“Waarom is het altijd zo fucking heet in Tilburg?”, vraagt Whitesnake-frontman David Coverdale het flink zwetende publiek in 013. Het voelt inderdaad alsof je je in een sauna bevindt als de cockrock-grootmeester het podium betreedt met de nieuwste versie van zijn band. Maar ondanks de hitte willen de fans in de volle Tilburgse zaal natuurlijk niets liever dan hun band met ouderwets veel vuur horen spelen.
In groot contrast met de meestal zorgeloze hardrock van Whitesnake is de woeste, agressieve sound van Walking Papers in het voorprogramma. Deze ‘supergroep’ (al wordt de term de laatste tijd wel héél snel gebruikt) uit Seattle met zanger/gitarist Jeff Angell van The Missionary Position, toetsenist Benjamin Anderson van dezelfde vrij onbekende band, drummer Barrett Martin van Screaming Trees en bassist Duff McKagan (ex-Guns N’ Roses uiteraard) zet een vlotte en puike show neer met titels van het vorig jaar verschenen, titelloze debuutalbum, zoals Capital T, Two Tickets And A Room en het pakkende Your Secret’s Safe With Me.
Zoals gebruikelijk bij de huidige Year Of The Snake-tour klinkt na een pauze The Who’s My Generation uit de speakers voordat Whitesnake losbarst met Give Me All Your Love, afkomstig van het grootste succesalbum Whitesnake uit 1987, een van de essentiële hardrockplaten van de jaren tachtig. De zang van de frontman wilde de afgelopen jaren nog wel eens teleurstellen tijdens liveshows. Daar blijkt nu gelukkig niets van te merken. In onder meer de hitballad Is This Love pakt hij sommige noten lager en elders laat hij bepaalde uitdagende partijen over aan het publiek (waartussen overigens opvallend veel jongeren staan), maar Coverdale is weer in vorm als zanger en showman.
Charismavat
Met zijn markante kop en afwisselend kreunende en krijsende zang weet charismavat Coverdale nog altijd hoe hij zijn fans moet inpakken. Hij gebruikt zijn microfoonstandaard als het verlengde van een geslachtsdeel (de term ‘cockrock’ is niet voor niets bedacht voor bands als Whitesnake) en daagt een vrouwelijke fan uit haar beha te laten zien: “Als je de jouwe laat zien, laat ik de mijne zien.” De zanger is in zijn element vanavond, maar hij heeft inmiddels natuurlijk ook een eersteklas band om zich heen verzameld.
Zo keerde Tommy Aldridge begin dit jaar terug naar Whitesnake. In de zoveelste wisseling van de line-up verving hij Brian Tichy, die zich op een ander project wilde richten. Halverwege zijn amusante drumsolo gooit Aldridge zijn sticks het publiek in en gaat hij verder op blote handen, zoals we hem al eerder zagen doen op de dvd Live… In The Still Of The Night. Toetsenist Brian Ruedy blijft wat op de achtergrond en bassist Michael Devin krijgt een kort maar enigszins overbodig solomoment op harmonica. Vermakelijker is het gitaarduel tussen Doug Aldrich en Reb Beach, waarbij beiden er flink op los ‘shredden’.
De onderhoudende show van het zestal gaat langs opwindende klassiekers als Ready An’ Willing en Don’t Break My Heart Again, en recenter materiaal van het album Forevermore (2011). Materiaal dat zich makkelijk kan meten met het vroegere werk, zo bewijzen de titelsong en de single Love Will Set You Free. Met de Year Of The Snake-tour vieren Coverdale in zijn ‘Make Some Fuckin’ Noise’-jack en de zijnen het 35-jarige jubileum van Whitesnake. De setlist is een mooie samenvatting van het beste werk uit al deze jaren, hoewel het onvermijdelijk is dat een aantal fanfavorieten ontbreekt, zoals Slow An’ Easy en The Deeper The Love. Na Is This Love staat de band ook nog even stil bij de collega’s die hen in die 35 jaar ontvielen: de legendarische toetsenist Jon Lord, gitarist Mel Galley en de grandioze drummer Cozy Powell.
Feest van herkenning
Niet alleen vanwege de vele livefavorieten op de setlist, maar ook dankzij de terugkeer van Tommy Aldridge is de show in Tilburg een feest van herkenning. Helemaal als, net zoals tijdens de eerdere optredens in 013 (in 2008) en drie jaar later in Enschede, Whitesnake-alumnus Ad Vandenberg (‘The Flying Dutchman’) ook nog even langskomt. Extra gitaarvuurwerk dus, in Fool For Your Loving (zoals veel fans weten, zou Adje eigenlijk de gitaarpartijen verzorgen in de versie op het album Slip Of The Tongue, maar hij werd na een polsblessure vervangen door Steve Vai) en de grootste Whitesnake-hit Here I Go Again. Na een a capella gezongen Soldier Of Fortune (uit Coverdale’s tijd bij Deep Purple) sluit de warme, zweterige avond af met het heerlijke Still Of The Night.
In welke van de inmiddels ontelbare samenstellingen Whitesnake ook optreedt, een show is er altijd. Coverdale weet nog altijd een superieur podiumspektakel op te voeren en menig jong bandje kan hier een voorbeeld aan nemen. 35 jaar na de oprichting klinkt en oogt Whitesnake nog lang niet uitgeblust. Lang leve de cockrock!
Whitesnake in 013
Gezien op dinsdag 18 juni 2013
Foto: Marco van Rooijen
0 Reacties