Youth (Killing Joke) blikt terug op zijn meest bijzondere producties

In Lust For Life magazine 086 vind je een interview met zanger/toetsenist Jaz Coleman en bassist Youth van Killing Joke. Youth zat voorafgaand aan het recente concert van Killing Joke in Melkweg, Amsterdam zo op de praatstoel dat we hem ook konden vragen naar enkele van zijn bekendste producties en samenwerkingen en zijn huidige visie erop. Dat leverde nieuws en nieuwe inzichten op.

Youth, geboren als Martin Glover, is naast bassist van Killing Joke ook een gerenommeerd producer. Hij is in het bezit van twee opnamestudio’s: een in Jamaica en een in Andalusië. Gedurende zijn indrukwekkende loopbaan is Youth betrokken geweest bij talloze platenproducties, onder andere van Take That, Tom Jones, Kate Bush, The Verve, Dolores O’Riordan (The Cranberries) en Embrace. Ook heeft hij veel (re)mixwerk gedaan voor uiteenlopende acts als David Gilmour, Guns N’ Roses, U2 en Depeche Mode. Bij dit ‘namedropping’-feest mogen we ook Paul McCartney van The Beatles niet vergeten, met wie Youth samen de band The Fireman vormt. Onder die naam zijn er inmiddels drie studioalbums verschenen van het duo. Lust For Life legde in de beperkt beschikbare tijd een aantal producties en samenwerking aan Youth voor, om uit te vinden hoe die hem zijn bevallen.

The Verve – Urban Hymns (1997, met de hit Bitter Sweet Symphony)

“Ik heb het album niet mogen afronden, maar ik heb gekregen wat ik wilde. Toen we begonnen, wilde de band en het management maar twee of drie liedjes door me laten produceren. Het is me gelukt om daar acht nummers van te maken, al moest ik daarvoor wel compromissen sluiten met het management. Op een gegeven moment dreigde zanger Richard [Ashcroft, red.] het complete album namelijk weg te gooien en opnieuw te beginnen met jams, als het niet volgens zijn zin ging. Daarom heb ik mezelf een co-productie-credit laten aanpraten. Best bitterzoet. Later heeft Chris Potter wat jams van de band geproduceerd die op de plaat zijn beland. Dat heeft hij goed gedaan. Dus die co-productie is prima. Het neemt niets weg van mijn aandeel. Het album is namelijk geen klassieker geworden door die jams. En dan te bedenken dat Richard me Bitter Sweet Symphony in eerste instantie niet eens wilde laten opnemen!”

“In feite heeft Richard me op een gegeven moment van de opnames verbannen. Arrangeur/dirigent Will Malone en ik werkten daarom Bitter Sweet Symphony grotendeels in het geheim uit, achter Richards rug om. Later las ik interviews waarin Richard afgeeft op The Rolling Stones, omdat zij vonden dat ze deels recht hadden op de credits van het nummer [Mick Jagger en Keith Richards zijn daarvoor rechterlijk in het gelijk gesteld, red.]. Maar Richard was niet eens in de studio toen Will en ik het binnen een kwartier uitwerkten! Ons arrangement was overigens niet eens het probleem van het gedoe rondom de credits. Het is vooral Richards zangmelodie die te veel lijkt op die in het Rolling Stones-nummer The Last Time. Daar is de helft van onze royalties aan verloren gegaan.”

The Fireman (met Paul McCartney)

“Paul McCartney vroeg me om wat van zijn bestaande songs opnieuw te mixen. Daarnaast begonnen we aan nieuw materiaal te werken. Dat was ergens heel beangstigend natuurlijk, gezien Pauls status. Maar al snel bleek Paul heel gemakkelijk in de omgang. Hij besloot op een gegeven moment zelfs om het materiaal uit te brengen als band met mij, onder de noemer The Fireman. Alles wat we onder die paraplu hebben gedaan is van ons samen. Omdat ik wist dat het geen solomateriaal voor Paul McCartney hoefde te worden, kon ik meer avant-gardistisch te werk gaan en dat besef hielp me te ontdooien.”

