We hoeven Pink Floyd-fans waarschijnlijk niet meer te vertellen dat David Gilmour buiten de band en zijn solowerk ook met een heleboel andere grote artiesten de studio indook. Zo stonden onder anderen Elton John, Paul McCartney en B.B. King in de rij om met de gitarist samen te werken. Wij doken in het oeuvre van Gilmour als gastmuzikant. Wat zijn de 10 beste nummers met gastbijdragen van David Gilmour?
10. Warren Zevon – Run Straight Down
Singer-songwriter Warren Zevon kreeg het voor elkaar om steeds gerespecteerde collega’s te strikken voor zijn platen. Ook op Transverse City (1989) doen geen al te kleine jongens mee: Neil Young, Jerry Garcia, J.D. Souther en dus ook David Gilmour. Laatstgenoemde is tevens te zien in de videoclip van Run Straight Down, een sterke rocksong waarvan de boodschap ook nu nog overeind blijft.
9. Kate Bush – Rocket’s Tail
Aangezien David Gilmour de jonge Kate Bush in de jaren zeventig een handje hielp met demo’s die haar uiteindelijk een platencontract opleverden, is het logisch dat de twee nog meerdere keren met elkaar zouden samenwerken. Zo leende de Pink Floyd-gitarist zijn stem aan het nummer Pull Out The Pin van Kate’s album The Dreaming (1982) en speelde hij gitaar in meerdere tracks op The Sensual World (1989). Van die laatste plaat is ook het kippenvelnummer Rocket’s Tail afkomstig.
8. Rock Aid Armenia – Smoke On The Water ‘90
Na de zware aardbeving in Armenië in 1988 besloten enkele rockgiganten zich onder de naam Rock Aid Armenia samen in te zetten voor de slachtoffers. Nou ja, ‘enkele’? Met onder anderen Ritchie Blackmore, Tony Iommi, Bruce Dickinson, Brian May en David Gilmour mocht je spreken van een ongeëvenaarde superformatie. Voor dit eenmalige project werd gekozen voor een nieuwe versie van de Deep Purple-kraker Smoke On The Water, waarbij Ian Gillan, Bruce Dickinson en Paul Rodgers om de beurt een couplet voor hun rekening namen.
7. Pete Townshend – White City Fighting
Voor zijn tweede soloalbum About Face (1984) had David Gilmour nog een nummer geschreven waar geen tekst bij zat. Uiteindelijk ging zowel Roy Harper als Pete Townshend aan de haal met het stuk muziek. Harper zette de compositie onder de titel Hope op zijn album Whatever Happened To Jugula? en Townshend gebruikte zijn versie voor het conceptalbum White City: A Novel (1985). In White City Fighting speelt Gilmour zelf gitaar. Hij is overigens ook te zien en te horen in Townshends concertfilm Deep End.
6. Wings – Rockestra Theme
De tweede plaatkant van Back To The Egg, het laatste album van Wings, opent met de spetterende instrumental Rockestra Theme. Voor deze en nog een andere opname wist Paul McCartney een ware ‘supergroep’ bij elkaar te krijgen, met o.a. Pete Townshend, David Gilmour en Hank Marvin op gitaar, John Bonham op drums, John Paul Jones op bas en Procol Harums Gary Brooker op toetsen! Het resultaat werd in 1980 beloond met een welverdiende Grammy voor Best Rock Instrumental Performance. Overigens werkte Gilmour nog een paar keer samen met McCartney, onder meer voor de hitsingle No More Lonely Nights.
5. Bryan Ferry – Boys And Girls
Niet alleen Pete Townshend en Kate Bush werkten meer dan eens met David Gilmour samen, ook de collaboratie met Roxy Music-frontman Bryan Ferry bleek goed te bevallen. Tijdens diens optreden op Live Aid maakte Gilmour bijvoorbeeld deel uit van de backing band en zijn kenmerkende gitaarsound klinkt op meerdere Ferry-soloplaten. Zo ook op zijn beste: Boys And Girls (1985).
4. Snowy White – Love, Pain And Sorrow
Ook gitarist Snowy White, die ooit deel uitmaakte van Thin Lizzy maar toch vooral herinnerd wordt vanwege dat ene solohitje Bird Of Paradise, is een oude bekende van David Gilmour. In de jaren zeventig werkte hij namelijk zowel in de studio als op het podium samen met Pink Floyd. Kennelijk bleef de verstandhouding tussen beide heren goed, want White wist Gilmour te strikken voor enkele gitaarpartijen in het nummer Love, Pain And Sorrow van het album Highway To The Sun (1994).
3. Paul Rodgers – Standing Around Crying
Niet alle rockgitaristen zijn even overtuigend als ze zich aan blues wagen. Toen Free- en Bad Company-frontman Paul Rodgers besloot een ode te brengen aan Muddy Waters op zijn soloalbum Muddy Water Blues (1993), trok hij een aantal grote gitaristen (o.a. Slash, Brian May, Richie Sambora) uit hun comfortzones en liet hij ze eens echte bluessolo’s spelen – met wisselende resultaten. David Gilmour slaagde in ieder geval met vlag en wimpel in het nummer Standing Around Crying.
2. Alan Parsons – Return To Tunguska
Tja, aangezien Alan Parsons voor een belangrijk deel verantwoordelijk was voor de legendarische sound van The Dark Side Of The Moon kostte het hem waarschijnlijk weinig moeite om David Gilmour over te halen om mee te spelen op zijn soloalbum A Valid Path (2004). De legendarische producer experimenteert in de loungy openingstrack Return To Tunguska volop met moderne elektronische stijlen, maar de ware attractie is natuurlijk het gierende gitaarwerk van Gilmour – mogelijk een van zijn beste prestaties ooit.
1. Supertramp – Brother Where You Bound
Supertramp zonder Roger Hodgson was nooit meer helemaal hetzelfde, maar de eerste plaat na zijn vertrek (Brother Where You Bound uit 1985) is zeker nog de moeite waard. Dat was vooral te danken aan de epische, proggy titeltrack van meer dan zestien minuten die bijna de hele tweede plaatkant in beslag nam. Een vrij duister en behoorlijk onderschat nummer, waarvoor overigens ook Scott Gorham van Thin Lizzy zijn gitaar inplugde.
Foto: Mitchell Giebels
David Gilmour in Tienen (België), 27 juli 2016
0 Reacties