Loreena McKennitt in Muziekgebouw Eindhoven (live-recensie)

Na vijf jaar zette Loreena McKennitt woensdag weer voet op Europese bodem. Zij trapte in Muziekgebouw Eindhoven haar The Visit Revisited Anniversary Tour af. In de Chipstad (voorheen Lichtstad) kwam de show wel erg gemoedelijk op gang, maar maakte de Canadese zangeres en muzikant ook grote indruk met het album waarmee ze zichzelf 33 jaar geleden het internationale podium op katapulteerde.

The Visit is Loreena McKennitt’s doorbraakalbum uit 1991. Ze won er een Juno mee (de belangrijkste muziekprijs van Canada) en met de plaat vestigde ze ook internationaal haar naam bij een publiek dat niet terugdeinst voor kitsch. Want daarover kunnen we het vast eens zijn: Keltische folk en new age zijn niet de hipste of coolste muziekstijlen. Om een beeld te schetsen van hoe dat klinkt: McKennitt kun je zorgeloos in één adem noemen met de nog veel beroemdere Enya. Verschillen zijn dat McKennitt’s muziek je minder in Lord Of The Rings-sferen brengt en juist méér de illusie wekt van een band in een Ierse pub, zij het een wat deftige pub. Het is puurder en geurt in tegenstelling tot Enya niet naar de werkkamer van een aromatherapeut.

Schedel van Brian Boru

Tijdens de The Visit Revisited Anniversary Tour staat vanzelfsprekend The Visit centraal, maar van dat album wordt in het eerste uur geen nummer gespeeld. Voor de pauze wordt een dwarsdoorsnede van de rest van McKennitt’s discografie ten gehore gebracht. De songkeuze zorgt voor een wat trage start, samen met het vele gebabbel van de zangeres die afwisselend de snaren van haar harp en haar piano beroert. Ze is bijzonder spraakzaam en neemt tegen een achtergrond van vijf enorme kandelaars alle tijd voor het delen van gemoedelijke en soms best grappige anekdotes. Met een onafgebroken glimlach op haar gezicht vertelt ze bijvoorbeeld over een humoristisch voorval met een straatverkoper die beweerde de schedel van Brian Boru te verkopen, de bekendste ‘High King’ van Ierland.

Komische anekdotes worden afgewisseld met verhalen van meer ernstige aard. Zo doet McKennitt haar beklag over hoe kinderen verpest worden door opeenvolgende technologische ontwikkelingen, wat bijvoorbeeld leidt tot telefoonverslavingen. Hierna wordt The Stolen Child ingezet, waarin gebruikgemaakt wordt van een gedicht van William Butler Yeats uit 1889. De tekst weerspiegelt volgens haar ook de huidige tijd, met onze moderne zorgen om onze kinderen.

Livereputatie

Zoals alle songs deze avond wordt The Stolen Child foutloos uitgevoerd door McKennitt en haar band, die bestaat uit Caroline Lavelle (cello), Brian Hughes (gitaar en bouzouki), Hugh Marsh (viool) en Dudley Phillips (bas). Dat mag geen verrassing heten, want McKennitt heeft een uitstekende livereputatie, waarvan de sterke concertregistratie Nights From The Alhambra (2007) een goed bewijs is. En deze vrijdag verschijnt The Road Back Home – een album dat afgelopen zomer opgenomen werd tijdens vier folkfestivals in Ontario – om maar aan te geven hoeveel gewicht bij McKennitt op live ligt.

Toch kent het eerste deel van de avond maar een paar echte hoogtepunten. De eerste komt pas na een paar songs, als The Mummer’s Dance wordt gespeeld, en ook The Bonny Swans is een uitschieter. Heel verrassend is dat niet. Beide songs komen uit de sterkste periode in McKennitt’s loopbaan. The Visit werd destijds gevolgd door twee minstens zo sterke albums: The Mask And Mirror (1994) en The Book Of Secrets (1997).

Engelenzang

Dat twee jarennegentigsongs de grootste indruk maken, brengt een belofte met zich mee voor na de pauze. Die wordt volledig waargemaakt. Songs als All Souls Night, Bonny Portmore, The Lady Of Shalott en Tango To Evora zijn ontroerend, en zelfs op plaat iets minder enerverende songs als Courtyard Lullaby en The Old Ways komen hard binnen. On stage tillen McKennitt’s vocalen haar songs namelijk naar een nog hoger niveau. Ze mag dan inmiddels 67 zijn; op haar engelenzang zit geen sleet, ze klinkt nog steeds als Kate Bush in haar prime.

Misschien is dat de echte reden dat ná het spelen van The Visit slechts mondjesmaat wordt meegezongen met de Schots-Ierse folksong Wild Mountain Thyme. Als je zestig à zeventig euro hebt neergeteld om Loreena McKennitt te horen zingen, dan kijk je wel uit om zelf je muil open te trekken. Al kan het natuurlijk ook gewoon zijn dat deze tekst bij Nederlands publiek wat minder als vanzelf komt: ‘Will you go, Lassie, go?/And we’ll all go together/To pull wild mountain thyme/All around the purple leather/Will you go, Lassie, go?’.

Over een paar weken komt McKennitt terug voor nog vier shows op Nederlandse bodem. Haar concerten in TivoliVredenburg en Carré zijn alle drie uitverkocht, voor haar tweede optreden in Muziekgebouw Eindhoven (4 april) zijn nog enkele kaarten verkrijgbaar. Komende zomer keert McKennitt ook alweer terug naar Europa, dan met een tour ter ere van het dertigjarige The Mask And Mirror, maar vooralsnog doet ze alleen het zuiden van ons continent aan. Mocht u nog geen vakantieplannen hebben, dan zou ik bijna zeggen: dit is het ritje naar Spanje, Italië of Griekenland wel waard. Hagelwitte stranden en azuurblauwe zeeën zijn een leuke bijkomstigheid.

Loreena McKennitt in Muziekgebouw Eindhoven
Gezien op woensdag 6 maart 2024
Foto’s door Kim Balster