‘Give me a Razorlight album that doesn’t totally suck,’ zijn de eerste woorden die we horen. Zelfspot siert de ware underachievers. Er zijn tien jaar verstreken sinds van dit Britse kwartet het vorige en opvallend gelikte album Slipway Fires verscheen. Tussen 2009 en 2011 vertrokken drummer Andy Burrows, gitarist Björn Ågren en bassist Carl Dalemo, zodat zanger Johnny Borrell nu het enige nog overgebleven lid van de oorspronkelijke bezetting is. Met een geheel vernieuwde line-up en gast-Pretender Martin Chambers achtte deze de tijd rijp voor een album dat hij als een liefdesbrief aan de rock & roll heeft genoemd. Het geluid is in ieder geval lekker elementair gehouden – van kunstmatige opsmuk is ditmaal geen sprake. Bij tracks als Good Night gingen de gedachten zelfs even uit naar het debuutalbum van The Romantics (‘80). Raggende gitaren en Borrells lefgozertjesvocalen houden de liedjes fel en puntig. Het goede nieuws is dus: it doesn’t totally suck. Maar we hadden ook zonder gekund.
0 Reacties