Het T-shirt dat Wanita Bahtiyar halverwege de documentaire draagt, zegt veel over deze zelfverklaarde ‘Queen of honky tonk’. In schreeuwende letters staat ‘Fuck you, you fuckin’ fuck’ geschreven, heel passend bij een vrouw die ongeveer net zo bedreven is in vuilbekkerij als Joe Pesci in Goodfellas.
I’m Wanita vertelt het verhaal van een getroebleerde Australische countryzangeres die niets liever wil dan in de voetsporen treden van haar grote idool Loretta Lynn en afreist naar Nashville om als eindveertiger alsnog een doorbraak te forceren. Zo’n kwart eeuw geleden werd ze door sommige media al omschreven als ‘de Patsy Cline van nu’, maar in de jaren erna bleef ze maar wat rommelen in de marge (en zelfs in de prostitutie). Na het zien van deze documentaire vergeet je de naam Wanita echter nooit meer, dankzij haar innemende stem en dito persoonlijkheid.
Wanita, de Moeder Teresa van de country
De zangeres beschikt over een groot ego en een grote mond, maar ook over een nog groter hart. In een van de meest aangrijpende scènes speelt ze zittend op de stoep een lied voor een groep daklozen, waarbij een van de toehoorders een traan wegknippert terwijl hij nog een slok uit een blik bier neemt. Ze deelt een peuk met een andere berooide Amerikaan, die een bordje vasthoudt met daarop de tekst ‘Saving for a hooker’. Verderop probeert Wanita bij een vliegveld een dame op te beuren die net een familielid verloor – ook zij breekt bij de oprechte, door tegenslagen gekleurde nummers die de roodharige muzikant vertolkt. Geen wonder dus dat een van haar metgezellen deze speciale vrouw omschrijft als ‘een dronken Moeder Teresa’.
Met die uitspraak is ook meteen een minder prettig aspect aangekaart: haar manager weigert een hotelkamer met haar te delen als ze weer eens te veel zuipt. Met haar dochter en Turkse echtgenoot ligt ze constant overhoop en haar autisme zit haar sporadisch in de weg, ook tijdens de opnames van het gedroomde album in Nashville. Schitterende beelden van zowel die countryhoofdstad als Tamworth, Australië vervolmaken dit portret van een ‘fucking renegade’, zoals een van de bijfiguren haar noemt. Ontroerend, ongenadig, onvergetelijk.
I’m Wanita (Europese première) is op woensdag 6 en zondag 10 april te zien tijdens het muziekdocumentairefestival In-Edit. Kaarten zijn hier verkrijgbaar.
Lees hier meer filmrecensies van Lust For Life Magazine.
0 Reacties