Velen in de Ziggo Dome hadden er een paar jaar geleden waarschijnlijk niet meer op gerekend Porcupine Tree ooit nog live te zien. De band stopte na het album The Incident (2009), waarna de leden solo aan de slag gingen en zeker in het geval van frontman Steven Wilson was dat niet zonder succes. Lang duidde dan ook niets erop dat de band weer bij elkaar zou komen. Totdat op de week af een jaar geleden plotseling de single Harridan werd gedropt met daarbij een album- en touraankondiging.
Zeker omdat het geen garantie is dat de band nu voor een lange tijd bij elkaar blijft – Wilson heeft al laten weten dat er volgend jaar een nieuwe soloplaat verschijnt – was iedere fan van de band er veel aan gelegen om present te zijn in Amsterdam. Zij kregen een nagenoeg perfecte drie uur aan muziek voorgeschoteld, vol met grappen en vooral een uitmuntende sound.
Nieuw album (Closure/Continuation) of niet, Porcupine Tree trapt af met een gouwe ouwe. Met Blackest Eyes is er geen sprake van rustig opwarmen. Het vijftal knalt er vol in en vanaf de eerste noot staat de stem van Wilson als een huis. Kraakhelder, glaszuiver en indringend. Direct na de knallende opener gaat Wilson over op de grappende tour, zoals hij in het eerste uur vaker doet. “Zo te zien groeit het publiek als we twaalf jaar wegblijven. Misschien moeten we nog eens twaalf jaar verdwijnen, dan kunnen we in een stadion optreden!”
De Ziggo Dome optimaal benut
Daarna is het tijd voor een paar nieuwere songs van Porcupine Tree. Harridan, Of The New Day en Rats Return rollen er stuk voor stuk feilloos uit. Dat blokje loopt zo naadloos over in oudere tracks, zoals Even Less, dat de break in het repertoire niet op te merken valt. Kort nadat Porcupine Tree uit elkaar ging, werd de Ziggo Dome geopend. Destijds liep de popzaal te koop met zijn verbluffende akoestiek, maar door de jaren heen hebben lang niet alle artiesten en hun crew deze maximaal benut. Op deze maandag staat er een band die die potentie wel ten volle laat horen en daarmee ook zijn eigen live-potentie optimaal aan de man brengt. Zelfs op de meest stevige momenten slaagt elk knispertje erin je trommelvliezen te strelen.
Valt er dan helemaal niets aan te merken op het concert? Qua show haalt Porcupine Tree er niet alles uit. De situatie op het podium is vaak vrij statisch en het grote scherm en vooral de lichten worden niet op een manier ingezet die je steil achterover doet slaan. Verder lijkt Closure/Continuation nog niet ingeburgerd bij iedereen, waardoor de sfeer soms wat verdwijnt bij die nummers. Al moet gezegd dat na het beresterke Dignity en later Walk The Plank het goedkeurende applaus en gejuich losbarst. Toch is de beleving tijdens een klassieker als The Sound Of Muzak een stuk intenser. Chimera’s Wreck is de indrukwekkende afsluiter van het eerste blok.
Wolven
Na een pauze van twintig minuten vliegt Porcupine Tree er weer vol in met Fear Of A Blank Planet. Het niveau blijft onverminderd hoog. De gitaarsolo in Buying New Soul is niet te versmaden en het steeds meer jagende Herd Culling wordt door de overal opduikende wolven op de visuals mooi versterkt. Dan is het tijd voor Anesthetize: een avontuur van ruim negentien minuten, waarin drummer Gavin Harrison, toetsenist Richard Barbieri, gitarist Randy McStine, bassist Nate Navarro en Wilson zowel individueel als samen de ruimte krijgen en nemen om te schitteren. Het is bovendien een van de weinige keren dat de leden (McStine en Wilson) tijdens een song elkaar opzoeken en samen het publiek opzwepen, op weg naar de adrenaline van de heerlijke metalpassages in het midden van deze ellenlange progklassieker. Het hoogtepunt van een toch al waanzinnige avond.
