Eels in AFAS Live (live-recensie)

Je kunt je afvragen hoe je het gevoelige, melancholische werk van de band Eels live uit kunt voeren in een hal als het Amsterdamse AFAS live. Het antwoord blijkt eenvoudig: keihard en swingend. Met twee gitaren, een bas, drums en de stem van Mark Everett (a.k.a. E) gaat het los. En met tuitende oren staat het publiek twee uur later zeer voldaan buiten. Wat een liveband…

Wie er een gewoonte van maakt voorprogramma’s te mijden of op zijn best vanaf de bar te dulden, had vanavond ongelijk: Inspector Cluzo uit Frankrijk (natuurlijk) maakt als tweemansband groezelige hardrock met een randje funk. Goed genoeg om een volgende keer een kaartje voor te kopen. Als Richard Strauss’ Also Sprach Zarathustra daarna herhaaldelijk en zeer vals klinkt, is het tijd voor E en zijn mannen. Je ziet een aantal toeschouwers schrikken van het lawaai. Zij kenden wellicht de laatste plaat Extreme Witchcraft niet (ook twee gitaren, bas en drum).

Daarnaast kan Eels bijna als geen andere band studionummers vertalen naar podiumgeluid. Later die avond komt menig nummer langs dat op de plaat slechts geschikt lijkt om te beluisteren op de rand van een eenpersoonsbed, maar live met een zeer stevig jasje blijkt te overtuigen. Het is, zoals iemand zei, alsof Eels covers speelt van zijn eigen nummers. Lijken de recente nummers Steam Engine en Amateur Hour al een reis in de tijd (met je ogen dicht zou je het laatste door The Beatles in Hamburg zien spelen…), Me And The Boys van NRBQ en Watcha Gonna Do About It van Small Faces zijn echt meer dan veertig jaar oud.

‘Old shit’

En nu wat eigen ‘old shit’. E pakt er een gitaar bij en vertelt over de coronatijd: “We sat home and aged.” Het is hem aan te zien. Anything For Boo kunnen we nog niet echt oud noemen, het wordt wel meteen meegezongen. 3 Speed is meer ingetogen, E zingt over het tragische leven van zijn overleden zus. Velen zullen trouwens E’s onvolprezen autobiografie Things The Grandchildren Should Know gelezen hebben en op de hoogte zijn van alle ellende die Everett en de zijnen is overkomen.

Ook nu valt op dat de zang veel harder gemixt staat dan de instrumenten. Als E praat tussen de nummers door moet dat te horen zijn in de nabijgelegen Ziggo Dome, waar Roger Waters optreedt. I Need Some Sleep is even later een muzikaal hoogtepunt, de nummers daarna blijven daarbij in de buurt. Dit is genieten. Dog Faced Boy (“Ain’t no way for a boy to be begging ma to shave me please”) is zo unheimisch als passend is. Koude rillingen. De tekst van My Beloved Monster zingt E op de muziek van You Really Got Me van The Kinks. Niemand zal verwacht hebben een cover van Nancy Sinatra te horen (Drummer Man), maar deze ode aan de energieke Little Joe is meer dan passend.

Een saus van rock & roll

En wie kwam voor de ‘hits’ wordt niet teleurgesteld: Novocaine For The Soul en I Like Birds volgen, publiekslievelingen waarvan het laatste echt over vogels gaat en vandaag aantreedt in een punkuitvoering. Na Baby Let’s Make It Real hebben we recht op de eerste toegift. Of we klaar zijn voor wat softrock, vraagt E. Best wel, maar Last Stop: This Town, normaal mijn favoriet, klinkt vanavond een beetje vlak. Met Earth To Dora komen we in de tweede toegift weer op het juiste spoor en God Gave Rock And Roll To You, cover van Argent, sluit toepasselijk het optreden af: zelfs de intiemste luisterliedjes hadden vandaag een saus van rock & roll en we zagen dat dat goed was.

Eels in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op vrijdag 7 april 2023
Foto’s door Anne-Marie Kok