Na beluistering van Holy Moly! ben je geneigd dezelfde kreet te slaken. De twee voorgaande studioalbums van dit Zweedse kwartet waren al zeer de moeite waard, maar blijken hiermee vergeleken toch niet meer dan amechtige repetities voor het grote werk te zijn geweest. De pilletjesfactor (lees: het psychedelische element) in hun afwisselend sluimerrijke en explosieve bluesrock is daarbij teruggebracht tot praktisch nul komma nul. Alleen in Kiss My Past Goodbye kan de goede verstaander nog een vleugje daarvan waarnemen. Geen enkel gemis, want de songs staan als een huis, gitarist Zack Anderson klinkt als Peter Green na een assertiviteitscursus van Stooge James Williamson en zwakke plekken zijn non-existent. En dan is er frontvrouw Elin Larsson, die van meet af aan de middelpuntvliedende krachtcentrale van Blues Pills is geweest. Met vocale uithalen die je scrotum van schrik naar je strottenhoofd doen schieten, verwijst ze hier de concurrentie naar de wachtkamer. Niettemin is ze op haar állerbest wanneer ze zowel streelt als vecht.
0 Reacties