Nam Art Garfunkel eind mei in Carré al afscheid van het Nederlandse publiek, gisteren was het de beurt aan Paul Simon in de Ziggo Dome. Waar laatstgenoemde overigens vanavond nogmaals zal optreden. Twee oude mannen met een lang muzikaal verleden die hun afscheidsronde op geheel eigen wijze deden. Garfunkel ingehouden en intiem, Simon groots en uitbundig. Voor de fan een must om nog mee te maken, al bleef verrassend genoeg bij veel bezoekers van dit concert waarschijnlijk een brok in de keel en het kippenvel achterwege. Een feestje werd het wel.
De opkomst van Paul Simon in de Ziggo Dome is wel memorabel. Met de akoestische gitaar om de nek speelt hij een fragiele versie van America, het begin van een lange show vol hits. Op het grote scherm boven het podium ziet de zaal een broos ogende maar vrolijke man, die na dit voorzichtig gezongen nummer gaandeweg het concert verrassend sterk bij stem blijkt te zijn. Garfunkel gaf geen toestemming voor fotografie, Simon laat zich nog wel in beeld vastleggen. Zijn gezicht onder het dunne grijze haar is onmiskenbaar nog steeds de man van de platenhoezen – al zal iedereen begrijpen dat hij het op deze leeftijd rustiger aan gaat doen en niet meer van land naar land blijft reizen.
Ook de tweede song 50 Ways To Leave Your Lover wordt nog rustig in de klassieke vorm gespeeld en dan gaat het concert over in een spontaan dansfestijn voor jong en oud. De stoelen staan vrij dicht op elkaar, waardoor veel mensen in de zijpaden gaan staan om in alle ruimte te kunnen bewegen. Geen afwachtend en traag zitpubliek dus, zoals ooit bij Phil Collins op de tweede ring in de Amsterdam Arena, waar pas bij In The Air Tonight mensen uit de stoelen kwamen. Hier lijkt iedereen zin te hebben om actief mee te doen en blijft vrijwel niemand meer in de stoel hangen na de eerste twee songs.
Het zorgt voor een lekkere, uitbundige sfeer die aanslaat tot hoog in de tribunes van de Ziggo Dome. Paul Simons gigantische band is in topvorm en er komt veel moois voorbij: Me And Julio Down By The Schoolyard, Bridge Over Troubled Water in een ander jasje, The Obvious Child, Diamonds On The Soles Of Her Shoes en een geweldige versie van You Can Call Me Al met de beroemde bassolo. De echt grote hits bewaart Simon nog voor twee toegiften. Het publiek komt niks tekort, de sfeer is goed, de beelden zijn mooi en groots zodat iedereen het kan volgen. Toch bekruipt er een gevoel dat het nét allemaal wat te geroutineerd en plichtmatig aanvoelt wat de band op het podium laat horen.
Uitbundig afscheidsfeestje
Het lijkt alsof het voor Paul Simon eigenlijk al wat langer niet meer zo nodig hoeft. Puur om het publiek te bedanken en nog een keer te genieten van een zaal die meezingt met The Boxer en met lichtjes zwaait tijdens The Sound Of Silence, stapt hij nog met liefde het podium op. Het is misschien helemaal niet zo, maar door de routineuze set met weinig ruimte voor verandering of verzoekjes voelt het zo aan. Liever lijkt hij thuis te zijn bij familie en misschien nog eens een enkele keer in besloten kring een liedje te spelen of schrijven. Het enthousiaste, lyrische publiek merkt daar overigens niets van, krijgt de show die het wil en maakt er een uitbundig afscheidsfeestje van.
