In de komende editie van Lust For Life noemt frontman Dave Grohl Medicine At Midnight een ‘party-album’, maar wie ooit naar een Foo Fighters-show is geweest, weet dat die kwalificatie eigenlijk opgaat voor elke plaat van deze Amerikaanse rockers. Krakers als Everlong, Learn To Fly, Best Of You, The Pretender: stuk voor stuk zijn ze even catchy als hard, even dansbaar als stoer en belachelijk meebrulbaar. Ik was dus benieuwd wat meneer Grohl bedoelde met zijn feestalbum-opmerking en wellicht doelt hij op het luchtigere, zelfs wat frivole geluid dat dit tiende studioalbum domineert. De plaat opent met het bijzonder poppy Making A Fire (inclusief zoete koortjes!) en de bevreemdende eerste single Shame Shame. Ook de funky titeltrack doet vermoeden dat Grohl en co. een radicaal andere richting zijn ingeslagen, maar een beuker als Cloudspotter en het naar een daverende climax toewerkende Waiting On A War laten horen dat Foo Fighters echt niet ineens een pure poprockband geworden is. Heel eerlijk: Medicine At Midnight had wat mij betreft wel wat meer pit mogen hebben – ik hoor Foo Fighters liever vol gas geven, of juist intens ingetogen zoals op de akoestische tweede schijf van het album In Your Honor (2005). Medicine At Midnight bevat echter gelukkig wel een paar beresterke songs (o.a. het eerdergenoemde Cloudspotter en afsluiter Love Dies Young) en het valt te prijzen dat de heren na vijfentwintig jaar nog steeds niet vastgeroest zijn en voor de makkelijkste weg kiezen.
Meer over
0 Reacties