“Of ik ook met Paul in discussie durf te gaan? Zoals George Martin al eens heeft gezegd: bij het samenwerken met een artiest van zo’n kaliber draait het grotendeels om tact en diplomatie. Die werkwijze probeer ik dus ook zoveel mogelijk toe te passen bij Paul. Maar aan de andere kant moet de uitdaging er ook zijn om een vitaal album te maken. Dat vereist dus wel enige tactiek, en ik kan je vertellen dat het geen sinecure is, ook omdat de druk op de artiest in kwestie erg groot is. Het is dus in ieders voordeel als er een ontspannen sfeer is waarin iedereen met plezier kan werken. En die is er bij ons.”

Duran Duran – Reportage (een niet afgerond albumproject dat uiteindelijk onder leiding van meerdere andere producers, onder wie Timbaland en Justin Timberlake, is uitgemond in het 2007-album Red Carpet Massacre)

“O ja! Zonde dat het zo is verlopen, want ik was daar behoorlijk enthousiast over. We spraken een aantal keer af en ik woonde een oefensessie bij. De band speelde met de originele line-up, totdat gitarist Andy Taylor ineens vertrok. Zanger Simon (Le Bon) vroeg of ik een andere gitarist kende, want ze wilden graag alsnog met mij doorgaan. Ik probeerde het nog goed te maken met Andy, omdat ik graag de originele band bij elkaar wilde hebben. Maar dat kon de rest niet zoveel schelen. Andy had op zijn beurt bezwaren tegen de samenwerking met Timbaland, de meest succesvolle producer van dat moment. Het uiteindelijke album wat er is uitgerold was op zowel creatief als commercieel vlak teleurstellend.”

Dolores O’Riordan – Are You Listening? (2007, solodebuut van de overleden The Cranberries-zangeres)

“Is het niet tragisch? We hebben veel succes gehad met haar soloplaat en ik heb ook met haar gewerkt aan het D.A.R.K.-album (Science Agrees uit 2016, red). Ze zou de dag na haar sterfdag naar mijn studio komen om nieuwe opnames te maken. Ze vloog eerst naar Londen voor een andere opnamesessie. Daar stierf ze. Ik was bloemen aan het halen voor in de studio toen ik via mijn manager hoorde dat ze was overleden. Ik had de dag ervoor nog berichten met haar uitgewisseld. Ze zei dat ze zich prima voelde. Dat waren dus heel rare dagen. Zeker omdat ik later die week doorwerkte aan het album met een lege stoel naast me. Surrealistisch! Het album is inmiddels klaar. Ze was ook halverwege met een nieuw album van The Cranberries, maar daar was ik verder niet bij betrokken. Het is goed dat er tegenwoordig iets meer aandacht is voor geestelijke gezondheidsproblemen die bij veel artiesten een grote rol spelen. Dolores heeft er door de jaren heen vaker last van gehad: tot drugsproblemen en zelfmoordpogingen aan toe. Heel triest.”

Pink Floyd – The Endless River (2014, het laatste album onder de noemer Pink Floyd) en David Gilmour – Rattle That Lock (2015, Pink Floyd-gitarist David Gilmours jongste soloalbum)

“Ik heb productiewerk gedaan voor The Endless River en additioneel productie- en mixwerk voor Rattle That Lock. David Gilmour is bij het maken van een soloalbum veel vrijer dan bij het maken van een Pink Floyd-album, net zoals Paul McCartney solo vrijer is dan dat hij was tijdens het maken van een Beatles-plaat. Davids opdracht naar mij toe was: laat het album klinken als ons – refererend naar onze eerdere samenwerking voor het album Metallic Spheres van The Orb (2010, red). Maar bij dat album was nog een heel ander productieteam betrokken. Ik heb enkel gedaan wat ik het liefst wilde horen.”

“Nigel Godrich, vooral bekend van de albumproducties van Radiohead, is een goede vriend van me. Hij heeft het nieuwste soloalbum van Roger Waters geproduceerd. Dat is wat mij betreft het beste soloalbum van Roger, maar zijn oeuvre laat zich in al mijn eerlijkheid niet vergelijken met het niveau van Pink Floyd. Overigens geloof ik echt dat David en Roger de oude wonden kunnen helen. Ik zie het nog wel gebeuren. Hoe gaaf zou dat zijn?! En ik neem dan natuurlijk maar al te graag de zware productietaak op me, haha!”