Heel even is er sprake van iets van diepere emotie bij de versie van Homeward Bound, waarbij oude foto’s op het scherm passeren. Helaas duurt dat moment niet lang genoeg. Ook wordt er nog even stilgestaan bij het overlijden van gitarist Vincent Nguini. Paul Simon is nog duidelijk geraakt als hij het over hem heeft. Daar zit dan wel die oprechte emotie en het is één van de redenen om te besluiten afscheid te nemen. Simon weet dus zoals eerder aangegeven uitstekend te vermaken, maar boort in de Ziggo Dome niet door de ziel, wat in een intiemere zaal waarschijnlijk wel gelukt was. Zo’n energieke show op deze leeftijd neerzetten is wel weer zeer bewonderenswaardig. En misschien is de diepere emotie, die er wel degelijk is in zijn prachtige songs, vanavond meer voelbaar als het écht zijn laatste concert in Nederland is…
Paul Simon in de Ziggo Dome
Gezien op zaterdag 7 juli 2018
Foto’s: Willie Kerkhof
20 Reacties
Wat een bizar slechte recensie van een muzikale avond vol klasse, rijkdom, liefde, en toewijding. Praten we her over hetzelfde concert? Wellicht zijn er bij Thomas Spiekerman simpelweg geen emoties om aan te boren? Hoe kun je zo de plank misslaan over een muzikale wereldreis van 2,5 uur van een tot in zijn venen gedreven rasmuzikant en zijn onvoorstelbaar sterke trein van een band? Waarom de vergelijkingen met de concerten van Art Garfunkel en (echt waar, het staat er echt) Phil Collins? Waar zijn die relevant? De emoties waren er de hele avond. Een muzikaal leven uit duizenden, een kaleidoscoop van een catalogus, en let wel Thomas Spiekerman, geen moment routine. Wellicht dat deze recensent de tientallen fijne nuances heeft gemist? Overigens, als Paul Simon er op dit punt in zijn leven en carrière voor kiest om meer tijd thuis door te brengen, is dat zijn zaak. Het past al niet dat een recensent daar quasi badinerende opmerkingen over gaat maken. Waar het kwalijk wordt is dat hij dat als argument gebruikt om te komen tot de werkelijk volstrekt misplaatste conclusie, dat we het hier met een routineuze avond van doen hadden, en dat quote unquote het bij Simon blijkbaar al jaren ‘niet meer zo nodig hoeft’. Te bizar voor woorden, getuige ook de kwaliteit van Simon’s laatste album. Het probleem met muziekrecensenten is, natuurlijk, dat een ieder kiest voor een eigen invalshoek, daarvoor zijn ze ook zo reuze interessant (vinden ze zelf). Ook snapt een ieder dat het over goed of slecht of dik of dun altijd moeilijk twisten is. Het echte probleem komt om de hoek kijken bij een heel andere categorie van recensenten. De incompetente. Een dikke onvoldoende voor LFL om dit kind op deze avond te zetten.
Rico top reactie.
Spiekerman heeft er duidelijk geen moer van begrepen. Jammer.
Om mij heen de hele avond mensen die 2,5 uur genoten van de eerste tot de laatste noot en juist wel met de bekende brok in de keel huiswaarts keerden.
Stuur Spiekerman in het vervolg maar naar Kensington. Dat zal hem vast meer aanspreken.
Groet Ernie
Helemaal eens met Rico! Ik was toch echt bij hetzelfde concert en heb iets heel anders gezien en beleefd dan Thomas Spiekerman!
Soms begrijp je dit soort recensenten niet.
Genoten van top tot teen, van begin tot het einde. Natuurlijk ieder ervaart het anders. Maar als je dit schrijft dan ben je toch ergens anders geweest dan in de zaal.
Nou ja, zolang hij het bij de feiten houdt, klopt het verslag wel, ik lees althans dat het dat fantastische concert was dat ik ook heb gezien. Maar al die suggestieve opmerkingen, puur giswerk om er toch iets aan af te kunnen doen
… inderdaad, wat moeten we daarmee. Als je dan kritisch wilt zijn, bij ‘btidge’ ging het geluid de enige keer de mist in, Paul bijna niet te horen, althans op onze positie. Voor het overige…Mozart, Bach, Vivaldi en enz…Paul Simon!
