Slipknot uit Iowa nestelde zich rond de millenniumwisseling meteen in de hoogste regionen van de metalscene met een unieke sound en een opvallende podiumpresentatie. Dit is immers een band met negen bandleden met rare maskers. Twintig jaar na het naar de band vernoemde debuut is de populariteit er nog steeds. De sound van dit zesde studioalbum – de opvolger van .5: The Gray Chapter uit 2014 – is redelijk vertrouwd, met veel ruimte voor percussie, groovend gitaarwerk en de dynamische vocalen van Corey Taylor. Het Slipknot-spectrum is wel aangevuld met flink wat elektronische elementen (luister o.a. naar de opvallendste tracks Spiders, My Pain en Not Long For This World). Ook opmerkelijk zijn de vele lange intro’s, outro’s en intermezzo’s. Ze dienen soms enkel als overgang en halen daardoor een beetje de vaart uit de plaat, die behoorlijk wat lange composities bevat (Orphan moet bijvoorbeeld ruim een minuut op gang komen). Zo venijnig en rauw als op de beginplaten klinkt Slipknot dus misschien niet meer – A Liar’s Funeral begint zelfs als een akoestische ballad – toch word je nog volop op furieuze momenten getrakteerd, zoals in Red Flag of tijdens de openingsriffs van Nero Forte en Critical Darling. Hoewel We Are Not Your Kind het beste werk van Slipknot niet overtreft, is het wel gewoon een van de betere metalalbums van 2019.
0 Reacties