Blue October in Melkweg

Er zijn veel voorbeelden van artiesten die worstelen met depressies, maar zelden worden ze zo rauw en puur tot songs verwerkt als Blue October dat doet. De band romantiseert het hebben van diepe dalen niet, eerder het omgekeerde. Zanger Justin Furstenfeld beschrijft de moeilijkheden voor hem en zijn omgeving en gaat in liedjes als Fear op het podium letterlijk en figuurlijk op zoek naar het licht. Hij inspireert zijn publiek om op te krabbelen uit de diepte.

Een jaar geleden stond de band (die overigens in 2006 doorbrak met Hate Me) ook al in de Melkweg. En nu dus weer. Was dit snelle weerzien relevant? Bands die snel terugkomen voor een concert terwijl er geen nieuwe muziek is, heeft soms iets schaamteloos commercieels. Het eindeloos uitmelken van een succesvolle tour waarop zowel band als publiek uitgeblust achterblijft en de volgende ronde misschien wel overslaat. Je ziet het vaak, maar Blue October is een ander soort band. De fans komen niet per se voor de songs, meer voor de herkenning van de emoties die zanger Justin Furstenfeld in zijn muziek etaleert. Het is haast een therapeutische sessie, zeker als hij vanaf het podium iedereen adviseert om uit die slechte (’toxic’) relatie te stappen als je denkt dat je daar in zit. ‘Eén leven heb je’, herhaalt hij een paar keer om zijn woorden kracht bij te zetten.

Strijdbaar
Diezelfde man ontroert met zijn schets van het gezinsleven in Home. Het is lang niet allemaal ellende als je in staat bent de strijd met je angsten aan te gaan. Het prachtige Fear is zo’n strijdbaar nummer dat je uitdaagt door je angsten heen te breken. Was de band bij het vorige concert wat harder en hier en daar zelfs wat Rammstein-achtig, deze show mag het wat rustiger aan. Weinig rockbands hebben ook vioolspel op het podium – de term kitsch ligt dan snel op de loer – maar Blue October komt er goed mee weg. De akoestische versie van Hate Me komt deze avond ook zeer intens binnen: “Hate me today / Hate me tomorrow / Hate me for all the things I didn’t do for you…” galmt het door de Melkweg. Aan het gezicht van de zanger zie je dat elk woord uit zijn tenen komt en de pijn geen moment geacteerd is.

Bipolaire dramatiek
Blue October is een grote band in Amerika, Canada en Duitsland. In Nederland is er een bescheiden cultstatus met de Oude Zaal van het Amsterdamse poppodium als vaste plek van samenkomst voor de fans. Een bijzonder fenomeen in de muziekwereld. Niet iedereen zal zich gemakkelijk voelen bij de zeer persoonlijke songteksten die soms een wel erg voyeuristische kijk in de ziel van Furstenfeld geven. Maar juist die kwetsbaarheid en openheid maakt Blue October zo’n krachtige intense ervaring. Hij spaart zichzelf niet bepaald, zo is ook te horen in Worry List. Zelfs de uptempo uitsmijter van de avond heeft een bittere, cynische ondertoon: I Hope You’re Happy Now. Toch verlaat men de zaal met blije gezichten; een avondje jezelf spiegelen aan deze bipolaire dramatiek relativeert de dagelijkse zorgen even. Blue October mag deze tijdelijke verlichting van problemen jaarlijks blijven doen. Niet ieders kop thee, maar deze zaal zal altijd blijven volstromen voor de unieke kippenvelervaring die alleen deze bijzondere band je kan geven.

Blue October in Melkweg Amsterdam
Gezien op 3 februari
Foto’s door Bernard Bodt