Bon Jovi in Goffertpark

Bon Jovi opent het live-seizoen van het Nijmeegse Goffertpark met een legendarisch optreden: voor ruim 50.000 mensen bewijzen de mannen uit New Jersey dat ze hun wilde haren nog lang niet verloren zijn. Een overvloed aan ‘hairmetal’-hits, een visueel spektakel met behulp van enorme LED-schermen en onvoorspelbaar weer dragen bij aan een groots, memorabel rockconcert. En Jon Bon Jovi blijft met zijn sympathieke karakter en ondanks het feit dat hij niet altijd goed bij stem is de grote showsteler.

Dit is niet direct het geval. Tijdens opener This House Is Not For Sale, afkomstig van het gelijknamige album uit 2016 (ook meteen de laatst verschenen plaat, de heren zijn as we speak bezig aan een nieuw exemplaar), hangt de inmiddels grijze Jon Bon Jovi enigszins hijgend aan z’n mic. De aandacht gaat mede daardoor vooral uit naar Phil X, die in 2016 voormalige leadgitarist Richie Sambora verving. Na dertig jaar gooide Sambora de handdoek in de ring, maar aangezien de beste man verantwoordelijk is voor het schrijven van een hoop kenmerkende Bon Jovi-songs die vanavond ook gespeeld worden (I’ll Be There For You, Lost Highway, Born To Be My Baby), voelt het nog altijd alsof hij deel is van de groep. In 2018 sprong hij zelfs nog even mee het podium op nadat zijn voormalige band eindelijk dat plekje in de Rock & Roll Hall Of Fame had veroverd. Een ontzettend verdiend plekje welteverstaan, want van de poprock meets glammetalband zijn inmiddels zo’n 130 miljoen platen over de toonbank gegaan.

Afijn, Phil X oogt als ‘nieuwe’ gitarist een stuk jonger dan de rest van de band en valt daardoor op met z’n (in eerste instantie witte, maar daarna) felblauwe gitaar en wilde bruine krullen. Als een van de pioniers heeft Bon Jovi dan ook een zekere hairmetalreputatie hoog te houden. Maar de (toch al) 53-jarige man steelt de show – zeker tijdens de eerste paar nummers – niet alleen door z’n charmante voorkomen en door de welbekende solo’s ontzettend strak te spelen, hij geeft ook een soepele, eigen draai aan het gitaarwerk die verrassend goed werkt. En dan met name tijdens het bittere You Give Love A Bad Name, de eerste single afkomstig van doorbraakplaat Slippery When Wet uit 1986.

Regenboog aan poncho’s
Over nattigheid gesproken: daar is geen gebrek aan vandaag in het Goffertpark. Donkere wolken trekken al over het veld tijdens eerste support-act Navarone, die vandaag op eigen bodem een prima show neerzet. Dit is met name te danken aan de overtuigende uithalen van frontman Merijn van Haren en een strakke cover van Led Zeppelins Whole Lotta Love. Wanneer Kensington – de tweede band in het voorprogramma – begint te spelen, komt de regen met bakken uit de hemel vallen. Het mag de pret niet drukken: gewapend met een biertje waagt een enkeling een regendansje tijdens Sorry, terwijl we een regenboog aan gekleurde poncho’s zien ontstaan. Die wordt voornamelijk gevormd door opgetogen bezoekers. Zo kruipt een kussend stelletje samen onder een roze poncho, is ‘poncho-selfie’ een begrip vandaag en houdt een groepje jongens een plastic regenbeschermer in de lucht alsof het een paraplu is. Maar vooral bij de wc’s is het feest: een chagrijnige vrouw schuilt in een hokje en twee mannen vinden het nodig om schaamteloos hun blaas te legen in de wasbak. Het evenement telt 300 urinoirs, heren, beheers u!