Ach joh laat ze. Lust For Life is als blad enkel nog aan het herkauwenen, brengt nooit interessante inzichten en stuurt incompetente ‘wanna be muziekjournalist’ pubers naar dergelijke concerten. Laat gaan, geen aandacht geven, geen energie in steken.
Wat doe je dan op deze site, sneu figuur?
Verder valt het me op hoe slecht mensen het trekken als er eens een paar negatieve woorden over hun favoriete artiesten geschreven worden – reageer gewoon iets beschaafder en minder op de persoon gericht. Sowieso is de recensie als geheel best positief, maar dat lezen de elkaar nablatende fanboys en girls duidelijk niet.
Voor een oprechte recensie van iemand die niet kritiekloos was, maar wel de sfeer van de avond goed heeft aangevoeld kan je beter bij Oor zijn dit keer.
Inderdaad lachwekkende recensie dit zeg…vraag me dan af waar je in de zaal hebt gezeten, iedereen ging uit zn dak!
Wat een kul recensie. Er was helemaal niks geroutineerds aan, er waren nieuwe versies van heel oude bekende liedjes! Je zag de lol tussen de muzikanten onderling. Paul Simon maakte tijd voor het publiek, vertelde anecdotes, grapjes. En ik had echt wel een brok in mijn keel bij “Still crazy after all these years” omdat het zo mooi was. Een concert van bijna 2,5 uur van een rasartiest van wie je amper merkt dat hij al dik in de 70 is. Voor wie een recensie wil lezen van een journalist die blijkbaar wel heeft opgelet verwijs ik naar de Trouw: https://www.trouw.nl/cultuur/paul-simon-serveert-in-de-ziggo-dome-een-buffet-voor-fijnproevers~a68f0e2c/
En inderdaad de recensie in de Oor was ook goed: https://oor.nl/concerten/paul-simon-neemt-glunderend-afscheid-ziggo-dome/
Ik ben het roerend eens met alle reacties op deze recensie tot nu toe. Wat mij het meest stoort is deze zin (en die geeft ook meteen aan dat de recensent in zijn eigen universum leeft en geen deel uitmaakte van het publiek): “Liever lijkt hij thuis te zijn bij familie en misschien nog eens een enkele keer in besloten kring een liedje te spelen of schrijven. Het enthousiaste, lyrische publiek merkt daar overigens niets van, krijgt de show die het wil en maakt er een uitbundig afscheidsfeestje van.” Oftewel niemand behalve de recensent had door dat ze eigenlijk naar een routineus concert zaten te kijken van iemand die er al jaren geen zin meer in heeft. Al klopt het denk ik wel dat de recensent de enige is die met dat gevoel naar huis is gegaan…
Ben het met je eens, ook het publiek was onecht. De generatie van interessant doen. Vanaf de eerste noot gingen er al mensen plichtmatig uit hun bol. Staan om te bewegen als houten klazen. Kon ook het scherm niet meer zien met de muzikanten. Zijn voortijdig weggegaan. Even vlot heel wat duiten armen. Vooral het meeste publiek vond ik vervelend.
Ik heb het idee dat deze Annie ernstig verzuurd is. Wat denigrerend en generalizerend. Had ze misschien kiespijn? Of ziet ze muziek als een emotieloos gebeuren? Als je ervaart hoe overweldigend muzikaal deze Paul Simon is, kan je alleen nog maar stil zijn. Ik verwacht dat Paul Simon in de volgende eeuw misschien wel met J.H. Bach van de eenentwintigste wordt vergeleken. Een muzikaal genie.
Wat een slechte recensie zeg, zo heb ik het helemáál niet beleefd. Het was een avond vol vreugde en emoties. Heel bijzonder dat Thomas dat hij dat niet zo gevoeld heeft, maar misschien wil hij graag een afwijkende mening, want verder was werkelijk iedereen lyrisch. Ik heb enorm genoten van een prachtig concert met stuk voor stuk rasartiesten. Mooiste concert wat ik ooit bijgewoond heb ❤️
Wij hebben zondagavond genoten van een geweldige show van Paul Simon. De sfeer was geweldig en elke song sloeg aan bij het publiek.
