Nederland heeft Seasick Steve duidelijk in de armen gesloten. Sinds de zeventigjare bluesrocker met zijn zelfgebouwde gitaren enkele jaren geleden een wereldberoemd fenomeen werd, blijft hij zalen van respectabel formaat voltrekken. Zo ook de Nijmeegse Vereeniging, waar de breekbaar ogende man voor een niet al te kritisch publiek een onverwoestbare indruk maakte.
Het blijft een vreemd schouwspel: zo’n opa die het podium komt opstrompelen onder een werkelijk uitzinnig applaus. Seasick Steve wordt in de uitverkochte Vereeniging als een held onthaald. Zo rustig als Steve zelf van start gaat, met de ingetogen songs Treasures en Fallen Off A Rock, zo heftig is het applaus na de songs. En dan moet de boel eigenlijk nog beginnen, want drummer Dan Magnussen voegt zich pas na enkele songs op het podium om de bezetting daarmee compleet te maken.
En terecht ook, want vanaf de eerste noten blijkt dat Seasick Steve een bijzonder fenomeen is. Zijn gitaarspel is fantastisch energiek, zijn stem krachtig en heerlijk zacht tegelijk. Voor de ogen ziet het er kwetsbaar uit: Steve voorovergebogen op dat brede podium in die immense concertzaal; muzikaal staat het optreden echter als een huis. Zeker als het gas gaandeweg steeds meer op gaat.
Vreemde sfeer
Zijn die uitzinnige reacties uit het publiek dan toch logisch? Gezien de sfeer in de zaal ontkom je echter niet aan de vraag of mensen klappen voor een fantastische bluesmuzikant, of voor Steve de karikatuur-opa? Seasick Steve brengt een gemengd publiek van jong en oud op de been, en voor sommigen is het zeer de vraag of zij een even muzikale man van jongere leeftijd ook zouden bezoeken. Velen doen zich vooral tegoed aan het bier en andere grappigheden, om na elk nummer op te kijken en de gezelligheid even te onderbreken om uitzinnig te klappen en schreeuwen.
Karikatuur
Een wat dubbel gevoel overheerst dus bij de serieuzere muziekfan. Vooral omdat Steve zelf in de karikatuur dreigt mee te gaan: een meisje mag ‘gezellig bij opa’ op het podium komen, een huwelijksaanzoek op het podium… Alsof geniaal uitgevoerde blues niet voldoende is om ons allemaal één intieme familie te laten voelen. Seasick Steve bewees met een briljant optreden wat voor rasmuzikant hij is, maar dat de karikatuur de artiest soms dreigt te overschaduwen, geeft toch een vreemd smaakje aan de avond.
Gezien op 11 oktober 2013 in De Vereeniging, Nijmegen
Foto’s: Willie Kerkhof
Meer over
0 Reacties