Roger Hodgson in Koninklijk Theater Carré

Na een snikhete dag lekker koel een concert bijwonen in de mooiste concertzaal van Nederland is duidelijk geen straf. Na zijn optredens dinsdag in het Nieuwe Luxor in Rotterdam en donderdag in Carré geeft voormalig Supertramp-zanger Roger Hodgson vrijdag een derde uitverkocht concert in ons enige koninklijke theater. Een zaal waar de inmiddels 68-jarige muzikant graag optreedt, vanwege de ambiance, de akoestiek en het fijne publiek, zo laat hij na afloop weten.

Het is alweer 35 jaar geleden dat Hodgson een solocarrière startte nadat hij uit Supertramp was gestapt. Hoewel hij een drietal prima studioplaten en twee live-cd’s uitbracht sinds 1984, wordt hij nog altijd geassocieerd met zijn voormalige band. Op de posters staat dan ook prominent vermeld ‘formerly of Supertramp’, alsof de muziekliefhebbers dat niet weten, zou je zeggen. En woon je een concert van Roger Hodgson bij, dan weet je meteen dat hij zanger van die band was, want de setlist bestaat voor een groot gedeelte uit repertoire van Supertramp.

Na een jolige aankondiging door Erik de Zwart komen de vijf muzikanten het podium oplopen, onder een ovationeel applaus van het enthousiaste publiek. Roger gaat achter zijn batterij keyboards zitten, onberispelijk gekleed in een wit pak met witte sokken en schoenen en een blauw overhemd. De eerste song wordt ingezet: Take The Long Way Home en daarna volgt het zeer geliefde School. Na de solohit In Jeopardy volgt de volgende klassieker, Breakfast In America, waarbij flink wordt meegeklapt en gezongen. Na Sister Moonshine en Hide In Your Shell volgt de eerste song van zijn meest recente solo-studioalbum Open The Door (2000): Along Came Mary, met mooie Keltische geluiden uit de verschillende keyboards (wie van de drie toetsenisten wat speelt, is eigenlijk niet vast te stellen). De eerste set wordt besloten met meezinger The Logical Song.

Vernieuwde band
Roger Hodgsons begeleidingsband heeft met ingang van deze wereldtournee enkele wijzigingen ondergaan, met twee nieuwelingen: Michael Ghegan (saxofoon, clarinet, melodia, keyboards) en Ray Coburn (keyboards). De ritmesectie bleef ongewijzigd: Bryan Head (drums) en David J Carpenter (basgitaar). Alle muzikanten verzorgen ook de achtergrondzangpartijen. En eerlijk is eerlijk: wie er ook in zijn band spelen, het klinkt vrijwel zoals op de plaat, met nu en dan wat andere accenten uit de verschillende toetseninstrumenten en ook regelmatig van bassist Carpenter. Hij laat zijn bas soms heerlijk grommen!

Na een klein half uurtje pauze vult de zaal zich weer, komen de muzikanten terug en wordt begonnen met Child Of Vision. Als tweede wordt Lord Is It Mine gespeeld. Iedereen in de zaal kent ongetwijfeld de volgende klassieker: Even In The Quietest Moments, waarbij je soms een speld zou kunnen horen vallen. Magisch! Hierna kondigt Roger Death And A Zoo aan, dat een geweldige uitvoering krijgt en niet voor niets een ovationeel applaus oplevert. Voor ondergetekende is deze compositie de beste uit zijn solocarrière en het is voor mij altijd een feest als deze gespeeld wordt. Bij Had A Dream (Sleeping With The Enemy) en zéker bij Dreamer staan veel mensen op om mee te zingen en te swingen.

De tweede set wordt afgesloten met de, volgens ondergetekende, mooiste Supertramp-compositie, die volgens Roger het gevolg is van het samenvoegen van een viertal onaffe songs: Fool’s Overture dus. Deze krijgt een verpletterende uitvoering en krijgt een staande ovatie van het Carré-publiek. De toegift bestaande uit Give A Little Bit en It’s Raining Again maakt deze fantastische avond helemaal compleet.

Roger Hodgson in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
Gezien op vrijdag 29 juni 2018
Foto’s (28 juni): Joke Schot