Respect voor een artiest op deze leeftijd. De meeste recensenten hadden er alleen maar lovende woorden voor over en meer als terecht.
Iedereen z’n mening, hoor. Krijg wel het idee dat 2 x 16.000 man het hier niet mee eens zijn;)) Blij dat ik ‘m eindelijk live heb gezien. Werd ook wel tijd;) Memorabele avond. En wat een band! Met stip in de ‘beste concerten ever top 5’
Ach ja, wat moet je met zo’n recensie??? Het zijn allemaal nogal subjectieve meningen, weinig feiten.Feit is dat het zeer sterke nummers waren die goed gespeeld werden en of dat wel of niet plichtmatig gespeeld werd. Blijkbaar vond hij het plichtmatig; ik kreeg het idee dat zo’n 99 % van het publiek daar toch echt anders over dacht. En niet alleen het publiek, ook alle andere recensenten. Ik heb, afgezien van deze recensie alleen maar goede recensies gelezen. Maar volgende keer dat je een recensie schrijft; hou je wat meer bij de feiten en kijk wat beter naar wat het publiek er echt van vindt, i.p.v. het meteen invullen en vooral jouw subjectieve mening te geven. Ik weet in ieder geval welk blad ik niet hoef te kopen.
Die Spiekerman lijkt me een zuur mannetje.
Misschien te jong voor deze artiest. Ga lekker naar andere bandjes kijken die het 2 of 3 jaar volhouden. Iedereen stond te genieten behalve Spiekerman en ene Annie, jammer voor ze.
Ik weet de reden waarom deze zich ‘journalist’ noemende journalist op deze wijze over Paul Simon heeft geschreven.
Zoals hij boven al – inderdaad geheel overbodig – concert van Art Garfunkel op 31 mei 2018 in het Koninklijk Theater Carré eveneens in Amsterdam – recenseerde en deze gast bijkans de hemel in prees, verklaart het dédain van deze recensist.
Art Garfunkel was slecht bij stem die avond. Reden overdag had hij een rondvaart gemaakt door de Amsterdamse grachten en ja die grachtenlucht was Art Garfunkel blijkbaar op zijn toch al niet al te beste stembanden en zijn gehele lichamelijke toestand geslagen. Ik heb zelfs mensen die zelf filmpjes op YT hebben gepost het volgende zien schrijven;”Art Garfunkel zingt VALS!”.
Goed ik ben bij de tweede avond van Paul Simon geweest en ik had dus WEL kippenvel alhoewel ik al wist wat er allemaal zou komen.Gedurende de show groeide mijn respect hoe EEN man op het podium een band van meer dan 15 mensen tegelijkertijd kan dirigeren door alleen te kijken; een armbeweging of een vingerwijzing te tonen.
Echter: bij wijze van grote uitzondering week Paul Simon op die warme zondagavond van zijn strak geplande setlist af. Het publiek kreeg twee toegiften: de ene was ‘Gumboots”; de andere verrassing kwam helemaal aan het eind.
Ik heb de opkomst en de successen van Simon en Garfunkel als tiener meegemaakt en ik dacht toch werkelijk te horen dat Paul Simon aan het eind van het zondagsprogramma de eerste akkoorden op de gitaar aan het tokkelen was.(Nog) niet dus: eerst zong hij ‘American Tune’. En JA TOEN kwam de tweede verrassing de oeroude Bookends song ‘Old Friends/Bookends’. Deze song heb ik vanaf mijn 18 jaar tot aan nu – nu ik 66 ben – met mij ‘meegedragen’.Vooral het heel simpele einde is zo tijdloos:
Paul Simon — OLD FRIENDS — Ziggo Dome – Amsterdam — 8 july 2018 https://youtu.be/XvEIDFsSKKM via @YouTube