Moonage Daydream (filmrecensie)

Moonage Daydream is de nieuwste documentaire van regisseur Brett Morgen, ook bekend van Cobain: Montage Of Heck uit 2015. Bretts liefde en lichte obsessie voor Bowie knallen als een caleidoscopische verfbom van het scherm en bedekken iedereen met een permanente kleurlaag. Hoe kun je na het zien van Moonage Daydream niét verliefd zijn op de charmante, ongrijpbare David Bowie?!

Verwacht geen standaard muziekdocumentaire vol saaie talking heads en verrassende nieuwe inzichten. Dit is geen eyeopener voor de Bowie-fan pur sang, maar een intieme hommage voor iedereen die nog niet overtuigd was dat David Bowie een van de meest invloedrijke, originele kunstenaars was die ooit op onze aarde is geland. Aan de hand van verschillende audiofragmenten en interviews is Bowie de illusionaire verteller van zijn eigen creatieve existentie en hoewel je dichterbij hem komt, houdt hij je op gepaste afstand – alsof hij de wereld gadeslaat door zo’n eenrichtingsspiegel in politieverhoorkamers. De focus ligt hier op zijn carrière, niet op zijn verdere leven.

Bowies loopbaan schiet in tamelijk chronologische volgorde in 140 minuten voorbij: de muzikale invloed van zijn halfbroer Terry (die later leed aan schizofrenie), zijn openheid over z’n biseksualiteit en het effect daarvan op zijn fans, zijn bewonderenswaardige keuze om zichzelf extreem uit te dagen om nieuwe kunst te maken (zijn verhuizingen naar de uitdagende locaties Amerika en daarna Berlijn om te testen wat het effect zou zijn op z’n songwriting – en om over z’n cocaïneverslaving heen te komen natuurlijk, maar daarover geen woord).

Moonage Daydream is pure verwennerij

Visueel gezien is Moonage Daydream pure verwennerij, waarbij Morgen speelt met animaties en referenties aan de popcultuur en de woorden van Bowie ondersteunt met beelden van verschillende momenten uit zijn carrière. Van Ziggy Stardust uit 1972 naar zijn ‘entertainer’-periode van de vroege jaren tachtig en zijn commerciële Pepsi-sponsordeal aan het eind van dat decennium – maar de focus ligt op zijn (beste) jaren zeventig.

De beelden en montages volgen elkaar in gejaagd tempo op en pas als hij verliefd wordt op zijn tweede vrouw Iman daalt er een gevoel van rust neer. Toch grappig hoe zoiets aards en alledaags als de liefde Bowie uiteindelijk wist te kalmeren. En hoewel je je bij de eerste tonen van Blackstar schrap zet voor wat komen gaat, blijkt dat nergens voor nodig te zijn. Morgen kiest ervoor om die pijnlijke finale niet uit te lichten en dat is deels jammer en deels speelt het in op je hoop dat David Robert Jones op 10 januari 2016 als een vallende ster uit elkaar is gespat en is gereïncarneerd in een van zijn vele zelfgekozen personages. Bowies leven was een zoektocht naar kunst, in welke vorm dan ook. Moonage Daydream vangt die zoektocht en zet hem om tot een betoverend audiovisueel erfgoed.

Moonage Daydream draait nu in de bioscoop. Lees hier meer filmrecensies van Lust For Life Magazine. Meer lezen over David Bowie? Bekijk hier Lust For Life 117, met een coverstory over de zanger!
Foto: Universal Pictures