Uriah Heep in TivoliVredenburg (live-recensie)

Uriah Heep heeft de afgelopen maanden het spreekwoord ‘uitstel is geen afstel’ met succes toegepast. Twee jaar later dan gepland konden gitarist Mick Box en zijn bandmaten vorige maand in Hamburg namelijk eindelijk beginnen aan hun 50th Anniversary Tour. Gisteravond was TivoliVredenburg aan de beurt, waar de heren terugblikten op ruim vijftig jaar Heep.

In juni 1970 kwam het eerste album van de Britten uit. Anno 2022 maakt alleen Box nog deel uit van de hardrockband die met …Very ‘Eavy …Very ‘Umble direct een verpletterende indruk maakte. De vaste kern van Uriah Heep bestaat sinds 1986 naast Box uit zanger Bernie Shaw en toetsenist Phil Lanzon, maar de grote triomfen waren toen al verleden tijd. Dat blijkt ook uit de setlist van vanavond, want het merendeel van de nummers is geschreven in de jaren zeventig. Een periode waarin de band overigens bijzonder productief was met twaalf studioplaten in acht jaar. Ter vergelijking: sinds de eeuwwisseling zijn slechts vier albums uitgebracht.

De avond begint verrassend genoeg niet met muziek, maar met een eerbetoon aan de band. Op een groot doek verschijnen muzikanten die mede door Uriah Heep zijn beïnvloed om hun helden/vrienden te bedanken en ze te feliciteren met hun jubileum. Zo komen onder andere Deep Purple, Alice Cooper, Rob Halford, Steve Harris, Paul Stanley, Steve Lukather, Brian May en – met heel veel humor – Ian Anderson aan het woord. Anderson verwacht de mannen binnenkort weer te zien en is het niet in deze wereld, dan wel in het hiernamaals. Dit laatste zal volgens de Jethro Tull-zanger ‘niet al te lang meer op zich laten wachten’.

Shaw kan niet blijven zitten

Na het filmpje met de rockiconen kan de show beginnen. Niet met keiharde rock, maar met een akoestische set van zeven nummers. Je kunt daarom stellen dat Uriah Heep ‘Umble vanavond in het voorprogramma staat van Uriah Heep ‘Eavy. Shaw, Box en bassist Dave Rimmer zitten op stoeltjes en spelen samen met Lanzon en drummer Russell Gilbrook als eerste een ingetogen versie van Circus, oorspronkelijk van het album Sweet Freedom uit 1973. Shaw houdt zijn zittende positie niet echt lang vol en krijgt het even later voor elkaar om het publiek massaal te laten meezingen met Free Me.

Daarna wordt Utrecht getrakteerd op een mooie uitvoering van een cover van de folkgroep The Weavers. Come Away Melinda is natuurlijk niet onbekend voor de fans. Het nummer stond immers op het eerder genoemde debuutalbum van Uriah Heep. Verder levert de medley met drie songs van het album Demons And Wizards (The Wizard, Paradise en Circle Of Hands) veel applaus op en kan ook het prachtige Lady In Black op veel bijval rekenen. Al met al is het akoestische optreden een geslaagd begin van de avond.

Volumeknop naar rechts

Na een welverdiende pauze worden op het doek foto’s en beelden van de afgelopen 52 jaar getoond en komen de heren weer op het podium. De stoeltjes zijn verdwenen en de volumeknoppen van de boxen zijn naar rechts gedraaid voor het tweede gedeelte van het concert. De ‘Electric set’ begint met een flitsende uitvoering van Against The Odds. De grijsharige Box mag eindelijk zijn geliefde wah wah pedaal weer gebruiken, de stem van Shaw is op volle sterkte formidabel te noemen en zoals altijd valt er op het geluid in TivoliVredenburg niets aan te merken. Voor de fans is het continu een feest der herkenning, want ook nummers als Traveller In Time en Stealin’ komen voorbij.

De pret is daarna nog lang niet over, want het stevige Too Scared To Run – van het zwaar ondergewaardeerde Abominog uit 1982 – knalt vervolgens uit de speakers en What Kind Of God, het enige nummer dat met de huidige line-up is opgenomen, wordt met veel passie gespeeld. Vanaf Sunrise worden vervolgens alleen nog maar klassiekers uit vervlogen tijden de zaal ingeslingerd, want na deze song van The Magician’s Birthday (1972) zijn achtereenvolgens Sweet Lorraine, Free ‘n’ Easy en het epische July Morning aan de beurt. Dit laatste nummer mag natuurlijk nimmer ontbreken tijdens een optreden van de Londense band.

Ode aan alle bandleden

Voor de toegiften worden op twee schermen nog foto’s getoond van alle muzikanten die ooit in Uriah Heep hebben gezeten, met daarbij extra aandacht voor de leden die inmiddels zijn overleden. Zo moest in 2020 afscheid worden genomen van drummer Lee Kerslake en toetsenist Ken Hensley en stierf vorig jaar nog zanger John Lawton. In 1975 werd een overdosis heroïne bassist Gary Thain fataal. David Byron, frontman uit de belangrijkste periode van de band, overleed in 1985 aan de gevolgen van zijn alcoholproblemen. Met beelden op het scherm worden zij herdacht.

De band is daarna klaar voor het slotstuk, bestaande uit oudje Gypsy en uiteraard Easy Livin’. Voor het publiek in de Utrechtse muziektempel is dit rockanthem de perfecte afsluiting van de show. Het nummer weet niet voor niets ieder jaar een plekje in de Top 2000 te veroveren. De conclusie na een avondje Uriah Heep is dat de band nog voldoende kracht en passie in zich heeft om nog een tijd actief te blijven. De terugblik op vijf decennia rockmuziek is voor mij in ieder geval reden om in de toekomst nogmaals een tour van de Britten te gaan bezoeken.

Uriah Heep in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op donderdag 13 oktober 2022
Foto’s door Rob Sneltjes