De zevende editie van Best Kept Secret is er een voor in de boeken. Niet per se vanwege de line-up, maar door de extreme hitte. We herinneren ons de wolkbreuken van voorgaande edities helaas nog al te goed. Zwetend, kreunend en bier drinkend (je moet toch hydrateren, hè) trotseerden we een bloedheet weekend voor ons favoriete festival van de lage landen.
Het schrijven van dit verslag gaat evenals vorig jaar wat trager dan we van onszelf gewend zijn, gezien we onze vingers ook nodig hebben als jeukverdelgers. Bedankt dat je er weer was, verrekte eikenprocessierups! Daarnaast zullen we de komende dagen na het maken van een simpele maaltijd puur uit gewenning twintig euro in de prullenbak gooien. Want naast goede muziek zou je ook best naar Best Kept Secret kunnen gaan voor het overheerlijke eten, maar goedkoop is het zeker niet.
Genoeg geklaag. Hoewel de line-up van dit jaar net iets minder te bieden had dan de afgelopen edities, dachten de programmeurs wel melancholisch terug aan de jaren negentig toen ze de acts gingen boeken (Primal Scream, Guided By Voices, Liz Phair, Stereolab). Maar ook jongere acts zoals Bon Iver (vrijdag, Stage One) waren goede redenen om toch te gaan. Justin Vernon, het kwetsbare genie achter de band, sluit de eerste dag van het festival werkelijk grandioos af. Met de pijnlijke intensiteit waarmee Vernon nummers als Heavenly Father, 33 God en The Wolves (Act I and II) brengt, ben je bij afsluiter Skinny Love zo vervuld van liefde dat je de onbekende gast naast je ten huwelijk wilt vragen. Niet gedaan, trouwens. Er zijn ook zat mensen die de experimentele tonen van zijn laatste plaat 22, A Million niet zo waarderen en minder genieten van nummers als 21 Moonwater of 715 Creeks, waarop het toch ergens lijkt alsof Justin seks heeft met aliens. Beter dan dit wordt het – voor mij in ieder geval – niet meer. [JE]
Toch stonden er toch echt nog andere mooie acts op BKS dit jaar. Aldous Harding (zaterdag, Stage Five) en haar toverfolk, bijvoorbeeld. Onder een bos met weelderige krullen staart de Nieuw-Zeelandse turend door de muur van publiek heen. Zit je neus nog vol snot, je kop vol bier en je hart vol zonden, dan is daar Aldous om met een zijdezachte hand langs je wangen het stof eraf te strijken. Volledig weggetrokken in haar eigen bubbel, bespeelt ze het publiek van de Five met een donkere spil. Het is lieflijk, breekbaar en hartstikke donker. Precies de rokerige folksfeer die Best Kept Secret zo goed staat. Voeg daar een krachtige vrouwenstem aan toe en het garandeert een prachtig sprookje. Of een wonderschone nachtmerrie. [CK]
Net zo donker, maar op een compleet andere manier, is de muziek van Cigarettes After Sex (zaterdag, Stage Two). De in het zwart geklede mannen staan zaterdagavond doodserieus te staren naar een gevulde Stage Two. Na enkele nummers besluit een deel van de mensen dat sensuele pop toch te moeilijk voor ze is, maar who cares: wij kunnen uren meewiegen op de zwoele tonen van K, Apocalypse en Nothing’s Gonna Hurt You. Al zeggen die nummers de vrouw voor me totaal niets, bij Keep On Loving You springt ze dolgelukkig op: ‘Hé, dit nummer ken ik!’. Gek hoor, met een cover van REO Speedwagons hit uit 1980. [JE]
Tegen de avond rijden er golfkarretjes over het terrein van de Beekse Bergen. Het zijn geen verdwaalde safarigangers, maar het personeel dat de brillen voor Kraftwerk (zaterdag, Stage One) uitdeelt. De Duitsers zijn deze avond namelijk te bewonderen in 3D. Een fenomeen dat in de hoogtijdagen van de elektronische grondleggers ongetwijfeld heel erg cool zal zijn geweest, maar voor een veld met krasse knarren en millennials is het toch een beetje tam. Desondanks: het blijft Kraftwerk. Stoïcijns staan ze achter hun desks en komt hitje voor hitje voorbij: Computer World, Computer Love, Autobahn en The Robots. Dan kunnen je visuals tam zijn, Ralf Hütter de zeventig gepasseerd zijn en je publiek zoekend: Kraftwerk is gewoon iconisch. Al staan ze er een uur lang met poep te kleuren, dan nog. [CK]
