De songs op Relentless steunen te veel op sjablonen
De sombere voorspellingen zijn uitgekomen: de frictie tussen de Italiaanse gitarist Simone Mularoni en voormalig Queensrÿche-frontman Geoff Tate tijdens de totstandkoming van het in 2019 uitgebrachte eerste album onder de Sweet Oblivion-vlag heeft ertoe geleid dat de samenwerking niet is gecontinueerd. In plaats daarvan treedt Aldo Lonobile nu als sturende snarensliep-producer-songschrijver aan.
In de publiciteit wordt er andermaal de nadruk op gelegd dat dit materiaal een terugkeer zou betekenen naar de glorietijden van het vroege Queensrÿche, maar daar is het materiaal thematisch gezien niet ambitieus genoeg voor en muzikaal te wisselvallig van karakter. Wanneer het werkt, zoals in het door piano ondersteunde en fraai opgebouwde Let It Be (no relation) of de prima powerballad I’ll Be The One, dan is het louter genieten geblazen. Maar elders steunen de songs te veel op sjablonen. En aangezien het Sweet Oblivion-project nu eenmaal ten burele van het label Frontiers is bedacht, mag Tate nu ook een nummer in het Italiaans zingen (Aria). Geen goed idee, jongens.
Genoten van de recensie van Sweet Oblivion – Relentless? Bestel hier de nieuwste Lust For Life – met de dikste recensierubriek van de Benelux!
0 Reacties