Fleetwood Mac in Ziggo Dome

Wanneer twee keer 17.000 mensen gemiddeld zo’n zeventig euro overhebben voor een band die louter uit zestigers bestaat en al tien jaar geen nieuw album heeft uitgebracht, dan moet het wel om een act van naam en faam gaan. De vraag vooraf was alleen of de status van Fleetwood Mac en een koffer vol klassiekers wel voldoende garanties zouden bieden voor een opwindend concert.

Het meest vertederende moment van de avond is te zien voordat er nog maar één noot heeft geklonken. Lindsey Buckingham en Stevie Nicks komen hand in hand het podium oplopen. De betekenis van dit simpele gebaar krijgt een extra lading als direct daarna wordt geopend met Second Hand News, The Chain en Dreams, drie songs van Rumours. Op deze meest succesvolle echtscheidingsplaat uit de muziekgeschiedenis, werd de stukgelopen relatie van (onder andere) Buckingham en Nicks op magistrale wijze vastgelegd. Het leverde een reeks klassieke popliedjes op, die in Amsterdam nog even tijdloos klinken als 36 jaar geleden.

De opening van dit eerste van twee uitverkochte Fleetwood Mac-concerten staat al meteen als een huis. En dat heeft meer redenen dan de personele verbroedering en de kracht van herkenning alleen. De veteranen maken namelijk vanaf de eerste minuten een zeer geïnspireerde indruk. De energie spat er aan alle kanten vanaf, zonder dat het geringste spoor van vermoeidheid of slijtage zichtbaar is.  Michael John Kells Fleetwood (66) drumt nog altijd als een bezetene en zijn loyale rechterhand John Graham McVie (over een maand 68) vormt de immer solide bassende ruggengraat van de FM-sound. Stephanie Lynn Nicks lijkt ondertussen maar niet ouder te worden en zorgt zelfs als 65-jarige  voor dromerige en mysterieus poëtische zangpartijen. Lindsey Adams Buckingham (64) is en blijft niet alleen de artistieke regisseur van het stel, maar zou later ook hoogstpersoonlijk voor de meest opwindende momenten van de avond zorgen.

Na het trio aan Rumours-songs volgt Sad Angel, het eerste en enige echte nieuwe nummer van de set dat onlangs op de Extended Play-ep is verschenen en in een pakkende uptempo-uitvoering een prima indruk achterlaat. Daarna wordt meteen weer teruggeschakeld naar de jaren zeventig. Sterker nog, 16 van de 23 gespeelde nummers zijn afkomstig van de albums Fleetwood Mac (1975),  Rumours (1977) en Tusk (1979). Vooral de bezwerende bewerking van de Tusk-titeltrack maakt indruk door de passie waarmee het wordt uitgevoerd, terwijl Nicks in Rhiannon, Sara en Sisters Of The Moon met haar karakteristieke intonatie de complete arena aan haar voeten krijgt.

Halverwege gespt Lindsey Buckingham zijn akoestische gitaar om en staat hij alleen op het podium. Zijn solo-uitvoering van Big Love is het onbetwiste hoogtepunt van de avond. De kracht, dynamiek en toewijding waarmee hij zonder ondersteuning de hit uit 1987 presenteert, levert een paar adembenemende minuten op. Bovendien bewijst hij in Big Love, en later met een spectaculaire solo in I’m So Afraid, dat hij tot op de dag van vandaag door de geschiedschrijvers van popmuziek veel te weinig credits heeft gekregen voor zijn rol als innovatief en baanbrekend meestergitarist.

Na Landslide en Never Going Back Again lijkt het optreden even in te zakken door de matte versies van Without You (een recentelijk nieuw uitgebrachte versie van een demo uit 1974) en Gypsy, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door het fraaie, psychedelische Gold Dust Woman, het opzwepende I’m So Afraid en de afsluitende meezinger Go Your Own Way.

Pas bij Don’t Stop in de eerste toegift missen we voor de eerste keer de stem en inbreng van Christine McVie die in 1998 Fleetwood Mac verliet. Hoewel destijds ‘vliegangst’ als reden werd opgegeven, zullen de interne strubbelingen ook een rol hebben gespeeld. Toch is het jammer dat deze 70-jarige grand old FM-lady zich met uitzondering van twee recente, maar korte gastoptredens (eind september in Londen) niet heeft laten verleiden tot een terugkeer naar het oude, stekelige nest. Dat had deze avond wellicht van een legendarisch karakter kunnen voorzien.

Het concert eindigt zoals het begon; met een hoofdrol voor Stevie Nicks en Lindsey Buckingham. De tweede toegift start met het overbodige Silver Springs, daarna blijft het tweetal alleen achter voor een kale uitvoering van Say Goodbye, een even gedurfd als ontroerend slotstuk van een indrukwekkende avond. Laten we hopen dat de titel geen profetische woorden bevat, want in deze topvorm bewijst Fleetwood Mac dat je ook met een klassiek rockrepertoire leeftijdsloos kunt blijven verrassen.

Gezien op 7 oktober 2013 in Ziggo Dome, Amsterdam
Foto’s: Megin Zondervan