James Taylor in AFAS Live (live-recensie)

James Taylor komt op met zijn pet in de hand. Lang, mager maar gespierd, een beetje stram. Het publiek houdt de adem in: nog even en we horen die stem. Dat de songs goed zullen zijn, dat weten we al. Maar is Taylors stem nog even bijzonder, een warme bariton met een aangename rasp? Een paar tellen later weten we het: alles komt goed, het wordt een mooie avond.

Taylor opent met Something In The Way She Moves. Het verhaal is bekend: het inspireerde George Harrison bij het schrijven van Something, dat belandde op Abbey Road. We kennen ook het verhaal van Taylor zelf: opgegroeid in Carolina, in de VS kwam zijn carrière mede door de heroïne niet van de grond, in Londen ontmoette hij bij toeval de Beatles, die hem tekenden voor hun Apple-label. The rest is history… De geschiedenis komt vanavond regelmatig aan bod als Taylor aangenaam keuvelt tussen de nummers, in een stijl vergelijkbaar met de legendarische Bob Ross. Country Road is vintage Taylor. Hij zegt het nu niet, maar wij weten dat het gaat over de inrichting waarin hij in zijn jeugd zat.

De band bestaat vanavond naast Taylor slechts uit een gitarist, een bassist en een drummer. De muzikanten spelen ingetogen en kundig, precies passend bij Taylors muziek. “A small band, but it’s mighty”, zegt Taylor. De man zelf pakt bij ieder nummer een andere gitaar. De mannen weten ons te betoveren, je krijgt het gevoel dat je in een klein zaaltje zit te luisteren als Walking Man wordt uitgevoerd. Sweet Baby James, van het gelijknamige album, beluisteren we in trance. Het publiek bestaat, natuurlijk, vooral uit grijze hoofden, maar we zien ook verliefde jonge stelletjes, hand in hand, die woordelijk meezingen.

Warm, emotioneel, melodieus

Mochten we al te relaxed worden: Steamroller brengt ons, na een vermakelijke inleiding, bluesvuurwerk, met mondharmonica en gitaarsolo’s. Van mij hoeft het niet, schoenmaker blijf bij je leest, maar veel toeschouwers lijken het te waarderen. Nee, dan Copperline. Zo is Taylor op zijn best: warm, emotioneel, melodieus. En we krijgen een extraatje: op de band zingt Joni Mitchell mee, een geïsoleerde track van de originele opname. Vanuit de vorige eeuw zingt ze mee, heel bijzonder. Even later een nummer van die andere dame uit Laurel Canyon, Carole King. Haar Up On The Roof is de laatste song voor de pauze.

Na de break bouwt Taylor langzaam op naar de ‘hits’. Fire And Rain, een publiekslieveling die door iedereen anders wordt geïnterpreteerd (Is er iemand dood? Gaat er iemand dood? Is het een religieus lied, of een liefdeslied?). Dan Carolina In My Mind, een hoogtepunt. Mexico is een vrolijke meezinger – niet mijn smaak, maar niets mis mee. Dat kunnen we helaas niet zeggen van de deze keer anonieme stemmen op de band die Shower The People ontsieren. Een beetje steriel. Bij de eerste toegift You’ve Got A Friend prevelt het publiek zelf ingetogen mee. Dat werkt veel beter en leidt zelfs hier en daar tot kippenvel. Bij How Sweet It Is (To Be Loved By You), we kennen het van Marvin Gaye, gaat het tempo weer omhoog en het gevoelige Song For You Far Away sluit de avond prachtig af. “Tot de volgende keer”, zegt Taylor gelukkig.

James Taylor in AFAS Live
Gezien op woensdag 5 oktober 2022
Persfoto: Norman Seeff
Meer lezen over James Taylor? Bekijk hier Lust For Life 099, inclusief een interview met de zanger!