Eddie Vedder in AFAS Live

Er gebeuren steeds twee dingen als Eddie Vedder concerten aankondigt in Amsterdam: de fans duiken massaal op de kaarten af waardoor het binnen seconden uitverkoopt, en thuisblijvers mopperen vervolgens over de extreem hoge ticketprijzen. De term ‘legendarisch’ wordt te pas en te onpas gebruikt, maar dat woord dekt de lading van de show van gisteravond toch het meest. Een prijzige avond, maar op alle fronten krijg je waar voor je geld met dit ‘exclusieve diner’ bestaande uit een bijna dertig songs tellend concert, een formidabele Glen Hansard als opener én een geslaagd gastoptreden van saxofonist Jake Clemons.

Als een singer-songwriter in een kleine zaal een stukje à capella doet wekt dat al bewondering, maar Glen Hansard begint gewoon voor een uitverkochte AFAS Live op die manier. De aimabele Ierse muzikant hoort bij de Eddie Vedder familie en is eigenlijk haast al een inleiding van het hoofdprogramma want werkelijk iedereen in de zaal luistert aandachtig en geniet van zijn forse uithalen, krachtige stem en op het laatst nog een spontane samenwerking met twee meisjes uit het publiek bij de microfoon. Als even later Eddie Vedder het podium betreedt, wacht hem meteen al een staande ovatie vanuit de zaal.

Vastklampen
Vedder maakt een geconcentreerde indruk en speelt prachtige versies van Neil Youngs The Needle And The Damage Done en I Am Mine, met vlekkeloos gitaarspel. Zijn vorige tour startte vlak na het overlijden van Chris Cornell. Toen maakte hij vanzelfsprekend een verslagen en gebroken indruk waarna hij zich met veel zwarte humor en veel ingetogen muziek door de avond werkte. Dit jaar ziet het publiek pas tegen het einde van de show af en toe nog een glimp zijn intense verdriet als Eddie voorafgaand aan Song Of Good Hope bijna in tranen lijkt uit te barsten en de mensen in het publiek adviseert zo’n reddend liedje te grijpen en je eraan vast te klampen voor je te ver weg zakt in het duister. Maar voor dat gebeurt, staat de frontman nuchter en gezond ogend vooral over andere zaken te oreren.

Meisje op de fiets
Zonder hem bij naam te noemen, verwijst hij naar Trump en het fijne aspect van in Europa zijn: hij kan even alles wat er in zijn thuisland Amerika plaatsvindt van een afstandje te bekijken. Zijn typische, hakkelende manier van praten eindigt in een conclusie dat er geen ‘people problem’ in de wereld is, maar een ‘politician problem’ waar hij zijn publiek van bewust wil maken. En opnieuw is er een gebeurtenis uit 1992 waar de Pearl Jam-zanger mee bezig is. Sprak hij vorig jaar zijn excuses uit naar de cameraman uit de mast van Pinkpop ’92 waar hij vanaf sprong, die meteen aanvaard werden omdat de man niet schreeuwde naar Eddie maar naar de mensen beneden die de mast moesten ondersteunen. Nu is Vedder op zoek naar het mysterieuze meisje dat hem naar zijn hotel fietste op een ijskoude avond in Amsterdam en hem een rode winterjas aanbood om warm te blijven. Er was geen sprake van een romance of ‘funny business’, benadrukt Vedder, maar hij zou graag zo veel jaren later zijn dank voor deze beschermende actie willen uitspreken. Het vertrouwen dat er in de behulpzame lift school, hij was het nooit vergeten.

Tom Petty-tribute
Qua muziek komt er zoals verwacht een blokje songs uit de nog steeds prachtige film Into The Wild en een aantal Pearl Jam-songs die zich goed lenen voor een akoestische uitvoering voorbij. In Lukin gooit Eddie er een portie woede uit en bij een intense versie van Porch – dat hij ontspannen speelt, zittend vanaf zijn krukje – is het bijna alsof er een volledige band staat: zo veel kracht en energie wekt het op in de zaal, een absoluut hoogtepunt. Even daarvoor heeft het publiek nog een brok in de keel weggeslikt bij de herinnering aan Tom Petty die zijn laatste concert in Nederland in dezelfde zaal speelde waarbij Eddie Vedder nog een gastrol had. Op het scherm met visuals ziet de zaal brandende lampions langzaam opstijgen in de lucht.

Slapende kinderen
De mensen in de zaal zullen een gemiddelde leeftijd hebben van een jaar of 40 tot 45, maar er zijn hele jonge uitschieters. Zo heeft een Amerikaans gezin hun twee dochtertjes meegenomen. Twee keer honderdtwintig euro zal het gekost hebben die plaatsen… Misschien leidt het nog tot muzikale opvoeding? Helaas, de twee blonde meisjes waren bij Glen Hansards opening van de avond nog best gefocust, maar hebben vervolgens door het hele concert van Eddie Vedder heen geslapen, zonder de geluiddempende koptelefoons die de ouders meegebracht hadden. Een zelfde effect zal een oppervlakkige Pearl Jam- of Into The Wild-liefhebber gehad hebben: deze akoestische setting is echt een cadeau voor de trouwe fan en je moet wel in dat stadium zijn om deze show ten volle te waarderen.

Liefdesverklaringen
Normaliter gaat er vanaf de eerste song snel een fles wijn doorheen, maar deze keer doet Eddie het rustiger aan en gaan de flessen pas tegen het einde open. Maar dan wordt er ook royaal gedronken. Vooral de opgetrommelde Hansard mag genieten van grote slokken die Vedder bij hem naar binnen giet. Vanuit de zaal wordt er geregeld een liefdesverklaring naar de zanger geschreeuwd. Vedder gaat soms op hilarische wijze de dialoog aan. “Je klinkt te knap voor me”, of: “lastig die lange afstandrelaties”. Een fan die vanuit een uithoek “tot morgen!” roept, krijgt “Ik hoop dat je de volgende keer betere plaatsen hebt” terug. Het beste staaltje comedy is misschien nog wel gericht aan de hoogzwangere klassieke muzikante uit het mini-orkestje op het podium. Als ze te laat terug zijn voor het begeleiden van een nieuwe song, vraagt Eddie zich verontrust af of ‘het al zover is?’.

Vedder voelt zich thuis in Nederland, ook al is wiet roken en Duvel (’the devil’) drinken niet meer zo spannend als in zijn jonge jaren. De Nederlandse mensen maken hem gelukkig, meldt hij op een eerlijke, niet slijmerige wijze. Het concert komt soms heel erg geïmproviseerd en losjes over, maar alles is stiekem erg goed doordacht. De opbouw van de set, de feilloos gespeelde versies van de nummers, de praatjes. Jake Clemons, die al in Nederland was voor clubshows, mag ten slotte nog op komen draven bij Better Man en even later nog bij een ode aan Springsteen. “Voor de baas, ieders baas”, aldus Hansard, wiens zang de hoofdrol krijgt in het slot terwijl Vedder wat achter de piano zit. Een al formidabel concert met lange toegift krijgt nog een extra uitsmijter met Neil Youngs Rockin’ In The Free World, waarbij Eddie Vedder tevreden de zaal bekijkt en ziet dat hij zijn publiek weer grandioos vermaakt heeft.

Eddie Vedder in AFAS Live
Gezien op 9 juni 2019
Foto’s door Ans van Heck