invloeden van Black Stone Cherry is gelikt en benadert perfectie. Man, wat een stem heeft die Chris Robertson toch. Als een razende trein denderen Blame It On The Boom, White Thrash Millionaire, Lonely Train en het nieuwe Burnin’ voorbij. De perfecte opbouw van een festivalset. We krijgen per ongeluk slechts een gedeelte van het Belgische Toxic Shock mee en meteen hebben we spijt dat we daar niet de gehele show van hebben gezien. De mix van punk, hardcore en thrash heeft precies de juiste hoeveelheid groove waar nodig en ook een gezonde dosis humor. Dool is in de afgelopen tijd gegroeid. In de Metal Dome komt het ditmaal over als een technische, spacey trip door een doom metal-universum. Opgericht in 2016 met leden van The Devil’s Blood in de gelederen en natuurlijk Elle Bandita/Ryanne van Dorst als zangeres. De gehele set is een intens avontuur en de complete tent gaat het maar wat graag aan. Zoveel liefde wederom dat ook Van Dorst van haar stuk wordt gebracht: “Ik had nog mezelf nog zo beloofd niet te gaan lachen, dat is niet stoer. Maar godver wat is dit fijn!”
Graspop Metal Meeting
Gezien op donderdag 21 juni 2018
Foto’s: Robin Looy
Lees ook onze verslagen van Graspop 2018 dag 2, dag 3 en dag 4.
0 Reacties