Ondanks het feit dat Spandau Ballet weer uit elkaar is en een reünie uitgesloten of in ieder geval heel ver weg lijkt, heeft songwriter en gitarist Gary Kemp zich niet zitten vervelen. Na een uitgebreide tour met Pink Floyd-drummer Nick Mason is onlangs zijn tweede album INSOLO verschenen.
De tournee met Nick Mason’s Saucerful Of Secrets bleek een belangrijke katalysator in de ontstaansgeschiedenis van de nieuwe soloplaat: “Ik vroeg me niet langer af of er wel iemand op mijn muziek zit te wachten; ik wilde dit gewoon maken!”
Hoe anders was deze ervaring ten opzichte van Little Bruises, je andere soloalbum uit 1995?
“Toen die plaat uitkwam, was Britpop net op zijn hoogtepunt met de successen van Blur en Oasis. Niemand wilde luisteren naar een gast uit de jaren tachtig. Toch ben ik heel trots op Little Bruises, al merk ik wel dat ik toen een minder zelfverzekerde gitarist was dan nu. Dat is iets waar ik jarenlang last van heb gehad. Ik had altijd het gevoel dat iemand plotseling zou zeggen: ‘Oh jee, we hebben een enorme fout gemaakt, gaat u maar naar huis!’. Dat vertrouwen in mezelf is door de jaren heen echter toegenomen en dat hoor je op INSOLO.”
Heeft het spelen met Nick Mason’s Saucerful Of Secrets geholpen in dat proces?
“Absoluut, die tour maakte mij los van het verleden. En wat misschien nog wel belangrijker was, is dat ik daarbij geaccepteerd werd door de kritische Pink Floyd-fans. Ik kreeg voor het eerst in mijn leven de kans om de gitarist te zijn die ik wilde zijn, iets dat bij Spandau Ballet nooit gelukt is. Daar hadden we te veel ‘sterren’; andere muzikanten deden dan ook meestal de solo’s en ik stond vooral in dienst van het liedje.”
Tijdens de tour met Nick Mason ben je ook begonnen met schrijven voor INSOLO.
“Dat ging eigenlijk vanzelf. Vooral op tekstueel gebied merkte ik dat ik veel had uit te drukken en dat het niet zou werken als iemand anders dat ging vertolken. Ik heb INSOLO dan ook niet gemaakt omdat de wereld per se een Gary Kemp-album nodig had, maar simpelweg omdat ik voor mezelf geen andere mogelijkheid zag. Het was een heel therapeutisch proces waarin alle nummers links- of rechtsom over mijzelf gaan.”
Waiting For The Band is daar misschien wel het meest treffende voorbeeld van, nietwaar?
“Zeker, en dat was ook een heel bijzondere song om te schrijven. Ik zat alleen achter de piano en was wat melodietjes aan het uitproberen, toen ik plotseling mijn dertienjarige zelf de kamer zag binnenlopen, klaar om met een gezicht vol schmink naar een Bowie-concert te gaan. De opwinding die je toen voelde als je naar een popzaal ging en na afloop bij de artiesteningang stond te wachten…opeens had ik die hele emotie in een nummer gevat.
Ik weet niet of er ooit iemand echt gezongen heeft over het fan-zijn, terwijl dat voor veel mensen een van de meest bijzondere periodes uit hun leven is. En al schrijvende kwam ik erachter dat ik eigenlijk nog steeds dat jongetje ben dat altijd zoekt naar die kick van mooie nieuwe muziek.”
Dat zal elke muziekliefhebber herkennen. Het verschil is alleen: jij hebt dat gevoel niet enkel ervaren, maar zelf ook veroorzaakt bij een hele meute tienermeisjes.
“Dat kan zijn, maar toch kan ik niet anders dan concluderen dat mijn mooiste muzikale momenten als liefhebber waren, niet als artiest. Op het podium ben ik aan het werk en ik vind dat ik mezelf dan niet te veel mag laten vangen door wat ik aan het doen ben. Maar uiteraard put ik wel uit mijn ervaringen als muziekliefhebber, omdat ik daardoor weet waar het publiek behoefte aan heeft. Ik vraag me soms af hoe raar dat geweest moet zijn voor The Beatles en de Stones in de jaren zestig; zij hadden destijds amper een referentiekader!”
Foto: Joe Magowan/Sony Music
Speciaal voor Lust For Life maakte Gary Kemp ook een playlist van zijn favoriete Pink Floyd-nummers. Zijn lijstje en het verhaal erachter vind je in LFL112!
0 Reacties