Na zo’n klapper is het haast onvermijdelijk dat er een kleine energiedip komt in de set, maar ironisch genoeg brengt Sleep Together de explosiviteit weer terug in de zaal. Bij de encore komen aanvankelijk enkel Barbieri en Wilson terug voor het prachtige, meer intieme Collapse The Light Into Earth. Met Halo zit er nog een portie stevige progrock in, alvorens – na nog een paar laatste grappen van Wilson – de band afsluit met iets melancholischere, toch schitterende Trains.
Of een nieuwe break van twaalf jaar er komt of niet, op deze show kunnen de aanwezigen weer even teren. Voor hen die er niet bij waren rest de troostende gedachte dat het optreden in de Ziggo Dome is vastgelegd voor een live-registratie. Een show voor de eeuwigheid.
Porcupine Tree in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op maandag 7 november 2022
Foto’s door Rob Sneltjes
Meer over
10 Reacties
Toetsenist Richard Barbieri begint steeds meer op Steve Porcaro te lijken, maar dat kan ook aan mij liggen :) Wat een geweldige show zeg. Blij dat ik erbij was.
Het was echt superstrak wat ze lieten horen!
Fantastisch!
Blij dat ik erbij was!!
Misschien wel het beste concert waar ik ooit bij ben geweest! Fantastisch!
Helemaal mee eens
Super concert, geluid was erg goed heb er van genoten!
Was erg goed en blij dat ik er bij kon zijn
Ik heb PT gezien in 2010 in Bochum, Duitsland. Achteraf bleek dat hun laatste tour te zijn (The Incident Tour). In de jaren daarna heb ik Steven Wilson “solo” (hij heeft natuurlijk altijd een band op het podium) verschillende malen gezien. Maar toen ik vernam dat het vernieuwde PT naar Amsterdam zou komen, wist ik dat ik erbij moest zijn. Uiteraard geen spijt. Mijn dochter, haar goede English friend en mijzelf hebben met volle teugen genoten van een wervelende show. Enige minpuntje: jammer dat de bandleden niet af en toe op het grote scherm werden getoond. Nu bleven het kleine poppetjes. Maar de muziek werd als vanouds ijzersterk uitgevoerd. Ik kijk uit naar de DVD of BluRay die ongetwijfeld zal verschijnen.
Ik hoor zelden zulk intens goed geluid bij concerten.
Waarbij je bij wat ruigere concerten of kleinere revenues je oren kapot worden geblazen en thuis komt met intens gebonk en oorsuizen waren de oordopjes meer een verlies dan een winst.
Zonder oordoppen was de muziek immersief en zeker niet TE luid, maar luid genoeg om je jezelf helemaal te verliezen in de muziek. Dus het stuk dat het geluid optimaal benut wordt ben ik helemaal mee eens. Als je zonder oorsuizen thuis komt wil dus in deze tijd per definitie niet zeggen dat het geluid was te zacht of te slecht was maar juist precies goed! Echter mag je de geluidskwaliteit ook wel een beetje verwachten van iemand zoals Steven Wilson. Wilson staat ook wel bekend om zijn hires mixes van oudere muziek.
Ik moet wel zeggen dat ik zelf wel een paar ballads had willen inleveren voor een aantal stevigere nummers van The Incident, persoonlijk vind ik The Incident een heel erg underrated album en had wel nog een mooi opzwepend tintje mee kunnen brengen. Nummers zoals Occams Razor/The Blind House, Octane Twisted of een lekkere door Gavin gemaakte complexe Bonnie The Cat. Maar goed om mij hadden ze alle albums wel mogen spelen. Nummers zoals Cheating The Polygraph, Normal of What Happens Now heb ik stiekem wel een beetje gemist.
Hoewel ik Steven Wilson al zo’n drie keer live heb gezien is het in de setting van PT de allereerste keer. Dit moment was voor mij een moment om te koesteren en het feit dat er een live opname van is gemaakt kan ik er later lekker in uitmuntende kwaliteit naar terug kijken!
Was echt een goede show. Super geluid. Hadden van mij wel wat stevigere nummers bij gemogen. Maar blij dat ik er bij was.
Daar gaan we weer: als de bandleden niet springen of dansen zijn ze “statisch”. Onzin! Kraftwerk is statisch. Jean Michel Jarre ook. Porcupine Tree en vooral het brein, Steven Wilson, verstaat zijn vak. Zonder malloten gedoe uitgevoerd.