De broertjes Mael hebben er duidelijk zin in de laatste jaren! Waar Hippopotamus (2017) één grote nostalgische trip was langs de ontelbare genres die Sparks door de jaren heen eigen maakte, lijkt A Steady Drip, Drip, Drip vooral bedoeld om eens met nieuwe invloeden te spelen. Nog nooit eerder hoorden we zo veel akoestische gitaren op een Sparks-plaat en de uitstapjes naar hedendaagse electro (Pacific Standard Time) en zelfs Latin (Left Out In The Cold) werken wonderwel. Toch hoeft de liefhebber niet bang te zijn, want ondanks dit alles klinkt Sparks natuurlijk gewoon weer heel erg als Sparks, dankzij dat kenmerkende toetsenwerk van Ron Mael en die allesbepalende, met dikke koortjes aangezette melodieën. En daar zit hem de kracht van de broers: elk genre dat ze aanpakken, weten ze om te vormen tot hun eigen stijl. Daar is A Steady Drip, Drip, Drip weer een prachtig voorbeeld van.
0 Reacties