In zijn autobiografie Waging Heavy Peace beschrijft Neil Young een cruciale nacht in 1975 waarin hij zijn twee nieuwe albums Tonight’s The Night en Homegrown laat horen aan Rick Danko van The Band. “Je zou díe plaat moeten uitbrengen”, reageerde de zingende bassist, doelend op Tonight’s The Night. En zo geschiedde. Homegrown verdween 45 jaar lang in de archieven en verwierf een mythische status als een van Youngs ‘verloren’ meesterwerken, hoewel verschillende nummers opdoken op andere lp’s (o.a. Love Is A Rose, Star Of Bethlehem en Little Wing). Nu het album alsnog verschijnt, biecht de maker op dat hij er zelf een tijdlang niet naar kon luisteren omdat het te veel pijn deed. En inderdaad, het verdriet na zijn break-up met actrice Carrie Snodgress sijpelt door in onder meer de ballads Separate Ways en Try, met instant klassieke regels als ‘I’d like to take a chance/But shit Mary, I can’t dance’. Typisch lompe rocksongs (o.a. We Don’t Smoke It No More) en een merkwaardige spoken word-track (Florida) doorbreken de somberte, terwijl White Line hier veel beter uit de verf komt dan in de latere rockversie met Crazy Horse en de hitpotentie van Love Is A Rose al bewezen werd dankzij de cover van Linda Ronstadt. Daarmee houdt Homegrown perfect het midden tussen de commerciële appeal van millionseller Harvest (1972) en de neerslachtigheid van On The Beach (1974). Pijnlijk, bloedmooi en simpelweg een van Youngs beste albums.
0 Reacties