In These Arms
Goed, genoeg gezeur over het weer, gedurende de hoofdact blijft het namelijk grotendeels droog. Zelfs halverwege de set tijdens het optimistische Keep The Faith, wanneer donkere wolken onheilspellend over het open veld trekken. Maar daarna begint de heerlijk cheesy tranentrekker In These Arms en we worden beloond voor ons vertrouwen: er verschijnt weer een stukje blauwe lucht – en een hoop kussende stelletjes. Helaas begint hier een beetje op te vallen dat de inmiddels 57-jarige Jon het zwaar heeft: tijdens de bridge, waarin hij normaal gesproken smachtend en uit volle borst ‘Baaaabbyyyy’ schreeuwt, grijpt hij nu naar zijn hart. Het is niet helemaal duidelijk of hij simpelweg geëmotioneerd is zoals enkele huilende aanwezigen, of de uithaal niet meer aankan (dit is de meest realistische optie, zo blijkt later). Ach, de beste man kan er in elk geval zelf om lachen.

Zelfspot
Dat blijkt eerder vanavond ook al, wanneer hij het publiek om z’n vinger windt met keiharde zelfspot. “Ik word te oud voor deze shit”, moppert hij. “Maar als jullie lief zijn vanavond, neem ik jullie mee terug in de tijd.” Hij vraagt het publiek om harder te joelen en toetsenmepper David Bryan laat een paar keer heel kort het herkenbare, bijna powermetalachtige riff van Runaway horen. De frontman blikt nostalgisch terug: “In ’83 loopt een willekeurige punk een radiostation binnen…” Hij doelt hiermee op de gebeurtenis die ten grondslag ligt aan het wereldwijde succes van z’n groep, namelijk een wedstrijd van het lokale radiostation WAPP. Hierbij werd gezocht naar de beste ‘unsigned’ band en nadat Bon Jovi de absolute winnaar was, werd Runaway een zomerhit en tevens de eerste Top 40-hit van de band in de Verenigde Staten.

Hits volgen er daarna genoeg: Wanted Dead Or Alive, It’s My Life, Have A Nice Day. Ze komen vanavond ook voorbij en kunnen stuk voor stuk rekenen op een enthousiaste reactie van het publiek. Helaas doen de nummers van het afgelopen decennium het wat minder goed in de hitlijsten, wellicht worden de kleffe ballads en optimistische, doch voor de hand liggende pleidooien een beetje sullig en voorspelbaar. Vanavond is daar overigens niets van te merken, want Bon Jovi speelt met name de ‘golden oldies’. Of dat altijd even slim is, is een tweede. Hartstikke leuk hoor, dat de schitterende lovesong Always na een half jaar weer is toegevoegd aan de setlist en ook nog eens als toegift dient, net als Livin’ On A Prayer. Maar dat krakende, kraaiende geluid dat de goedzak z’n strot nog net weet uit te persen, voegt niet per se iets toe. Gelukkig heeft hij een koor van zo’n 50.000 man om ‘m te ondersteunen en af en toe een bandlid die met achtergrondzang een hoop goedmaakt. Zo zingt Bryan af en toe mee, net als het gitaristenduo dat naast Phil X bestaat uit basgitarist Hugh McDonald.

Gunfactor
Ook prima bliksemafleiders vormen de enorme LED-schermen op het podium, waarop constant van alles te zien is. Zo bezorgt een sepiatint over het beeld tijdens Runaway een nostalgisch gevoel en zijn er rode kruisjes te zien tijdens Bad Medicine. Dat draagt bij aan een welverdiend eindoordeel: Jon Bon Jovi is natuurlijk een beetje oud(er) geworden sinds de eerste (1995) en laatste keer (2006) dat hij hier stond en krijgt met name de toegift nauwelijks z’n keel uit geknepen. Maar potverdorie, wat is ‘ie enthousiast, met z’n gespring tijdens In These Arms en de glimlach die niet van z’n smoel te meppen is. Dat geeft hem een enorme gunfactor. Tel daarbij op dat de rest van de band gewoon nog altijd ontzettend goed speelt, de visuals dus niks te wensen over laten en deze band simpelweg verantwoordelijk is voor een paar steengoede rocknummers, en je weet dat je gezegend mag zijn dat je hierbij was. Bon Jovi mag over tien jaar gerust weer naar het Goffertpark komen. Een iets minder lange setlist zou misschien wel verstandig zijn.

Bon Jovi in Goffertpark
Gezien op 13 juni 2019
Foto’s door Willie Kerkhof