Terwijl we nog een extra lik zonnebrandcrème op onze opgezwollen enkels en rode neuzen smeren, lopen de temperaturen zondag steeds hoger op. Geloof ons, een kater gemixt met een zonnesteek is geen pretje, maar we flaneren toch zo charmant als we onder deze omstandigheden kunnen over de festivalheide om nog een dagje acts te kijken en bier te drinken. Waar Kurt Vile & The Violators (zondag, Stage One) toch net dat beetje energie mist om een uur je aandacht vast te houden – slechts tijdens Pretty Pimpin gaat het publiek zoals verwacht los, en dat is ook prima – ontploft de tent van Stage Two haast onder de pittige dynamiek van Jack White’s The Raconteurs (zondag, Stage Two). Dit had wat ons betreft een prima afsluiter van het festival kunnen zijn. Smerige rock & roll en gierende gitaren van White en co-frontman Brendan Benson zwepen de mensenmassa op, brengen onze vuisten collectief omhoog en omlaag en doen je na Steady, As She Goes gillen voor meer – maar White geeft netjes aan dat hij zo moet stoppen, sorry. [JE]
De verwachtingen zijn hoog voor de échte afsluiter Christine And The Queens (zondag, Stage One). Madonna benoemde de Franse Héloïse Létissier (Chris voor publiek en vrienden) tot de ‘nieuwe Michael Jackson’. Nogal een naam, die daar genoemd wordt, maar Létissier weet deze gelijkenis tijdens openingsnummer Comme Si te omarmen. Omringd door een groep dansers vormt het collectief een gestroomlijnd geheel van energie. Alles vloeit in elkaar over: energie, dans, emotie en muziek. Een soort avondvullend programma, verpakt in een Franse artiest met een felrood bloesje. Zo charmant als de elektronische succesplaten van het eerste album Chaleur Humaine klinken, zo hitsig druipen de nummers van de vunzige opvolger Chris over het podium. Het noodweer vaart aan Hilvarenbeek voorbij, maar toch zorgt Chris voor hete bliksem. [CK]
Wat was er nog meer…
Je zou kunnen denken dat Bobby Gillespie, frontman van Primal Scream (vrijdag, Stage One), even in z’n kop had dat ‘ie dit weekend op Pinkpop ging spelen. In z’n felroze pak speelt Gillespie manisch dansend (is hij stoned?) nineties-hits als Loaded en Swastika Eyes. Dat Loaded halverwege begint te lijken op Sympathy For The Devil van de Stones, vindt het publiek alleen maar leuk en de oudere knakkers onder ons zingen enthousiast mee. Altijd goed om invloedrijke bands als Primal Scream eens live mee te maken. Interessant feitje nu je dit toch leest: Primal Scream heeft net als Spiritualized en Kraftwerk nog maar één oorspronkelijk bandlid in de huidige bezetting. [JE]
Stage Five heeft ongeveer de grootte van de badkamer uit een starterswoning en puilt letterlijk uit elk mogelijke opening uit, maar terwijl je naar de brandende rughuid van de persoon voor je staat te kijken, klinken de piekfijne klanken van de Vlaamse groep Whispering Sons (zondag, Stage Five). New Wave-revival in volle gang, met de donkere stem van frontvrouw Fenny Kuppens. Een set die zo strak en donker is, dat het zonnige weer er bijna bij uit de toon valt. [CK]
Maar wat is dit dan nou? De stofwolken en bloedhitte worden voorbij gedreven door een onweerswolk die zich boven Hilvarenbeek verspreidt. Langs de rand van Stage Two klettert het naar beneden, waar Interpol (zondag, Stage Two) net begonnen is. Het is er opeens pikdonker, terwijl het de vorige dagen zo lekker lang licht bleef. Toevallig past dat precies bij de band. Zanger Paul Banks staat nog altijd statisch met zijn zonnebril op te spelen (waarschijnlijk als enige op het terrein), want dat is Interpol. Statisch. Sterk. Kil. En met een superstrakke set. [CK]
Best Kept Secret 2019
Gezien op 31 mei, 1 juni en 2 juni
Foto’s door Tineke Klamer
0 Reacties